Bjarmi - 15.11.1909, Blaðsíða 5

BJARMI
181
þá kom þar að lokum, ab þau sáu sér
eigi annað fært en að beita valdi.
Þetta var einmitt það, sem eg sagði,
Berta“, mælti Vind vandræðategur. Við
þetta er ekkert hægt ab gera annað en
að taka skarið af, annars grípur þetta
um sig eins og helbruni".
„Já, því miður verð eg að kannast
við, að hún er orðin miklu gagnteknari
af þessu, en eg hafði ímyndað mér.
En áður en við gjörum nú það, sern
þú kallar að taka af skarið, þá verðum
við að tala við barnið — því þú hefir
líklega ekki í hyggju að tala við hann
— vinnumanninn.
Nei, nei — það vantaði nú ekki ann-
að, en að eg færi að tala við hann",
mælti sandgæzlustjóri skýrt og skorin-
ort. Hann var ekki búinn að ná sér
eftir fyrstu aflraunina, sem hann þreytti
við Pál, og hann fann það glögt meb
sjálfum sér, að hann langaði ekki til að
gera nýja tiíraun.
Lofaðu mér þá að tala við dóttur
þína, kæri Lúðvíg minn, — tala við
hana fyrst, á eg við. Eg er þó kven-
maður og stend betur að vígi með að
geta skilið það, sem hreyflr sér í kven-
mannshjarta, og hvernig á stendur fyrir
henni, sérstaklega — eins og þú veizt
svo vel — þegar um trúarlegar tilfinn-
ingar er að ræða“.
„En eg verð viðstaddur, Berta".
„Já, auðvitað, kæri Lúðvig minn“.
Berta kallaði nú Elízabet inn til
þeirra. Hana grunaði, að nú væri eitt-
hvað nýstárlegt í efni og horfði spyrj-
andi og undrandi á frænku sína.
„Settu þig niður, Lísa mín“, tók
Berta til máls með hátiðlegu og móð-
urlegu brosi. „Faðir þinn og eg ætl-
uðum að tala við þig um dálítið“.
Elízabet gjörði, eins og henni var
sagt.
„Eg ætla þá að vikja að efninu urn-
svifalaust og segja það, að við erum al-
varlega áhyggjufull út af þér, barnið
mitt góða. Þú veizt, að mér er það
ekki fjarri skapi, að þú hugsir um trú-
arefni; en við höfum tekið eftir því
oss til sárrar skapraunar, að þú gefur
þig svo mikið ab þeim efnum, að við
getum búist við hinu versta. Svo mik-
ið þekki eg til afleiðinganna af trúar-
vingli, að eg veit, iivern enda það hef-
ur. Það endar með því, að annaðhvort
verðurðu sérvitringur, og getur ekki
annað en alt af verið að biðja, syngja
sáima, og taia um trúarefni, eða þú
verður — já, eg segi þér það afdrátt-
arlaust — verður geðveik. Við vonuð-
um, að ef við gæfum þér lausan taum-
inn — auðvitaÖ ekki alveg — þá myndi
heilbrigð skynsemi þin og lífsglaða barns-
lega lundin þín vinna sigur að lokum,
svo að þú næðir þér aftur. En elsku
barnið mitt. Við höfum séð það oss til
sárrar hrygðar, ab þetta óheilnæma
trúarvingl, sem á þér er. óx í stað þess
að réna. Og kæra Lísa mín ! Þetta
verður að taka enda. Við erum nú
orðin á eitt sátt um það, hvað við
skulum til bragðs taka út úr þessum
vandræðum. En áður en við tökumtil
alvarlegra aðgerða, viljum við þóspyrja
þig — heidurðu ekki að þú getir lagst
öll á eitt og hrundið algerlega frá þér
óllum þínum þungu heilabrotum og
öllu — sem getur alið á þeim — þú
skiiur hvað eg meina. Mig langaði svo
til að geta fengið ákveÖið svar hjá þér
um þetta“.
Nú lenti Elízabet í þungu sálarstriði.
Hverju átti hún að svara? Hún gat
ekki svarað að óskum frænku sinnar, þó
hún hefði svo tíu sinnum viljað gera
það “.
„Eg bíð eftir svari", mælti Bertaský-
laust.
Hin unga stiílka sat enn litla stund
og var hugsi; síðan hljóp hún upp um
hálsinn á frænku sinni og sagði með
grátstaf í kverkunum:
„Frænka, mér liður mjög ilia“.