Bjarmi - 01.03.1925, Blaðsíða 11

B J A R M I
67
kunnugt um það«, svaraði jeg, »en
hann fer heim til besta vinar míns,
sem getur annast hann miklu betur
en jeg, og jeg fæ að sjá vin minn
aftur, þegar jeg kem sjálfur yfir hafið.
Þeir, sem fá heimboð frá aldavinum
sínum í öðru landi, kvíða ekki sjó-
veiki á hafinu, hugurinn ber þá hálfa
leið. — Og því siður þurfa lærisvein-
ar Krists að hræðast, þótt hann kalli
þá smámsaman heim til sín. — Jeg
veit að Kristur hefir greitt fargjaldið,
og sjer vel um þá, sem fargjald
hans vilja þiggja«.
»Guð blessi þig«, sagði Sorgin. —
Mjer heyrðist einhvern veginn á mál-
rómnum að henni væri þessi svör
kær. Hún var ljett í spori er hún
gekk brott.
Trúin staðnæmdist hjá mjer. Hún
var með raunasvip, svo að jeg leit
á hana spurnaraugum. »Jeg hefi víða
farið«, sagði Trúin. »Jeg hjelt þessi
mannskaða-vetur yrði til þess, að öll
heimili og hjörtu stæðu mjer opin.
Margir gráta þungum tárum við leiði
jarðneskra vona sinna, jeg var með
ófölnanleg vonarblóm handa þeim.
Fyrir mörgum ýfast gömul sár við
nýjar harmafregnir annara. Jeg gat
bent þeim til hans, sem græðir öll
hjartasár, gömul sem ný. Allir hafa
verið mintir á hvað jarðneskt líf er
hverfult, og að mikil fásinna er að vera
óviðbúinn brottför og skilnaði. Jeg
vildi fá þá til að kynnast Jesú Iíristi,
og hugsa um píslir hans. — Tíminn
var hentugur, föstutími safnaða, sorg-
artimi syrgjenda. — En það eru ekki
nærri allir, sem bjóða mig samt vel-
komna, og sumir vilja ekki rjetta
mjer nema aðra hönd, þótt þeir í
svipinn verði mjer hálflegnir. — Jeg
kenni svo í brjóst um veslings fólk-
ið, sem kýs heldur að hrekjast milli
Ljettúðar og Örvæntingar en að hlýða
ráðum minum. Sanna lífsgleði þekkir
það ekki, hversu hátt sem það hlær.
Blessun sorgar er því hulin, hversu
beisklega sem það grætur. — Og þó
var krossinn reistur á Golgata, og þó
er náðarsól Drottins enn á lofti«.
Á ystum útverði.
Víkka pú út tjald pitt, og lát pá penja
úttjalddúka búðar pinnar,meinpeim
pað ekki; gjör tjaldstög pín löng og
rek fast hælana, pví að pú munt
útbreiðast til hægri og vinstri og
niðjar pínir munu eignast lönd
pjóðanna og byggja eyddar borgir.
Jes. 5, 4.
Kínverskir bændur eru orðlagðir
athafnamenn; kringumstæðum þeirra
langflestra er svo varið að þeir verða
að hafa sig alla í frammi, ef vel á
að fara, að minsta kosti níu mánuði
ársins. Er það annatími bóndans kín-
verska; og allan þann tíma er engu
minna undir því komið fyrir bann,
að vera köllun sinni trúr, en islensk-
bónda um sláttinn. En þrjá síðustu
mánuði kínverska ársins (nóv., des.,
jan.) er fremur lítið að gera. í lok
níunda mánaðar er búið að plægja
akrana aftur og sá vetrarhveitinu og
búa alt undir fyrstu uppskeru næsta
árs.
En þá hefst annatími kristniboð-
anna, sem trúað hefir verið fyrir að
boða bændum fagnaðarerindið. Þó
við þuríum ekki að kvarta yfir því
að ekki sje nóg að gera^aðra daga
ársins, eða að nokkuru sinni sje
skortur á tækifærum til að boða Krist,
þá eru þó þrír síðustu mánuðirnir
óviðjafnanlega besti tíminn.
t*að er nú að farið að líða nokkuð
á annan mánuð síðan jeg kvaddi
vini mína í Laohokovv. Veður hefir
verið hið ákjósanlegasta svo kyr hefi