Bjarmi - 01.03.1925, Blaðsíða 12

68
BJARMI
jeg ekki setið nema fjóra daga, en
þó ekki hafst við nema á fjórum
útstöðvum.
25—30 km. fyrir norðan Laoha-
kow, á landamerkjum fylkjanna Hu-
peh og Honan, eru sljettur miklar og
frjósamar; þar er því afar-þjettbýlt.
Eins og víðast hvar í Kína hafast
menn hjer við í þorpum og er skamt
á milli. Stærstu þorpin eru víggirt
og þangað flýr fólk, þegar ræningjar
eru á ferðum, sem oft ber við. Út-
stöðvar kristniboðs eru í flestum víg-
girtum þorpum, enda er þar mest
fólk og markaðir haldnir annanhvorn
dag; koma þá bændur og búalið með
byrðar miklar á herðum sjer: alls-
konar grænmeti, korntegundir, kjöt-
meti, vefnaðarvörur, tóbaksblöð o. s.
frv.
Ef mig skorti ekki tök á islensku
máli, hefði mig langað til að lýsa
kínverskum markaði. En bjóða vildi
jeg ykkur til »kirkju«, skal þar fund-
ur haldinn og hafin »þjónusta sátt-
argerðarinnara, hvers orð okkur hefir
verið falið á hendur. Við hringjum
»til tíða«, ofurlítilli klukku, sem hang-
ir efst í ræfri, og jafnvel heiðingjarnir
vita vel, að nú skal samkoma hald-
in í »fú jin tang« (o: hús fagnaðar-
erindisins). Fólk kemur til tíða; og
enginn tekur til þess þó bekkir sjeu
mjóir og baklausir, þó steinveggirnir
sjeu hrufóttir og ójafnt moldargólf
kirkjuhússins. Við erum hjer ekki
betru vanir. Og svo verðum við því
í svipinn fegnir að í kínversku máli
finst ekkert orð er þýtt geti: »hátíð-
legt«. Kirkjuvegginn sem snýr að göt-
unni, höfum við tekið allan burt,
hann var gerður úr lausum fjölum.
Þið takið ekki til skarkajans, við er-
um ekki öðru vanir. Þið farið ekki
að skifta ykkur af, þótt menn standi í
hópum rjett fyrir utan dyrnar og sjeu
að þræta um verð á öllurn sköpuð-
um hlutum, því að hjer tala menn ekki
um annað allan liðlangan daginn. —
Klukkan hringir og kirkjuhúsið er
opið, svo mönnum skilst vel, að hing-
að eru allir velkomnir, rjettlátir menn
og ræningjar, óðalsbændur og tötrum
búnir betlarar. — Stígirðu í stólinn
verðurðu þessa líka brátt var að hjer
er ekki eins búinn lýður inn kom-
inn: Á fremsta bekk sitja fáeinir silki-
klæddir verslunarþjónar og reykja
amerískar»cigarettur«.En flestir áheyr-
enda þinna eru bændur óhreinir og
illa búnir; körfur sínar hafa þeir auð-
vitað meðferðis, sem þjer getur ekki
verið ami að; og pokunum, sem undir
bekkjunum liggja, veitir þú enga eft-
irtekt, þótt í þeim sjeu fáeinir grísir,
er öðru hvoru láta óánægju sína í
ljósi, og kvarta yfir illri meðferð, —
ekki að ástæðulausu. Börnunum þarftu
heldur ekki að skifta þjer af, þó þau
gráti, um þau fer vel í fangi móður
sinnar. Og gefir þú beiningamannin-
um einn eða 2 aura situr hann hljóð-
an. En þjer vil jeg þess óska að
hænsnasalinn komi ekki til kiikju
þinnar með körfur sinar nje kippur1).
Hjer er enginn ósiður talinn þólt
menn slandi á miðju gólfi og reyki
pipu sína, eða sitji á hækjum sjer
rjett fyrir framan ræðustólinn; en
mönnum lærist fljótt að tala ekki
saman á meðan á ræðunni stendur,
og er það aðalalriðið. Margir eru þeir,
sem fúsir hlýða á, er þú boðar þeim
komu guðsríkisins og trú á Krist,
sem Guð hefir sagt um: »Jeg hefi
sett þig til að vera ljós heiðinna þjóða,
að þú værir hjálpræði alt til ystu
endimarka jarðarinnar«. Og það kem-
ur enn þá fyrir eins og forðum: »Er
heiðingjarnir heyrðu þelta, glöddust
1) Hænsnasalar í Kína binda hænsnin
saman á löppunum, 6—8 í kippu, og bera
þau alveg eins og rjúpnaskytturnar lieima
bera rjúpurnar.