Bjarmi - 15.12.1915, Blaðsíða 2

180
B JARMl
Jesú góói, Jesú góði!
jólin láttu vera mcí'
meira en hverfult ytra j'ndi,
ungbarnsleik, sem hefst og þver.
Jesú góði, Jesú góði!
jól cru’ að lifa’ og deyja þér.
Jól i stríðu jafnt sem blíðu,
Jesú kæri, gef þú mér.
Lát mig þakka þér af hjarta
það, sem mér að liöndum ber,
svo eg eigi á æfivegi
alt mitt traust og gleði’ í þér.
Gleðileg jól!
»Pví að yður er í
dag frelsari fæddur«.
Lúk. 2, 11.
Jólin eru mesta fagnaðarhátíð vor
kristinna manna. Þau ná til allra
beinlínis og óbeinlínis, en sanna og
varanlega gleði færa þau eigi öðrum
en þeim, sem geta sagl af hjarta:
»Eg gleðst af því eg Guðs son á«,
eg gleðst af þvi, að mér er frelsari
fæddur.
Jólin eru sem eldstólpi Droltins í
eyðimörkinni forðum (2. Mós. 14,
19—20) á skammdegisnóttunni liér
hjá oss. IJau eru eins og eldslólpinn,
björt eins og dagurinn, lýsa upp
náttmyrkrið, fyrir augum þeirra,
sem kannast við, að þeim sé frelsari
fæddur, en myrk eins og nótlin fyrir
augum hinna, sem eigi vilja kannast
við frelsara sinn og Drotlin.
Eklci svo að skilja, að þeir sem
hafna Kristi sem /reisara sinum,
kveiki eigi jafnmörg ljós á jólunum
sem hinir og jafnvel fleiri. Jú, í
þeim skilningi eiu þau eins björt og
jól trúaðra manna. En engill Guðs í
dýrðarljóma Drotlins er eigi á bak
við jólaljós vantrúaðra manna. I’egar
þau slokna, þá er alt úti og í raun
réttri eru þau ekki annað en mijrkur,
niðdimm nóttin, eins og sú hlið eld-
stólpans, sem vissi að Faraó og liði
hans forðum. En jólaljós trúaðra
manna tákna ljóma Guðs dýrðar,
birtu Drottins, sem býr á bak við
hinn sýnilega hálíðafagnað. í því
ljósi gela vinir drottins lialdið áfram
ferðinni í skammdegismyrkrinu jafnt
sem hásumarbirtunni. Jólin þeirra
vara árlangt og æfilangt, já, um
eilífð alla.
Þegar vér því óskum lesendum og
vinum Bjarma gleðilegra jóla, þá
felum vér í kveðjunni þá bæn til
Drottins, að þeir mættu allir gleðjasl
af því, og engu öðru, að þeim sé
frelsari fœddnr, lil þess að hann, sem
eldstólpinn í eyðimörkinni átti að
fyrirmynda, geti verið þeim, einmitt
þeim, vegurinn, sannleikurinn, lífið.
Þá er þeim borgið á vegferðinni,
þá ganga þeir ávalt í Ijósi, birta
Drottins Ijómar í kringum þá i nátt-
myrkriim lífsins. Og þegar síðasti
áfanginn kemur, dauðastundin, þá
| geta þeir, tengdir böndum vináttu og
krislilegrar bróðurelsku, lekið undir
með skáldinu góða og sagt hver við
annan:
Við skulum sól
sömu báðir
hinzta sinni
við baf líta;
létt mun þeim leið.
er ljósi mót
vini sluddur
af veröld flýr.
Vinurinn, setn þá slyður einn og
leiðir, er Jesiis. Annars verður síð-
asti áfanginn ekki léltur og bfartur,
heldur ægilega þungur og dimmur.
Oss er frelsari fæddur, kristnu
vinir. Verurn óhræddir.
»Til hafnar bak við brimgarðinn
oss beinir vinarhönd«.