Bjarmi - 15.07.1909, Blaðsíða 9

B J A R M I
113
Hún þagði litla stund, en siðan sagði
hún ofur stillilega:
„Segðu mór, Páll, er því svo varið
með hina heilögu?"
„Já, það er einmitt þetta, sem gerir
oss heilaga, að Jesús er orðinn vor
eign og vór erum hans, að vór eigum
hann og alt hans réttlæti og hjálpræði,
það sem hann afrekaði oss á Golgata".
Hún svaraði engu, en snéri hestin-
um hvatlega við og tók að ríða heim á
leið aftur.
Nú riðu þau lengi þegjandi; hún sat
og starði niður fyrir sig, eins og hún
væri í hugleiðingum. Alt i einu stöðv-
ar hún hestinn og mælti:
„Páll, ertu viss um að þú komist. í
himnaríki ?“
„Já, ungfrú, eg er viss um það“.
„Svona öldungis hárviss?"
„Já, eg er eins viss um það, eins og
eg er viss um, að sólin er á himnin-
um".
„Það get eg sannariega ekki skilið.
Hvernig geturðu verið viss um það?“
„Af því að guð segir það sjálfur.
Hann segir, að hver sem trúir á soninn,
skuli ekki giatast, heldur hafa eilíft líf.
Og eg trúi á soninn ; eg trúi því, að
allar syndir mínar hafl verið lagðar á
Jesúm á krossinum, og þær sóu að
eilífu afmáðar með blóði hans. Get eg
þá ekki verið viss um, að eg komist í
himnariki?“
Hún reið aftur um stund og íhugaði
þetta, en síðan mælti hún.
„Páll, það hlýtur að vera undarlegt
að vera svona staddur, — að vera svona
viss um það — svona algerlega hár-
viss um það “.
„Já, ungfrú Vind, það er meira en
undarlegt, það er dásamlegt. Og þór
getið líka öðlast hið sama“.
Hún svaraði engu, og svo riðu þau
þegjandi það sem eftir var leiðarinnar.
Að loknum miðdegisverði settustþær
Berta frænka og Elisabet inn í dagstof-
una, eins og þær voru vanar. Berta
var sokkinn niður í skjöl sín, því það
var nú hennar yndi.
Einhver aðalsætt á Þýzkalandi hafði
sent henni heila hrúgu af gömlum bróf-
um, og þótti henni eigi lítið til þeirra
koma. I einu brófinu þóttist hún geta
fundið liðinn, sem hana vantaði í ætt-
artöluna, því þar rakst hún á nafnið
W i n z e r, og þótti henni þá ekkert
vafamái, að það hefði breyzt smám-
saman og orðið nafnið „Vind“ að lok-
um. Ef að þetta væri rótt, og það
vildi hún fá að vita hjá málfróðum
manni, þá var ekki annað eftir, en að
fá að vita, hvort þessi Winzer hefði
verið forfaðir Windt-ættarinnar í Rens-
burg, sem hún átti kyn sitt til að rekja.
En hún var nú viss um, að það myndi
lánast.
Elizabet sat við saumana sina.
„Þú heflr riðið út í dag, Lisa?“ tók
Berta frænka loks til máls. „Hvernig
geðjast þór að Páli“.
„Hann er mesta afbragð, frænka“.
„Er hann góður reiðmaður?“
„Alveg frábær“.
„Já, en hann heflr líka verið riddari
í hernum".
Eftir langa þögn le’it Elisabet til
frænku sinnar og mælti:
„Segðu mér, frænka, hvað telur þú
mest og dýrðlegast, þér til handa?"
„Mest og dýrðlegast?" svaraði Berta
alveg forviða, „hvernig getur þór dottið
í hug, barn, að spyrja svona?"
„Mér þætti svo gaman að vita það“.
Framh.
Jlráttur og óregla, sem verið hefir á
útkomu Bjarma stai’ar af pappírs vöntun.
Kaupendur beðnir að afsaka það. Nú er
pappirinn kominn, og kemst þá væntanlega
regla á aitur.