Bjarmi - 01.12.1909, Blaðsíða 11

B J A R M I
195
Páll stóð nú stundarkorn í sömu spor-
um og var skelfdur. Var þetta drottins
ráð eða hvað var það?
Áður en hann gengi inn í skrifstof-
una, þá fann hann hjá sér þörf á að
biðja guð í einrúmi. Hann flýtti sór
að ijúka störfum sínum og gekk svo
inn í herbergi sitt. Hann tók biblíuna
sína og fletti upp í henni og bað guð
að gefa sér orð til leiðbeiningar og styrk-
ingar. Hann hitti þá á þessi orð fyrst
allra:
„I dag skaltu vera með mér í Para-
dís“.
Þetta var undarlegt orð.
Alt fanst honum þetta undarlegt. Ilvaða
erindi áttu orð drottins við ræningjann
til hans? Svo beygði hann knje tii
bænar og úthelti hjarta sínu fyrir drotni.
„Drottinn, eg skil ekki þína vegu, en
bentu mér á, hvar þeir liggja og þá vii
eg þræða þá. Eg lagði mig á altari
þitt, drottinn, og þú heflr gefið mér þá
trú, að þú tækir við fórninni og vildir
nota hana. Þess vegna lofa eg nafnið
þitt. Nú sé eg ekki lengur til vegar,
en sé það vilji þinn, að eg fari burtu
héðan, þá vil eg fara. Og svo legg eg
alt þetta fólk hér í húsinu í þína hönd.
Frelsaðu þau öll, drottinn. Og sérstak-
lega bið eg þig fyrir ungu stúlkuna,
sem þú lést verða á vegi mínurn. Ó,
drottinn, hún leitar að þér, birstu henni,
að hún megi sjá þig og trúa á þig og
lifa. Arnen".
Svo stóð hann upp og gekk inn í
skrifstofuna.
Á skrifstofunni sat Berta frænka al-
ein. Sandgæzlustjóri hafði fengið henni
kaup Páls, og sagt um leið:
„Þú getur gert út um það. Eg hefl
sagt honum, hvernig öllu er varið — og
— og—já, svo eg segi eins og er —
eg er í alt of vondu skapi til þess að
— að — eg á við, að eg vil hann aldrei
framar augum líta. Þú ert gæfari, Berta,
svo þú átt hægra með — já, þú skilur,
hvað eg meina“.
„Já, eg held það svari því, Lúðvig",
rnælti Berta og gleðin skein af ásjónu
hennar yflr þessari viðurkenningu bróð-
ur síns. „Eg skil þig fyllilega, og það
verð eg að segja, að þetta álit þitt á
sjálfum þér, er þér til sóma. Eg skal
víst gera út um þetta við — vinnu-
manninn".
Þegar Páll gekk inn, stóð Berta upp
og fekk honum peningana og mælti:
„ Þetta er kaupið yðar, sem hann
bróðir minn bað mig um að afhenda
yður, gjörið þér svo vel!“
„Nei, eg þakka yður fyrir", sagði Páll
hæglátiega. „Eg á ekkert kaup fyrir
þá þjónustu, sem eg hefi ekki int af
hendi. Fyrst þór álítið, að eg hafi gert
mig þess ómaklegan að vera á heimili
yðar, þá eigið þór heldur ekkert kaup
að greiða mér“.
„Ómaklegan", svaraði hún; það lá við
að henniféllustorð við liina hóglegu rögg,
sem þessi fátæki vinnudrengur sýndi af
sór, með því að afsala sér kaupi, sem
hann þó þurfti svo mjóg á að halda.
„Ómaklegan", það er nú eiginlega ekki
rétt að orði komist. Að verkurn þín-
urn hefir ekki verið neitt hægt að finna.
En það er — ja, það þarf nú engrar út-
skýringar við. Eg skai nú ekki hreyta
að þér ónotaorðum núna að skilnaði,
en þér er fullkunnugt, hvðr ástæðan er.
Með þér hefir sá andi komist inn á heim-
ilið, sem heflr reynst svo afdrifamikill
hinni ungu stúlku, af því að hún hefir
látið hann fara með sig í gönur. Við
getum ekki sætt oss við það, að þeirn
hugmyndum sé smeygt inn hjá henni,
sem við áiítum öfgar og skaðræði. Það
er eins og eg sagði þér fyrsta daginn —
alt hefir sín takmörk og út fyrir þau
hefir þú farið og lítið vantað á, að ves-
fings Elísabet geri það líka. Meira get
eg ekki sagt þér og guð sé með þér“.