Bjarmi - 01.10.1909, Page 1

BJARMI
KRISTILEGT HEIMILISBLAÐ
III. árg.
Beykjayik, 1. okt. 1909.
vElskið hver annan eins og ég hefi elskað gður«. Jóh. 15, 13.
Breytir þú eftir Kristi?
Ef þessi spurning væri lögð fyrir
hvern og einn, hverju mundu þeir
svara?
Fleslir myndu víst svara: Vér vilj-
um breyta eins og Kristur breytti, því
»liann hefir með dæmi sinu gefið oss
liina fullkomnustu fyrirmynd að hreyta
eftir«.
En hvernig gengur svo með eftir-
breytnina? Er hún ekki eins og fyrsti
tildráttur til stafa hjá byrjandi harni
i samanburði við fegurstu forskrift?
Jú, sannarlega er munurinn á eftir-
breytninni og dæmi Krists ekki minni.
Oss fer líkt og börnum, sem eru
að byrja að læra að skrifa.
IJeir, sem hafa kent börnum að
skrifa, vita bezt, livernig það gengur.
Kennarinn fær börnunum forskrift,
sem þau eiga að líkja eftir. Fyrst
sýnir hann þeim, hvernig þau eigi
að draga til stafanna, en að því búnu
segir hann: »Nú getið þið hjálpað
ykkur sjálf. Þið þurfið ekki annað
en að gá vel að forskriftinni og reyna
að hafa stafina sem líkasta forskrift-
arstöfunum«.
Það er gaman að taka eftir því,
hvernig börn fara að, þegar þau eru
svona látin spila upp á sínar eigin
eigin spýtur í fyrsta sinni.
Sum gera hreint ekkert. Þau horfa
á forskriftina, einblína á hana, en
hreyfa ekki hönd til dráttar lengi,
lengi. Þau vita, að þeim er ó-
mögulegt að húa til stafi, sem nokk-
uð svipi til forskriftarinnar, hvað þá
heldur meira. Þau þora ekki að láta
kennarann sjá það klór. En á for-
skriftina stara þau og sjá þó oftast
nær ekkert, því að óttinn fyrir því,
að þeim mistakist hraparlega, og hins
vegar löugunin til að láta það þó
eilthvað heita, glepja þeim alveg sjónir.
En til eru börn, sem gera meira
en að horfa á forskriftina. Þau læra
hana eins og utan að, festa lögun
hvers stafs i minni sér, svo vel sem
þau geta og að því búnu fara þau
að draga til stafanna, liafandi þó sí
og æ næmar gætur á forskriftinni.
Þau börn eru fljót að læra að
skrifa vel.
Svo eru það önnur börn, sem
hafa engar sveiflur á því, nema fara
að pára, eins og kennarinn hefir
sagt þeim, og tefja sig ekki svo mjög
á því að líta á forskriftina. Þau
treysta því, að þeim takist það eins
einum, eins og þeim tókst það með
aðsloð kennarans. Óðara en nokk-
urn varir, eru þau búin með línuna
og nú á kennarinn að líta á — lista-
verkið!
»Ekkert lag á þessu«, segir kenn-
arinn, »þið hafið ekki litið á for-
skriftina, það er auðséð«.
Þessi börn eru sein að læra að
skrifa vel.
Hvert það barn, sem einsetur sér
að ná forskriftinni, hefir sífeldar
gætur á lrenni, en treystir eigi minni
sínu eingöngu né tilhjálp annara. Svo