Bjarmi - 15.12.1915, Blaðsíða 9

B J A R M I
187
Hans var farinn að geta unnið ofur-
lítið aílur, og vonaði að ástæður
þeirra færu nú að batna. Þau voru
reglusöm og höfðu bezta orð á sér,
og það sem mest var um vert, þau
þektu frelsara sinn. Pað var ómetan-
leg blessun, ekki sízt í erfiðleikunum,
og raunir þeirra styrktu trú þeirra
og þolgæði. Þess vegna voru þau
þess fullvís, að Drottinn mundi gefa
þeim góð jól, þrátt fyrir fátækt
þeirra, sein óhjákvæmilega olli því,
að þau gátu ekki glatt börnin sín,
Lísu litlu og Pál, eins og þau höfðu
heizt kosið.
Gahríellus jólaengill lagði leið sína
að þessu húsi á Þorláksmessu. Það
var ekki alveg orðið dimt úti, en
inni í stofunni var skuggsýnt, að
minsta kosli orðið of dimt til þess
að sauma þar inni; þess vegna hafði
hún Sauma-Maria skroppið »heim i
höllina« með föl, sem hún var búin
að sauma fyrir barónsfrúna. Hún
bætti brenni í eldinn áður en hún
fór, og setli ketilinn yfir, til þess að
Hans gæti helt á könnuna, þegar
hann kæmi heim frá vinnunni.
Engillinn gægðist inn um glugg-
ann. Það var svo hreint og þrifalegt
inni i litlu stofunni, þó þar væri fá-
tæklegt. Öðrumegin við þilið slóð
hjónarúmið, og undir glugganum
var trébekkurinn, sem þau litlu syst-
kinin sváfu i á nótlunni. I einu
horninu var slórá dragkislan hennar
Sauma-Maríu, sem hún hafði fengið
að erlðum eflir ömmu sína. Biblían
lá á dragkistunni, sálmabókin og
húslestrabókin, ásamt fáeinum smá-
ritum. Þar var og dýrgripur litlu
systkinanna: hvíti postulínsheslurinn
og litla hvíta postulínsstúlkan, sem
hélt á blómkrukku í hendinni. A
þelta máttu börnin horfa, en alls
ekki snerta. Tvær smámyndir voru
á veggnum og ritningargrein prentuð
á dökkgrænan pappír með silfurlil-
um stöfum:
»Ákalla mig á degi neyðarinnar, eg
mun frelsa þig, og þú skalt vegsama
mig«.
Páll og Lisa voru að leika sér
inni í stofunni. Páll var 5 ára gam-
all, hafði bundið tvo brennibúta við
öskjulok. Það var liestvagninn hans.
Og í vagninum sat vagnstjórinn,
eins og lög gera ráð fyrir. Vagnstjór-
inn var einkennilegur náungi, búinn
til úr smáspýtum og hráum kartöfl-
um, og hafði pabbi Palla lilla gefið
honum manninn. Lisa litla, hún var
á þriðja árinu, dró öskju á eftir sér
fram og al'tur um gólfið. Askjan er
hvorttveggja í senn: brúðuvagn og
brúðurúm, og þar lá brúðan. Mamma
hennar liafði búið hana til úr smá-
tuskum; augu, nef og munn, hafði
hún teiknað á andlit brúðunnar með
svörtu bleki. Brúðan var ekkerl
falleg, en Lísa var ánægð með
»Önnu« sína fyrir því.
Þau léku sér fallega litlu systkinin.
Páll ók smáspitum á vagninum sín-
um til Lísu, það voru kökur og
brauð, og sagið álli að vera sykur
og hveili. Slundum ók liann brúð-
unni i vagninum og lét þá kartöflu-
manninn hvíla sig í brúðurúminu á
meðan; liann var vitanlega dauð-
uppgefinn af brauðakslrinum. Þau
voru ekki alveg þegjandi Palli og
Lísa; þau hlóu og skröfuðu í sífellu,
Alt i einu staðnæmdist Páll á miðju
gólfi með vagninn sinn: »Ó, hvað
það væri gaman að eiga reglulegan
vagu og hest, sem eg gæti ekið«.
»0 é vil eija búu með auju og liá«,
sagði Lisa. »Og eg vil eiga tvo hesta
á lijólum«, sagði Páll. »0 é vil eija
búuagn, sein é det ata á«, sagði Lísa.
»Já, það væri gaman«, sagói Páll.
»En hvernig eigum við að fá þetta?
Mamma segir, að pabbi eigi svo