Bjarmi - 15.07.1909, Blaðsíða 7

BJARMI.
111
annan. Hver kynslóðin líður fyrir
þá, sem eftir hana kemur; það er
ekki eitt einasta spor stigið á fram-
þróunarbraut mannsins, er ekki liafi
á bak við sig einhverja fórn einsakl-
ingsins fyrir fjöldann. Sá, sem ekkert
æðra augnamið helir en að forða
sínu eigin lííi, lifir lágu og lílilsigldu
lífi. Með því að verja lííi voru í
þjónustu þess, sem háleitara er en vér
sjálfir, öðlumsl vér ódauðlcikann.
Kærleikur Krists var svo mikill, að
hann rúmaði elcki að eins nánustu
ástvini lians, heldur alt mannkynið.
Til eru menn, sem ekki lnigsa um
annað en að ná í auðæíi. Þeir eyða
lielming æíi sinnar í það að ná pen-
ingum frá öðrum, og seinni lielm-
ingnum lil að aftra öðrum frá að
krækja í þá. Auður og vegsemd,
hvort lieldur komið til vor sem ríkis-
arflcifð, eða fyrir meiri hluta atkvæði
lýðveldanna, geta eigi gerl oss farsæla.
Hinn guðlegi mælikvarði fyrir lífi
manna er gjöld þess og nægtir lieim-
inum til viðgangs og vaxtar. Vegna
þess að Kristur kendi oss, hvernig
vér ættum að lifa slíku lííi, verð-
skuldar hann nafnið: friðarhöfðingi.
H i n v o n 1 a u s a s t a ð h æ f i n g
Ingersolls.
Einu sinni skrifaði eg Ingersoll og
spurði hann, hvers vegna hann neit-
aði tilveru guðs. Hann svaraði mér
með því að senda mér eitl eintak af
íyrirlestri sínum, þar sem liann kemst
svo að orði: »Eg neita ekki. Eg
játa ekki. Eg veit ekkia.
Vinir mínir! Ilvað gelur það sloð-
að mikilmenni að svifta annan trúnni
og bera fram i staðinn þessa myrku
og vonlausu staðhæfingu: »Eg veit
ekki?«
Traust kristinna manna til frelsar-
ans er fagurlega lýst í þessari vísu
eftir skáldið Bryant, sem hann kveð-
ur í niðurlagi í kvæði til fuglsins,
sem flj'gur í sólarlags-áttina:
,Sá, sem þig beinar
brautir leiðir
frá jarðbelti einu til annars,
liann mun mig, einn
á óravegi,
leiðsagnar þurfandi Ieiða'.
Vinir míuir! Kristur, friðarhöfð-
inginn, hefir gefið oss eftirdæmi, sem
vér getum fylgt á öllum tímum, eins
og þjónar æðra heims:
»Elska skaltu náunga þinn, eins og
sjálfan þig«.
(Eftir »lJögbergi(().
Páll.
Saga eftir N. P. Madsen.
(Pramh.).
„Hvað er það, sem ungfrúin hjó eít-
ir?“
„Eg hjó eftir því, að þú sagðir, að
ef eg þekti — eg man nú ekki upp á
hár, hvernig það var. — Já, segðu mér
eitt, Páll; mig langar til að spyrja þig
í fullri alvöru — heldurðu, að eg sé
ekki tniuð?“
Páll þagði um stund, en mælti síðan:
„Segið mér eitt, ungfrú! Þykir yður
nokkru skifta, hvert álit eg hefi á því?“
„Já, eg vil gjarnan heyra álit þitt á
því“, svaraði hún hvatlega.
„Þá vil eg segja yður það, að þér
ættuð að spyrja guð um það. Þér
ættuð að leita að svarinu í orði hans,
í bibh'unni, og hann mun gefa yður á-
kveðið svar“.
„Já, en þú ?“ sagði hún og var fljót-
mælt.
„Já, eg efast ekki um að þér séuð
trúuð í vissuin skilningi, ungfrú Vind;