Bjarmi - 15.12.1915, Blaðsíða 8

186
B J A R M I
Þessi orð festust í hug Hildar.
Hafði liún ekki gert ítrekaðar til-
raunir til þess að hrinda frá sér,
eyðileggja þær alvarlegu hugsanir,
sem stöku sinnum höfðu slæðst inn
i hugskot hennar? Var það ekki á-
kveðinn ásetningur hennar að láta
þær aldrei á sér festa? »I3á er leit-
inni lokiðcr, sagði presturinn — »Guð
neyðir engan«. Hildur skelfdist er
hún hugleiddi þessi orð. Hún var
frjáls. Hvað ætlaði hún að velja?
Átti hún að halda áfram að biðja
með barninu: »fyrirgef oss vorar
skuldir?« Eða átti hún að þagga
niður barnsröddina, reka burtu
barnseðlið, en leita að glaumnum og
knékrjúpa heiminum? — —--------------
Gtiðrún Lárusdóltir.
Jólagleði jólaengilsins.
(G. L. pýddi úr dönsku).
Allar góðar sögur eiga uppruna
sinn á himnum. Við fáum eigi ætíð
séð að svo sé, en ef við biðjum
Guð að opna á okkur augun, svo að
við getum séð það, þá munum vér
komast að raun um það, og margt
fleira. Og yndislegl er að fá að sjá
þesshátlar, það auðgar æíi yngri og
eldri.
Þannig byrjar og smásagan, sem
hér skal sögð. Hún hefst á þá leið,
að Guð Drottinn kallaði einu sinni
á alla jólaenglana rélt fyrir jólin.
Jólaenglarnir eru alveg sérstakir
englar, það eru englarnir, sem sungu
fyrstu jólanóttina á Betlehemsvöllum.
Söngurinn þeirra heíir ekki gleymst,
heldur hefir hann síðan verið sung-
inn viðsvegar um heiminn; á öllum
aldri hafa menn sungið hann, og
allar þjóðir og kynþættir hafa sungið
hann, þeir allir hafa sungið hann,
sem hafa kynst Jesú og reynt, hvílík
er náð lians og dýrð:
»Dýrð sé Guði í upphæðum, friður
á jörðu og velþóknun yfir mönnun-
um«.
Þessir englar voru þá nefndir jóla-
englar, og þeir fengu leyfi til þess á
hverjum jólnm, að svífa ti! jarðar-
innar og tlytja mönnunum friðinn
og gleðina, sem þeir höfðu sungið
svo unaðslega um.
Að þessu sinni voru þeir allir
samankomnir við liáslól Droltins, og
var þeim hverjum um sig fengið eitl-
hvert jólahlutverk. Á tneðal hinna
ótalmörgu jólaengla, var einn yndis-
legur smáengill, sem hét Gabriellus.
Sagan okkar er um hann, hvernig
honum tókst að vinna slarf sitt.
* *
Barónshöllin var í skóginum ná-
lægl litla þorpinu; vegurinn heim að
höllinni lá beint í gegn um skóginn,
og gamla höllin var tíguleg ásýndum.
l3ar bjuggu hjónin, baróninn og kona
hans. Þorpsbúar virtu þau og elsk-
uðu, þau voru svo vingjarnleg og
góð við alla.
Spölkorn frá höllinni, í útjaðri
skógarins, var ofurlítið lnis, sem
baróninn átti, þar bjuggu þau hjón-
in Hans og María. Þau voru oftast
kölluð Skógar-Hans og Sauma-María.
Nöfnin voru dregin af því að Hans
starfaði í skóginum fyrir baróninn,
en María saumaði fyrir fólk. Þau
áltu venju fremur erfitt uppdrállar,
þetta árið. Skógar-Hans hafði verið
lasinn svo Iengi, hann hafði meiðst á
fæti einn daginn, þegar liann var
að fella tré í skóginum. Baróninn
borgaði læknishjálpina og sendi mat-
væli heim lil þeirra, og Sauma-María
hafði ekki legið á liði sinu, hún
saumaði og saumaði l'rá morgni til
kvölds, en þröngl var þó í búi þeirra.