Bjarmi - 15.09.1909, Blaðsíða 4

148
B J A R M I
átti að vera búinn að skrifa bréf, áður
en pósturinn kemur.
Næstu dagana á eftir tók Berta eftir
því, að Elízabet var oftar stödd í her-
berginu sínu en hún átti vanda til. Og
af því að henni var aldrei rótt innan-
brjósts, og sí og æ að njósna um hvað
eina, sem henni þótti grunsamiegt, hvað
iítið sem það var, þá staðróði hún með
sér að grerslast eftir, hvernig á þessu
stæði.
Einu sinni, þegar Elízabet var uppi í
herbergi sínu, þá gekk Berta þangað.
„Mór leiddist, Lísa min“, mælti Berta
þegar hún var komin inn úr dyrunum
„og þess vegna gekk eg upp til þín að
gamni mínu. Nú, þú ert að lesa, það
líkar mér — það er hressandi. Hvaða
bók er það, sem þú ert svona sokkin
niður í — hvað er þetta - ■ ertu þá
ekki nema að lesa í biblíunni". Berta
reyndi að láta ekki bera á því, að henni
væri þetta ógeðfelt og mælti með Ijúf-
asta brosi: „Þetta var frábrigðilegt —
en hugðnæmt er það. Hvað ertu helzt
að lesa, — nú, Jóhannes — já, hann
ritar dýrðlega. En segðu mér, Lísa
litla — er þetta nú ekki alt of þung-
skilið efni handa þór — er þér ekki
ofvazið að skilja það tilsagnarlaust".
„Jú, frænka mín, eg skil það ekki“.
„Nei, það gæti eg hugsað. En eg
ber jafn mikla virðingu fyrir gáfum
þínum eins fyrir því. En hver veit
nema eg geti hjálpað þér eitthvað.
Hvað er það nú sérstaklega, sem þú
ekki getur skilið?“
„Ja, það er nú svo margt, frænka—
mór finst annars, að hér sé svo margt,
sem dæmi mig“.
„Svo já, það sýnir nú bara, að þú
hefir ekki skilið það rétt. Mór er það
í fersku minni, að hirðfrúin mín eisku-
lega sagði svo oft: „Bibiían er einka-
huggunin mín“. Hvað er það þá, Lísa
mín, sem hefir sérstaklega dæmt þig,
eins og þú segir?“
„Já, eg hefi strykað við marga staði,
t. d. orðin, sem hér standa : „Ef nokk-
ur elskar heiminn, þá er kærleiki föð-
urMns ekki í honum“. Og eg hefi þá
elskað heiminn, frænka?"
„Nei, nei, vist ekki, barnið gott, þú
mátt nú bara ekki trúa því“.
„Hvað er þá heimur að þínum skiln-
ingi, frænka?"
„Heimur að minum skilningi", svar-
aði Berta frænka. Það kom eins og
dálítið fát á hana, því að nú átti hún
að segja til vegar í ókunnu landi. „Já,
hvernig eigi að skilja orðið heimur, —
í því felst að sjálfsögðu eitthvað — sem
við megum ekki elska — eitthvað ijótt
— eitthvað, sem þú, Lisa mín, hefir að
sjálfsögðu ekki elskað. Þú munt þó
aldrei efast um, að guð elski þig, barn?“
„Eg veit ekki, frænka — fyrir hvað
ætti guð að elska mig?“
„Fyrir hvað, hvernig geturðu spurt
Jusa ? Guð elskar alla rnenn, veiztu
það ekki?“
„En svo er það liórna, frænka“, og
svo fletti hún upp á öðrum staðogias:
„Guð hefir útvalið oss í ICristi, áður en
veröldin var grundvölluð, til þess að vér
skyldum vera heiiagir og flekklausir".
Við erum ekki heilagar, frænka".
„Nei, guð sé oss næstur, barn, svo
hrokafullar erum við þó ekki.
„En nú stendur hér, að guð 'nafi út-
valið oss til þess að vera heilagar".
„Já, Lísa mín, en þú getur ekki skil-
ið, að hór er ekki átt við þennan heim.
Á himnum verðum vér heilagar, þar
eigum við að fá gullfaliega, hvíta vængi,
eins og allir hinir heilögu englar".
„En hér er postulinn að skrifa hin-
um heilögu í Efesusborg, og þá eru þeir
ekki á himni“.
„Nei, að sönnu ekki, lúsa litla, en
— eg 7;erð að segja þér það — að þú
fer virkilega yfir alt of mikið í einu.
Ef við lesum biblíuna svona, hvar lend-
um við þá? Það var í Efesus, og við