Bjarmi - 01.12.1909, Blaðsíða 4

188
BJARMI
þvi, að glæða hana tneðal landa
sinna.
En sérstaklega hefir hann gert það
að hlutverki sínu, að fá alla, en sér-
staklega liina J'ngri, til þess að syngja
íslenzk Ijóð, og leggja rækt við þau.
Veldur því umhyggja hans fyrir þjóð-
erninu. Það er og ekkert vafamal,
að söngljóð og allan skáldskap, má
telja með liinum traustustu þáttum
þjóðernisins. Hver sú þjóð, sem er
að gleyma eða týna sjálfri sér, finnur
sig ltvergi fijótar aftur en í skáldskap
sínurn. Þetta kemur til af þvi, að
það, sem hreyfir sér dýpst í hjarta
hverrar þjóðar, á livaða öld sem er,
kemur fram í skáldskap hennar. —
Skáldskapurinn er blóm þjóðlífsins
og heíir sínar rætur í hjarla þjóðar-
innar.
Jafnframt er engin leið réttari til
þess, að blóðið í þessarri lifæð þjóð-
ernisins streymi með fullu fjöri, en
að kenna þjóðinni, að syngja sín ljóð,
og glæða svo hæffieika hennar til
söuglistar, til þess að fegra líf henn-
ar, gera það göfugra, glaðara, bjartara,
því »þar sem söngur dvín, er dauð-
ans ríki«.
Æskumönnunum íslenzku er sér-
staklega þörf á leiðtoga í þessarri
grein; þeim er þörf að læra að syngja
þau ljóð, sem sprottin eru upp úr
íslenzkum hjörtum, ljóð, sem eru á
móðurmálinu góða, liinu mjúka og
ríka.
Vér biðjum guð af hjarta að hlessa
þetta þjóðræknisstarf vinar vors, svo
að það megi verða til þ»ss, sem
honum er mest umhugað um, og
honum sjálfum til ævarandi sóma.
wbað skulum aldrei efa,
þó örvænt þyki um hríð,
aö sigur guð mun gefa
góðu málefni um síð«.
Kristin gamla.
Saga eftir M—r.
Sj. •/. þýddi.
í útjaðri sveitarinnar stóð gamall
kofi, kominn að hruni. Pekjan var
mosavaxin og dyrnar skektar og mjög
gisnar. 1 þessum kofa bjó nú hún
Kristín gamla. Hún var ekkja og átti
ekki annað en þenna kofa og ofur-
litla garðliolu. Meðan maður hennar
lifði, álti hún góða daga eftir ástæð-
um Hann var fjósamaður á lierra-
garðinum og kom jafnan heim á
hverju laugardagskveldi með gömlu
fötin sin til þvottar og viðgerðar og
svo kom hann með nokkra skildinga
handa konu sinni, er hún átti að hafa
sér til viðurværis kómandi viku. Nú
var hann dáinn og efnahagur Krist-
ínar gömlu varð sifelt verrí og verri.
Við baráttu sína fyrir lífinu varð
hún stirð og úfin í skapi. Hún vann
baki brotnu af öllum mætti lil þcss
að komast hjá því að fara á sveitina,
því liana brylti við þeirri hugsun að
verða sveitarómagi. Af þessum or-
sökum neitaði hún sér svo að segja
um öll lifsþægindi; hið eina, sem hún
gat ekki neitað sér um, var ofurlítill
kaffidropi á sunnudagsmorgnana.
Aðalviðurværi hennar var kartöflur,
lílið eilt af ileski og svo mjólkur-
dropi, sem góðir menn gáfu henni.
Einu leifarnar frá betri dögum
hennar voru fáein blóm, sem lum
hafði gróðurselt í útjaðri kálgarðsins
og tvö blóm, sem slóðu í krukku
inni í glugganum.
Aldrei fór liún í kyrkju, því hún
áleit, að fötin sín væru óbrúkleg til
þess; »fólkið glápir bara á mig og
gerir gys að mér; kýs eg því lieldur
að sitja heima í holu minni«, sagði
hún.
Meðan Jakob maður hennar var á