Bjarmi - 15.12.1915, Blaðsíða 10

188
B J A R M I
ósköp lílið af peningum núna«. Svo
þögnuðu bæði börnin allra snöggv-
ast. En litli engillinn, sem stóð fyrir
utan, sá og heyrði alt til barnanna.
»Nú þarf eg að hjáipa þeim«, hugs-
aði hann með sér. Og svo hvíslaði
hann: »Biðjið þið!« En Páll litli leit
út í gluggann um leið, og honum
heyrðist öldungis eins og einhver
hvíslaði: »Biðjið þið!« En hann
grunaði ekki, hver það var. Páll
sneri sér að Lisu og sagði himin-
lifandi af gleði: »Nú veit eg, Lísa,
við skulum biðja. Jesús getur gefið
okkur þelta alt og miklu meira.
Hann gerir það, eí við biðjum hann,
og hann lét pabba batna«. Og börn-
in beygðu kné og beygðu höfuð sín
og báðu, eins og börn ein fá beðið.
Og engill bænarinnar bar bænir og
óskir þessara smælingja fram fyrir
Guð. En uppi á himinhvolfinu blik-
aði björt stjarna og sendi ljóma sinn
til Páls og Lísu, rétt eins og það
væri svar til þeirra frá hæðum.
* *
*
En engillinn flaug nú brott í þeim
tilgangi, að flýta fyrir að óskir Páls
og Lísu fengju að rætast. Hann kom
til þorpsins og Ieit inn í allar búð-
irnar, þar sem nægtir voru af alls-
konar varningi. Og engillinn var að
gá að því, hvort það væri enginn í
öllum mannfjöldanum, sem varð á
vegi hans, er hugsaði um fátæk börn,
sem yrðu að fara á mis við jólagjafir
vegna fátæklar foreldranna. En það
var enginn, sem hugsaði um þau.
Þeir hugsuðu einungis um sjálfa sig.
Og engillinn llaug nær skóginum og
lyfti augum sínum til hirnins. Þaðan
hlaut hjálpin að koma. Nú var eng-
illinn kominn rétt að segja heim að
barónshöllinni. Ljósbjarmann lagði út
um stóru gluggana. Engillinn leit inn.
Barónsfrúin sat í mjúkum hæginda-
stól hjá arninum; þar léku glóandi
eldlogar sér og vörpuðu skini um hið
skrautlega herbergi. Engillinn smaug
í gegnum gluggann og settisl and-
spænis barónsfrúnni. Hann sá það
þegar í slað á svip hennar, að hún
bjó yfir þungum harmi. Og öll þæg-
indin og skraulið, sem umkringdi
hana, gátu ekki útrýmt hrygð hennar.
Margt var fagurt og aðdáanlegt í her-
berginu, en allra fegurstar þólti engl-
inum myndir tvær, í líkamsstærð, af
pilti og stúlku; myndirnar héngu fyrir
ofan legubekkinn. Barnsandlitin voru
aðdáanlega fögur. En svartri sorgar-
blæju var vafið um rammana á mynd-
unum. Og engillinn sá og skildi alt
á svipstundu. Og nú mundi hann
eftir degi einum í septembermánuði
síðastliðið haust, þegar engill dauðans
hafði komið til liimins, fyrst með
litla drenginn dökkhærða, og rétt á
eftir með Ijóshærðu stúlkuna blá-
eygðu. Engill dauðans lagði þau bæði
gætilega við fótskör hásætisins, og
Droltinn andaði á þau bæði og þau
opnuðu augun og teyguðu að sér lífs-
loftið í dýrðarríki himnanna. Börnin
liöfðu bæði dáið sama daginn, úr
skæðri barnaveiki, sem engin mann-
leg hönd gat ráðið við. Ó, hvað litla
engilinn langaði til þess að leggja
hendur um háls móðurinnar, sem
syrgði og grét látnu börnin sin, og
hvísla að henni, hversu unaðarrík æfin
þeirra væri nú, segja henni, að hann
hefði með eigin augum séð bæði
börnin hennar, og þeim liði eins vel
og trúuð móðir gæti bezt beðið.
Nú heyrðist hægt fótatak fyrirfram-
an hurðina. Baróninn kom inn í stof-
una. Hann var hár vexti og herða-
breiður, með góðleg blá augu og Ijóst
skegg. Hún sneri sér að honum, þeg-
ar hann kom inn. Hann sá, að hún
hafði verið að gráta og hann vissi, af
hverju hún hafði grátið. Hann gekk
hljóðlega til hennar, settist hjá henni