Bjarmi - 01.03.1925, Blaðsíða 4

60
BJ ARM I
gaum að guðsorði í þessu sjerstaka
tilliti. Jeg var 2 eða 3 tíma í auð-
mjúkri bæn. í*egar jeg hafði prófað
bjarta mitt rækilega, sagði jeg: »Það
var vegna þess að mig langaði til að
víðfrægja dýrð þína, Drottinn minn,
að jeg byrjaði á þessu, en ef þjer
gæti orðið það til enn meiri dýrðar
að þetta fyrirtæki færi í mola — þótt
jeg yrði mjer til minkunar, gagnvart
náungum mínum og meðbræðrum, —
bið jeg þig að afstýra því. Jeg bið
þig að fyrirgefa mjer, faðir, og legg
þetta svp alt í þína hönd«. Jeg stóð
upp glaður frá bæninni.
Næsta morgun kl. 11, var farið að
biðja um inntöku fyrir munaðarlausu
börnin og áður en mánuðurinn var
liðinn voru umsækjendurnir orðnir
42, og eru nú um 12,000. Skýr sönn-
un þess að það var nóg til af mun-
aðarlausum börnum, er hægðarleik-
ur var að ná til.
Jeg heíi verið svo fjölyrtur um þetta
vegna þess, að jeg vil að oss sje það
öllum ljóst, hvernig vjer eigum að
skilja þetta: »í öllum hlutum«, að
vjer eigum að koma með alt i bæn
til Guðs, en aldrei að reyna að bera
lífsbyrðar vorar sjálf. Mig brestur orð
til að útskýra fyrir yður, hvíllk bless-
un það hefir verið fyrir mig, að varpa
hverri einustu lífsbyrði minni á Drott-
in, en reyna aldrei að ber þær sjálf-
ur. Jeg hafði gert það áður, en þessi
litli atburður kendi mjer svo ræki-
lega þessa áminstu ritningargrein, að
jeg hefi ekki gleymt henni síðan. »í
bæn og beiðni«. Venjuleg bæn, eða
margítrekuð bæn er ekki nóg. Vjer
verðum að biðja á sama liátt og bein-
ingamaðurinn, þegar hann er að biðja
sjer ölmusu, og hleypur á eftir oss,
stundum langan veg og lætur oss ekki
i friði, fyr en vjer gerum honum ein-
hverja úrlausn. Á líkan hátt verðum
vjer að koma fram fyrir Drottin,
með alt það, sem oss varðar, til þess
að geta öðlast blessun hans. Athug-
um ennfremur, að þetta ber að gera
með þakklátssemi. Vjer verðum, svo
að segja, að leggja grundvöllinn með
lofgerð og þakklæti og byggja svo
beiðni vora á þeim grundvelli. Hvern-
ig sem kringumstæðum vorum er
háttað, og hve margþætt og ólík sem
reynsla vor kann að vera, höfum vjer
fylstu ástæðu til þakklátssemi.
Hvers vegna? Vegna þess að vjer
eigum ávalt vorn himneska föður, svo
hvað, sem oss finst oss skorta, hefir
hann þó ekki yfirgefið oss. Hann
mun ávalt vera hjá oss, og Drottinn
vor og dýrmæti frelsari Jesús Krist-
ur, verður eihnig ávalt með oss, jafn-
vel þó að vinir vorir yfirgefi oss, og
vjer verðum að þola ýmiskonar raun-
ir og mótlæti.
Oss er gefinn heilagur andi og hann
er með oss. Líkamir vorir eru must-
eri heilags anda og vjer höfum guðs-
orð. Þess vegna höfum vjer góða á-
stæðu til lofgerðar og þakklátssemi í
framtiðinni. Vjer megum ekki gleyma
þeirri blessun, sem vjer vitum að
Drottinn veitir oss í framtíðinni, og
að hann yfirgefur aldrei sín börn,
heldur hjálpar þeim í öllum efnum
og varðveitir, meðan þau eru í hold-
inu í nálægð hans. — Afleiðingin af
þessu, sem jeg hefi sagt, verður sú,
að friður Guðs, sem er æðri öllum
skilningi, mun varðveita hjörtu vor
og hugsanir vorar í samfjelaginu við
Krist Jesú.
»Friður Guðs«. Fetta rólega og kyr-
láta ásigkomulag hjartans, sem nefnt
er »friður Guðs«, er svo blessunar-
ríkt, að mesti ræðusnillingur getur
ekki lýst því, mesta skáld heimsins
ekki útmálað það, nje gefið oss nokkra
hugmynd um hvað friður Guðs er.
Mesti listmálari heimsins mundi held-
ur ekki með neinu móti geta sýnt