Bjarmi - 15.06.1909, Blaðsíða 7

B J A R M I
03
legra ransókna í þá átt. Það, sem
vér þurfum, er elcki meiri prédikun
meira af góðum bókum, heldur það,
að guð opinberist í voru eigin lífi,
(að vér reynum sannleika guðs orðs).
Guði séu þakkir, að vér getum öðlast
þá opinberun, ef vér aðeins viljum
gangast undir skilyrðin fyrir því
(afturhvarfið). Trú vor verður að
byggjast, eins og trú þessara stúdenta
í öllum fjærlægum löndum, á liinni
óliagganlegu frásögu guðspjallanna um
dauða Krisls og upprisu og því, sem
liann gelur leilt oss til að trúa (með
anda sínum), en eigi á guðfræðis-
setningum«.
í þessari röksemdaleiðslu er enginn
veikur staður; öll þessi alriði, sem
höfundurinn tekur fram, standasl
prófið; öll eru þau ómótmælanleg
sönnun fyrir sannleika hinnar kristnu
kenningar.
Óskandi væri að islenzku stúdent-
arnir vildu gefa þessum röksemdum
gaum og ganga í »Krislilega stúdenta-
sambandið«. Það yrði bæði þeim
sjálfum og þjóð vorri til ómctanlegrar
blessunar.
Þessi grein er tekin úr hinu ágæta
sænska tímariti »Facklan«. Það ræðir
um kristilega tni og ransóknir fyr og
síðar. Ritstjóri þess er Waldemar
Lönnbeck. Afgreiðsla blaðsins er:
Tunnelgata Í7, Stockbolm. Það er
12 hefti á ári á 5 krónur, en hvert
einstakt heíti á 50 aura, hvert hefti
3 arkir, vandað að öllum frágangi og
með myndum.
Það ælti að vera á borðinu lijá
liverjum íslenzkum presti. Það flytur
fjölbreyttari kristilegan fróðleik en
llest önnur kyrkjuleg tímarit á Norð-
urlöndum. Það er andleg liressing
að lesa það, sérslaklega þeim, sem
eru áhugasamir, en standa mjög einir
sins liðs í kristilegu starfi.
Iieima:
Nýþýdda biblían. Séra Friðrik Bergmann
skrifar umhanaíBreiðablikumoglofarhana
mjög eins og vænta mátti, — og eins og
má — þegar gallarnir eru fráteknir. Rað er
satt að mikill er munurinn á málinueinkum
í gamlatestamentinu, enda var það bágborið
í eldri þýðingunum, en hitt er jafnsatt að
ýmsir staðir gamla testamentisins bera
ofmikinn keim af sérskoðunum nýu guð-
fræðinnar. Séra Fríðrik Bergmann orðar
það svo: »Hún (þ. e. biblíuþýðingin) gefur
þeim trúarhugmyndum öllúm byr undir
vængi, sem á næstliðnum timum hal'a vcrið
að Iáta llugfjaðir vaxa«. — Sumir aðrir
kalla það hlutdrægni, ef þýðendur reyna
að »laga« textann eftir sérskoðunum sín-
um. — Best kemur þetta íram með Jahve
nafninu, sem jafnvel N. Kbl. treystist ekki
lil að fara með í kyrkju. — Einkennileg
biblía, sem breyta verður í kyrkjunni! —
Þýðingu nýja testamentisins er óþarti að
lofa, því að þar er fjöldi af ýmiskonar
ónákvæmni og ósamkvæmni, eins og séra
Guðm. Einarsson hefir áður bent á í blaði
voru að því er Pálsbréfin snertir, og eng-
inn hefir treyst sér að hrekja. — Tilvitn-
anirnar eru betri en ckki, en þó bæði
fáár og rnjög illa settar cins og séra Fr.
B. virðist og kannast við. — Bandið er
svo ónýtt að það er nærri því cins og
biblíufélagið hafi búist við að íslendingar
mundu sjaldan líta í bókina.
Skyldi það vera óhugsandi að vér ís-
lendingar eignuðumst einhverntíma vasa-
biblíu, sem alþýða manna gæti og vildi
lesa sér til andlegra hagsmuna?
Evlentlis:
Kunmig'ur (?) Einhver Lárus Gnðmunds-
son, sem skrifar allmikið í Heimskringlu
um trúmáladeiluna vestra, segir þar með-
al annars: »Pessi nýja stelna er húin að
smáþroskast um langan aldur hjá þjóð
vorri«. . . . Biskup P. Pjetursson mynd-
aði jarðveginn. . . . Trúarlífið heima á
íslandi hefir aldrei staðið með fegri og
göfugri blóma en nú. Pað er umbætt og
umbótamenn þessa tiraa liafa fegrað það
og bætt« (Sic.).
Útgefandi: Hlutafélag í Reykjavík.
Ritstjóri: Bjarni Jónsson kennari, Kárastig 2, Reykjavík.
Algreiðslu- og innheimtumaður: Signrjón Jónsson, Lækjargötu 6.