Bjarmi - 01.03.1925, Blaðsíða 3

B JAK M1
59
ir, og með því neyðum vjer vorn
himneska föður til þess, að gera byrð-
ina margfalt þyngri og erfiðari en
ella. Ef vjer vegna fáfræði og vits-
munaskorts höfum óbilandi sjálfs-
traust, og reynum svo í þessu hroka-
fulla sjálfstrausti að bera sjálf lífs-
byrðar vorar, mun Drottinn gera þær
margfalt þyngri og erfiðari, til þess
vjer getum þreifað á því, hve van-
burða vjer erum, ónýt og óhæf til
þess að bera byrðarnar sjálf. Enn
fremur langar mig til að minna yður
alvarlega á þetta ómetanlega heilræði:
»Látið i öllum hlutum óskir yðar
koma fram fyrir Guð í bæn og beiðni
ásamt þakkargerð«. það er að segja,
að vjer megum ekki ætla að það sje
fullnægjandi að biðja Guð að eins á
erfiðustu reynslustundunum, en vjer
eigum að biðja um alt, sem lítur að
smámunum daglega lífsins. Vjer eig-
um að koma með það alt í bæn til
Guðs. Aíleiðingin verður sú, að »frið-
ur Guðs, sem er æðri öllum skilningi,
mun varðveita hjörtu vor og hugs-
anir vorar í samfjelaginu við Krist
Jesúm«. Jafnvel þó þessi jörð sje
táradalur, munum vjer geta lifaðsælu-
ríku lífi, sje þessum áininningum
postulans fylgt. Jeg reyni aldrei að
bera nokkra byrði sjálfur, jeg varpa
þejm öllum á Guð og tala um þær
við hann. t*að fyrsta, sem við herra
Wright gerum á hverjum morgni,
þegar við biðjum saman, er að biðja
fyrir störfum vorum og leggja þau í
Guðs hönd, jafnvel allra minstu smá-
munina leggjum við í Guðs hönd,
vörpum þ§im algerlega á hann, reyn-
um ekki að bera nokkra lífsbyrði
vora einsamlir. í sambandi við það,
sem jeg hefi þegar sagt frá, langar
mig til að segja yður frá ofurlitlum
atburði, sem flestum yðar er að lík-
indum ókunnur.
þegar Drottinn fól mjer fyrir 62 ár-
um að ala önn fyrir munaðarlausum
börnum, varð jeg að hafa örugga
vissu fyrir því, að þetta væri hans
vilji. Eftir nákvæma umhugsun og
stöðuga bæn, komst jeg að þeirri nið-
urstöðu, að það væri Guðs vilji. —
Síðan fór jeg að biðja fyrir hverju
einstöku atriði út af fyrir sig, er varð-
aði þessa starfsemi. Jeg bað Drottin
um peninga, hús og aðstoðarmenn
við starfið; hann veitti mjer það alt.
Jeg bað hann að hjálpa mjer til að
velja innanstokksmunina og áhöldin,
sem stofnunin þarfnaðist, þvíjegvissi
að mig brast vit og þekkingu til þess.
Þelta gekk nú alt ágætlega, og alt
var tilbúið til að taka á móti börn-
unum. Jeg auglýsti að mig yrði að
hitta 2 kl. á hverjum degi til þess að
veita munaðarleysingjunum viðtöku.
Jeg beið 2 stundir fyrsta daginn,
I en enginn kom. Svo lagði jeg á stað
heimleiðis. Á leiðinni duttu mjer í
hug þessi orð: »í öllum hlutum«, og
jeg sagði við sjálfan mig: »Pú hefir
beðið um peninga og þú hefir fengið
þá, þú hefir beðið um samverkamenn
og þú hefir fengið þá, þú hefir beðið
um viðeigandi hús og þú hefir fengið
það, og jafnframt því sem þú baðst
Drottin um alt þetta, baðst þú hann
að gefa þjer visku og vilja til að
stjórna þessu öllu, sem best og hag-
kvæmast, en þú baðst hann aldrei
um börn«. Það hafði jeg vissulega
ekki gert viljandi, nje af ásettu ráði.
Mjer hafði aldrei dotlið í hug að biðja
um munaðarlaus börn. — Jeg hafði
hugsað sem svo: »Munaðarleysingjar
skifta þúsundum hjer í nágrenninu.
það mun ekki verða örðugt að ná í
þau«. þess vegna hefi jeg aldrei beð-
ið um þau. Nú sá jeg yfirsjón mina.
Þegar jeg kom heim, læsti jeg mig
inni i herberginu mínu, varpaði mjer
á gólfið, og játaði brot mitt, sem var
fólgið í því, að jeg hafði ekki geíið