Bjarmi - 01.10.1909, Blaðsíða 2

154
13 JARMl
neðsta línan á blaðsíðunni seni hin
efsta, er gerð beinlínis eftir forskrift-
inni og allar eru þær eins, þó að þær
vanti fegurð forskriftarinnar.
En þau börn, sem ekkert skej'ta
um forskriftina og halda, að þau eins
og delti ofan á það að ná henni um-
hugsunarlausl og eftirtektarlaust, pára
að sönnu allar línurnar, eins og liin,
og eru liálfu fljótari; en neðsla línan
er verst, af því að þau fara ekki eftir
forskriftinni, heldur eftir sinni eigin
skrift. Hver lína, sem þau gera, verð-
ur þeim eins og ný forskrift og — alt
af versnar.
Er þetta nú ekki gott og glögt dæmi
um eftirbreytni vora?
Til þess að vér líkjumst Kristi og
lærum lunderni hans, þá þurfum vér
stöðugt að hafa dæmi hans fyrir aug-
um, lesa lians eigin orð og skipanir
og gefa gætur að allri framkomu lians.
Pá fyrsl gelur orðið dálítið samræmi
í breylni vorri, línurnar, sem vér ger-
um, geta orðið hver annari líkar og
smátt og smátt orðið fegurri, þó að
aldrei náum vér íýllilega forskriftinni
lians.
En þetta gera ekki allir.
Foreldrar og kennnarar fá börnum
sínum að sönnu forskrift Jesú Krists,
dæmið hans, og reyna að sýna þeim,
hvernig þau eigi að fylgja því. En
þessi fyrsta leiðsögn er oft einkar ó-
fullkomin. Svo kemur staðfestingin,
fermingin, og þá eiga þessi börn að
fara að líkja eftir forskriftinni á eigin
liönd. Þá fer svo oft, að þau ijúka
aldrei upp þeirri bókinni, þar sem
þessa forskrift er að finna, N'ýjatesta-
mentinu, og láta sér nægja það, sem
þau eru búin að nema, og laga svo
alla sína stafagerð eftir þeirri for-
skrift; en sú forskrift stendur aldrei
í stað, hún ljókkár altaf eftir því, sem
lengra líður fram og Ioks verður hún
því sem næst algerlega ólík forskrift
Iírists. Par er varla nokknr einasti
dráttur réttur.
Hetir enginn tekið eftir þesru?
Peir eru alt of margir, sem lialda,
að þeir fylgi dæmi Krists í öllum
greinum, ef þeir gleyma því ekki al-
veg, sem þeim hefir kent yerið, ef
réttir og góðir drættir finnast í stafa-
gerðinni þeirra. En þetta er hæltu-
leg blekking. Pað er andleg leli og
hirðuleysi. Peir nenna ekki að liáfa
fyrir því, að keppa að því markinu
að ná forskrift meistara síns svo ná-
kvæmlega, sem hann vill þeim náð
lil gefa. Peir meta þá framför að
engu í samanburði við aðrar fram-
farir.
Eitt er það í dæmi Jesú, sem marg-
ir, margir gleyma, og það er, hvernig
hann las ritninguna, og hvernig hann
notaði liana. Pegar þeim drælti er
slept, þá aílagast stafagerð vor undir
eins við það; það ber í rauninni
vott um, að vér lítum ekki á for-
skriftina til annars en að ná einhverj-
um sérstökum dráttum, t. d. hjálp-
semi Ivrists við bágsladda og þvíuml.
Jesús las ritninguna og ritningin
lians var Gamlátestamentið. Með
þessu er oss þá líka geíin hin áreið-
anlegasta trygging fyrir því, að Gamla-
teslamenlið sé innblásið af guði. 1*0
að þau ril baíi verið og séu enn ve-
fengd á margan hátt, þá er dæmi
Krisls oss næg trygging fyrir því, að
þau eru sönn og áreiðanleg. Hann,
meistari vor, hefir kannast við, að
orð þeirra séu orð bins lifandi guðs;
»Eigi mun hinn minsti bókstafur eða
slafstrik lögmálsins undir lolc líða«,
segir hann.
Trúum vér þessum orðum hans?
Og Jesús las ritninguna rækilega,
og það þegar á unga aldri. Ljósasti
votturinn um þekkingu hans á ritn-
ingunni er það, hvað hann notaði
liana mikið og live mikið vald hann