Bjarmi - 15.09.1909, Blaðsíða 6

150
B J A R M l
un fylti svo hjarta hennar, að hún tók
bibliuna sína hegar fyrsta kvöldið og
og fór að lesa í henni.
En svarið, sem hún hitti á, þótti
henni ægilegt, því þar var það skýlaust
tekið fram, að hún tryði ekki og að
það líf, sem hún lifði, leiddi hana ekki
til himins.
Og huggunin, sem hún fekk hjá
frænku sinni, var alls engin huggun.
Henni varð því að tala við Pál um þetta
að nýju. Og það gat hún helzt, þegar
þau riðu út saman.
Svo var það einn dag, að þau riðu
út. Það var lóttur og prúður svipur yflr
henni, þar sem hún sat í söðlinum, og
reið svo flughart eftir veginum, að Páll
átti fult í fangi með að fylgja henni,
því að hesturinn hans var eldri og
þyngri á sér. Þessi eftirlætisskemtun
hennar hresti hana svo upp, að hún
gleymdi í fyrstu öllu öðru.
(Framh.)
Hvert leiðir þú barnið þitt?
Hinn nafnkunni þýzki prestur Otto
Funcke segir svo frá dæmi móður
sinnar í æfiminningum sínum:
»Þeir voru timarnir á skólaárum
mínum, að nærri lá, að eg týndi
trúnni. En mér var frá barnæsku
gefin vörn gegn öllum efasemdum
mínum. Eg var sem sé knúður til
að segja alt af við sjálfan mig: »Ef
efasemdir þínar eiga við góð rök að
styðjast, þá hefir liún móðir þín verið
einhver hinn mesti bjáni, sem nokk-
urn tíma hefir uppi verið«. En gegn
þeirri hugsun um móður mína reis
ekki einungis hver blóðdropi í inér,
heldur og skynsemi mín.
Ó, hversu oft hefir eklci myndin
af henni móður minni birst mér, —
henni, sem var svo sæl og rík af
sinnitrú, -- þegar eg hefi setið við skrif-
borðið mitt, og það leiddi mig aftur
á rétta leið.
Einu sinni bað ungur drengur föður
sinn leyfis, að liann mætti fara með
honum til nábúa þeirra. Faðir drengs-
ins kvað nei við því, af því að snjó-
kyngin væru svo mikil. »I}að gerir
ekkert til, pabbi«, mælti drengurinn,
»því að eg geng í förin þín«. Við
þessi orð leiddist maðurinn til þess-
arar hugsunar: »Ef barnið mitt fetar
svona í fótspor min í einu og öllu,
livar lendir það þá?«
Upp frá þeim degi beindi maður-
inn sporum sínum á þá götuna, sem
liggur til himins.
Góði lesaril Það er injög liklegt,
að barnið þitt feti í fótspor þín.
Hvert leiða þau það þá?
G. Á. þýddi.
Barnslegt traust.
Heldri maður einn í Lundúnum
gekk einliverju sinni snemma morguns
á skrifstofu sína. Það var um vetur.
Á leiðinni sá hann, livar lítill drengur
sat á þrepsteini fyrir dyrum úti.
Drengurinn var illa til fara og leit
út fyrir að honum væri kalt og að
hann væri svangur. Maðurinn yrðir
á drenginn og spyr: »Hvers vegna
situr þú þarna, drengur minn?«
»Eg er að bíða eftir því að guð
taki mig að sér«, svaraði drengurinn,
og þótti hinum svarið næsta kynlegt.
»Mamma sagði, að hann mundi gjöra
það, og mamma hefir aldrei skrökvað
að mér«, mælti drengurínn enn fremur.
»Farðu heim til þín, drengur minn«,
sagði maðurinn, »það er ekki liolt
fyrir þig að sitja þarna«.
»Heim til mín? — eg á livergi
heima, því að guð liefir tekið þau