Bjarmi - 15.11.1909, Blaðsíða 2

178
B ,1A R M I
En af dæmi þessa ástsæla sálma-
skálds vors getum vér dregið nyt-
saman lærdóm handa oss á þessum
efasemdatímum.
Það er frelsari vor og engínn ann-
ar, sem lýkur upp fyrir oss fjárliirzl-
um guðs í gamlatestamentinu. Það
er árangurslaust að lesa það nema
við ljós fagnaðarboðskaparins. Það
ljós getur eilt lýst upp myrku slað-
ina þar. Guð hefir nú einu sinni
hagað þvi svo. Gamla testamentið er
fyrirmyndanin, nýja testamentið upp-
fyllingin. Og fyrirmyndanin styrkir
trú vora á uppfyllinguna eða eins og
tvöfaldar kraft trúarinnar. Mannlegl
hyggjuvil og vísindi geta eigi lýst
oss á þessum vegum, svo að nokkru
verulegu haldi komi. I}eim, sem ætla
að segja þar til vegar með gáfum
sínum og lærdómi, án trúar, fer líkt
og blindum tnanni, sem heldur á
Ijósi, en veit eigi, hvernig hann á að
halda á þvi, svo að það geli lýst
öðrum.
Trúin opnar augun, svo að vér
getum haldið rétt á ljósinu.
Margir laka sér það fyrir hendur
að segja öðrum til vegar í guðs ríki,
án trúar. En af því að Kristur lýsir
þeiin ekki, þá villast þeir sjálfir og
villa svo aðra, í slað þess að leið-
beina þeim.
Þegar vér lesum gamla testamentið
þá verða fyrir oss margir staðir, sem
vér annaðhvort gefum engan gaum,
eða þá vér furðum oss á því, að
þeir skuli standa þar innan nm aðr-
ar frásagnir.
Eru það þá orð frá mönnum eða
frá guði? í hvert skifti sem þú, les-
ari góður, hittir fyrir slíka staði, þá
skalt þú í anda seljast að fótum drott-
ins vors og meistara. Hjá honum
einum færðu úrlausnina. Hann hefir
uppfylt það alt. Hann lýkur upp
fyrir þér.
Guð.
Ó ljósanna guð, þú ert lýsandi sól
og lifsmagn, sem tilveru sérhverja ól,
í fylling þess alls, scm á framleiðslustig,
hver frumgeisli lífsins er tengdur við þig.
Með víðsýni hugans ei hægt er að sjá,
þá hæð eða dýpt, sem þinn visdómur á;
þó ert þú i sérhverri örsmæddar deild,
sem eining og fullkomin vitundar heild.
Sem anddrag í gegnum alheimsins djúp
fer andi þinn, drottinn, í sólstafa hjúp;
við aldanna framrás í eilifðarhyl,
sem endir og byrjun þú verða munt til.
Er skoða ég himinsins skýlausa haf
og skínandi kvöldroðans purpuravaf,
svo guðlega dráttlist á geim-djúpin þönd
þú gjörðir með alvisri meistara hönd.
Á sporbrautum sólkerfa alt er sem eitt
af anda þíns vísdómi og krafti fram leitt;
með jafnvægi alheildar öllu, semvar,
í ómælis rúmtaki heldurðu þar.
Þá himiniun rofnar við skruggunnar skell
og skelfur við tindur, en duna við fell,
það er sem þú talir í eldingum þá,
sem ógnandi guð, þinu liásæti frá.
Þá stormbylur þýtur um storð og um sæ,
þinn styrk og þinn mikilleik skynjað ég fæ;
í afltökum vindarins eitthvað það býr,
sem önd minni til þin með lotningu snýr.
í hvíslaudi vorblænuta heyri’ eg þinn rðm,
er hálfvakin reisirðu’ úr duptinu blóm;
í ásthlýjum tónum, með unaðarþrá
fer ilmur þinn, drottinn, um blómlöndin þá.
Ég krýp þér, ó guð, sem átt kærleikans yl,
og lcraft gegnum timanna fossandi hyl;
sem íriðandi dögg svalar frcstkaldri rós,
þú faðmar alt liflð og gefur þvi Ijós.
Sub. Björnsson.