Bjarmi - 16.08.1909, Blaðsíða 5

B J A R M I
133
þá byskup og hirðir sálna yðar. — í
munni hans voru engin svik. —
Óllist ei()i!
Hrœðstu eigi! hjörðin smáa,
herrann er með þér!
: | : Pó liann liðsmenn fái fáa,
fullvis sigur er. : | :
(Lúk. 12,32).
Þvi með þeim, sem lionum hlýða,
liulin liðsveit bersl,
því þarf engn, engn’ að lcvíða,
einn sem þúsund verst.
(2. kon. 6, 1—25).
Fjöll á verði fögur slanda,
faðma bggðir lands,
eins er fólk hins alsvahlanda
œ í faðmi hans.
(Sálm. 125, 1—2).
Páll.
Saga eftir N. P. Madsen.
(Framli.).
En Páll svaraði engu orði. Hann
stóð bara og horfði hryggurá húsbónda
sinn reiðan.
Vind þagði líka og másaði eins og
hestur, sem kemur úr kappreið. Hann
gat sem sé ekki komið upp orði. Skaps-
munir hans hans voru komnir á það
stig af bræðinni, að annaðhvort, gengi
hann af sálargöfiunum, eða hann hlyti
að þegja. Eldur brann úr augum hans
og þarna stóð hann og stappaði niður
fótunum í steinstóttina fyrir frarnan Pál
og tók á öllu því, sem hann hafði til,
að hann gæti komið upp hljóði — grenj-
að — iátið skammir fjúka, er samsvar-
að gætu bræði hans. En honum var
það alsendis ómögulegt. En upp varð
hann að koma ósköpunum og hon-
um tókst það líka. En fyrst hon-
um tókst það ekki í orði, þá varð það
að koma fram í verki. Og handarvikið
var í því fólgið, að hann snaraðist að
Páli og gaf honum rokna löðrung af öllu
afli. Þá gat hann fyrst náð andanum
og hvæsti.
„Geturðu nú svarað, þvergirðings-
þrælbeinið þitt ? “
Og Páll svaraði líka, en hann gerði
það á þann hátt, sem sandgæzlustjóra
hafði minst grunað af öllu; hann kraup
sanrstundis niður til bænar við vinduás,
sem þar var. Slíkt og þvílikt hafði
sandgæzlustjóri aldrei séð fyr á æfi
sinni. Öllu öðru hafði hann getað búist
við fremur, svo sem því að Páll hefði
hlaupið úr vistinni og hefði oröið folc-
vondur og batið hann aftur á móti —
annað eins hafði sandgæzlustjóri áður
reynt; hann hafði einu sinni lúbarið
gamalmenni og fengið það lögregl-
unni i hendur; slíkt og þvílíkt bar hann
kensl á, því þetta var ekki í fyrsta
sinni, sem hann hafði lagt á menn lík-
amlega refsingu. En þessu tiltæki Páls
var hann óviðbúinn. Honum fnnst eins
og heilli fötu af ísköldu vatni hefði
verið helt yfir höfuð sór. Allar hug-
myndir hans rugluðust við það, að sjá
biðjandi mann frammi fyrir sér; með
því var honum slegið hvert vopn úr hendi.
Hann stóð nú grafkyr stundarkorn
eins og þrumu lostinn og starði stórunr
augum á Pál biðjandi. Svo sneri hann
sór undan og lagði á flótta út úr hest-
húsinu, eins og vofa væri á hælunum á
honum, og varð þetta að orði:
„Páll! Þú ert eins dæmi!“
Or ýmsum áttum.
Erlendis.
Kyrkjuþing' Vestur-íslendinga var háð
síðasl í júni.
Þar urðu miklar umræður um ágrein-
ing pann, sem verið hefir þar hin sið-