Bjarmi - 01.08.1909, Blaðsíða 3

B JARMI
123
En maðurinn lét seni hann lieyrði
eigi þetta loforð Campbells og sagði
honum upp alla söguna, hvernig
liann hefði öðlast kraft Krists í full-
um mæli, kraftinn til að lifa nýju lifi,
guði þóknanlegu. Hann mælti: »Eg
er óbreyttur verkamaður; eg var einu
sinni drykkjurútur; eg var tekinn upp
af götunni. Eg vaknaði þá all í
einu af syndasvefninum og öll hrell-
ing hvarf mér óðara við trúna á blóð
Jesú, útlieltu fyrir mig lil syndalausn-
ar. Eg sneri mér af heilum huga
til guðs og mér fanst »þreytta hjartað
hvilt og horfið alt mitt böl«; eghugði
að nú væri úti öll sú barátta við
freistingarnar, sem á mig hefðu strítt
áður. En það var stutt yndi. Mér
varð gengið fram hjá vínsölubúð.
Þá stóðst eg ekki mátið. Eg gekk
inn og drakk mig drukkinn og svona
fóru leilcar hvað eftir annað, svo að
þeir, sem voru að bjarga mér, urðu
úrkulavonar um mig. Mér kom það
ekki að neinu haldi, þó að mér hefði
verið margsagt, að Jesús hetði ver-
ið hreinn, Jjúflyndur og máttugur.
Eg lá ílatur fyrir ástríðunum, eins
fyrir því. En einu sinni var eg á
gangi úti á götu sem oftar og þá
kraup eg á kné, þar sem eg var
staddur, ótilkvaddur af mönnum, og
bað, fórnandi liöndum til himins:
»Drotinn Jesú, þú heíir kallað mig!
Varðveittu mig! Ge/ mér þinn undal
I’á gafst mér sá kraftur, sem gerði
mig að frjálsum manni. Það var
kraftur heilags anda. Svona var end-
irinn á þeim þælli úr æfisögu minni
sem þér sögðuð í stólnum i dag«.
Campbell svaraði engu. Hann gat
ekki hrakið það sem verkamaðurinn
sagði. fíSkýzl, þótt skýr sé«, segir
orðtækið.
Páll.
Saga eítir N. P. Madsen.
(Framh.).
„En hver er ástæðan til þess, barn,
þú hlýtur þó ab hafa einhverja ástæðu
til að spyrja svona?"
„Eg hefi sagt þér það — mér þætti
gaman að vita það“.
Berta hristi höfuðið gremjulega og
fór að blaða í skjölum sínum og sagði
síðan:
„Þú ert víst eitthvað úndarleg i dag,
barnið gott,“.
Skömmu síðar lagði Elísabet saum-
ana frá sér og hóf svo máls á ný:
„Erænka!“
„Já“.
„Frænka, ertu viss um, að þú komist
í himnaríki?"
„En hjartans barn — hvað gengur
að þér“, sagði Berta, heldur en ekki
óðamála og leit til bróðurdóttur sinnar,
eins og þrumu lostin — „hver ætli
annars hafi komið þessu inn hjá þér —
ó, nú veit eg það“. Það var eins og
Bertu væri sagt það í sömu svifum,
og hún mælti: „Lísa, það er víst
hann Páll, sem hefir — hefir prédikað
fyrir þér“.
„Nei, Páll hefir als ekkert prédikað
mér, frænka", mælti Elísabet.
„En hann hefir talað um — um trú-
arefni, er ekki svo?“
„Jú, en hvað gerir það til?“
„Já, mér flnst nú satt að segja, að
það sé æði — ja, hvað á eg að segja
— djarft af vinnupilti, að vaða upp á
þig, með þessar hugmyndir í fyrsta
skiftið sem hann ríður út með þér!“
„Hann hefir als ekki vaðið upp á
mig“ — greip Elísabet fram í, „eg
spurði og liann svaraði — það er alt
og surnt".
„— Þú spurðir — Elísabet, hvað er