Bjarmi - 01.12.1909, Blaðsíða 10

194
B J A R M I
á hendur. Það má sjá af þessu versi,
er liann orti sjálfur, er fyrri konan
lians dó (1858).
»Blessuð konan min liggur lík,
langir gerast nú dagar,
cn guðs forsjón er gæ/.kurik
og glögl sér, livað bezt hagar.
Framtiðin er mér hulin hreint
eg held i guðs nafni áfram beint,
og elska pann, sem mig agar«.
()g fyrir níu árum síðan, er hann
var 86 ára, þá orti liann þetta.
»Ut hallar æfi minni,
örskamt er grafar til,
eg fel mig forsjón þinni,
i'aðir, sem hingað til;
öldruðum lílcn mér ljáðu,
þú leiddir ungan mig;
að gölu minni gáðu,
guð, svo eg íinni þig«.
IJað fer vel á því, að þakklátsemi
liinnar islenzku þjóðar geri hjarl yfir
æfikvöldi þessara þjóðræknu og trú-
ræknu heiðurshjóna.
Hefir þú búið þig undir dauðann?
(Lauslega þýtt).
Einu sinni í ofviðri miklu við vest-
urströnd Jóllands, hvolfdi hát með
tveiinur fiskimönnum. Formaðurinn
hét Kristinn. Hann var kominn á
efra aldur; góður maður og guð-
hræddur. Hásetinn hél Eiríkur, ung-
ur að aldri og hraustmenni, en van-
trúaður.
fiegar bátnum hvolfdi, náðu þeir
báðir í sömu árina, en þeir urðu
þess skjótt varir, að hún nnindi ekki
geta horið þá báða. Þá mælti Krist-
inn við Eirík. »Þú sér nú að árin
gelur ekki Ueylt okkur báðum, en
við erum svo að þrotum koinnir, að
Iivorugur okkar getur synt lil Iands«.
»Já, ég veit það«, svaraði Eiríkur,
»en hvað er nú til ráða?« »Eg ætla
að láta þér eftir árina«, sagði Krist-
inn, »af þvi ég er viðbúinn að deyja,
en þú hefir ekki húið þig undir dauð-
ann, Eríkur. En þess vil ég biðja
þig, ef þú kemur lifandi til lands, að
þú snúir þér til guðs, áður en það
er of seint«. Eiríkur náði landi og
hann gleymdi ekki orðum gamla
mannsins, heldur sneri sér til guðs.
Og þú, sem hrekst í ólgusjó lífs-
ins og getur búist við að fley þitt
sökkvi, þegar þig varir minst, spyr
þú sjáll'an þig, hvorl þú hefir húið
l>ig undir dauðann. Og ef þú hefir
ekki snúið þér til guðs, þá mundu
eftir að gera það, áður en það er of-
seint.
S. H.
Páll.
Saga eftir N. 1\ Madsen.
(Framh.),
„Skilurðu mig?“
„Já, en eg skil ekki, hveis vegna eg
á að fara".
„Hvers vegna? Af því að þú hefir
fylt heimilið með ólyfjan — af því að
þú heflr gert hana dóttur mína alveg
ærða með öllu þínu trúarvingli".
„Eg held að sandgæzlustjórinn sjái“ —
„Sandgæzlustjóri sér ekki annað, en
það sem sandgæzlustjórinn á að sjá og
vill sjá“,hrópaði Vind öskuvondur. „Og
sandgæzlustjóri fæst ekki um að rann-
saka það mál. Þú ert. rækur úr vist-
inni, eins og eg segi; eg bíð eftir þér á
skrifstofu minni. Svo er það ekki meira".
„Já, en eg vildi þó gjarna — — “
„Nóg er komið, eg er búinn að segja
það“, öskraði sandgæzlustjóri upp og
snaraðist samstundis út úr hesthúsinu.
Hann vildi ekki fyrir nokkurn mun verða
fyrir því sem hann varð fyrir einu sinni
í hesthúsinu, þessu sama“.