Bjarmi - 01.03.1925, Side 14
70
BJAHMI
Pinn eiginmaður klökkur pig nú kveður,
við kærleiksorðið Drottins blílt sig gleður,
og vonar þig hann fái senn aö sjá
í salnum dýrðar, Herrans englum hjá.
Nú kveðjum við þig hjer í hinsta sinni
harmi þrungin, stödd hjá hvílu þinni,
og biðjum viðkvæm blítt með hjartaþel:
Blessuð, elsku mamma! Farðu vel.
A. S.
Margrjet sál. ólst upp í Brekkukoti í
Hofstaðasókn í Skagafirði hjá Jóni Þor-
lákssyni föður sinum. Hann var seinni
maður Elínar ömmu minnar, og er mjer
því nokkuð kunn æíisaga hennar.
— Hún bjó lengst í Hofsós með Lár-
usi Olafssyni manni sínum, en þegar
heilsan þraut, íluttust þau að Ysta-Mói í
Fljótum til Elínar dóttur sinnar og manns
hennar, Hermanns hreppstjóra Jónsson-
ar. — Son átti Margrjet áður en hún gift-
ist, Sæmund Sigfússon, umferðabóksala,
sem mörgum Bjarma-vinum ergóðkunnur.
Margrjet sál. var vinsæl ljósmóðir, vel
hagmælt, trúrækin, glaðlynd og hjarta-
góð. Kunningjakonur heunar sögðu stund-
um, að ekki þyrfti annað en heimsækja
hana til þess að losna við þunglyndi, og
fátækir vissu að þeir voru velkomnir til
hennar, þótt stundum væri af litlum efn-
um að miðla. Sjálf kvaðst hún margoft
hafa þreifað á, að blessun fylgdi bónfús-
um, og að Guð liti tit sín er bjargir þrutu.
— Heilsuleysi hinstu ára bar hún hug-
rökk með bænariðju. Minningu hennar
margir blessa.
S. Á. Gíslason.
Þegar jeg náði höfn.
Eftir gamlan skipsljóra.
Margoft var mjótt á milli lífs og dauða
í sjóferðum mínum, en minnistæðast er
mjer þegar jeg náði höfn í tvöföldum
skilningi.
Pað eru 40 ár síðan, en samt man jeg
vel öll atvik, betur en sumt sem bar við
í fyrra. Við vorum 7 á síldarskútu og
hreptum versta veður, seint í janúar, —
versta veðrið, sem jeg man eftir, og hefir
þó stundum verið gjóstur á svölum sæ.
Ofviðrið reif seglin, eða rjettara sagt, tætli
þau í sundur. Við höfðum ný segl til vara,
en það var ekki liægðarleikur að koma
þeim upp. Bylgjurnar fóru hærra en segl-
in, og rjett eftir að nýju seglin komu upp,
kom brotsjór, braut bæði siglutrjen og
tók öll seglin með sjer.
Nú gátum við enga rönd við reist, en
bárumst eins og rekald, hjálparvana og
vonarsnauðir um sollinn sæ í þrjá sólar-
liringa. Pá lægði loks storminn, og litlu
siðar kom skip oss til hjálpar, sem gat
bjargað allri skipshöfninni, en varð að
láta skútuna eiga sig.
Pegar við höfðum fengið þur föt og
vorum farnir að jafna okkur, tók skip-
stjórinn, sem bjargaði okkur, að tala við
mig um andleg mál.
Jeg var talinn sómakær sjómaður, drakk
t. d. aldrei, og þó jeg væri stundum o-
gætinn í orði, lield jeg að fjelagar mínir
hafi sjaldan heyrt mig fara með blót eða
formælíngar. Pað átti jeg að þakka góðu
uppeldi. — Pað heyrðist aldrei blótsyrði
heima hjá mjer, og foreldrar mínir báðu
um afturhvarf mitt. En þrátt fyrir það
var jeg einn í þeirra tölu, sem forðast
að umgangast lærisveina Krists. Við fje-
lagar kölluðum þess háttar fólk »skýja-
glópa«. En hvað sem því leið varðjeg að
sýna björgunarmanni okkar fulla kurteisi,
og reyndi að svara honum eins og jeg
væri trúaður maður. — Hann mun hafa
fljótt heyrt tómahljóðið í þeim svörum,
og jeg sagði þá, að það væri ekki hægð-
arieikur að vera góður.
»Góður?« svaraði hann, »þú verður
víst aldrei svo góður að það veiti þjer
sáluhjálp, eða komi þjer til hafnar. Þú
ert ekki betur kominn en reiðalausa skút-
an meðan þú treystir sjálfum þjer I þeim
efnum«.
Mjer hálfgramdist við hann, en sá að
honum var alvara, og gat ekki annað en
kannast við með sjálfum mjer að sálarlíf
mitt væri harla svipað ókyrrum öldum.
Pegar við komum að landi, fór þessi
skipstjóri með okkur til sjómannaheim-
ilis. Þar var margt sjómanna úr ýmsum
áttum, og fögnuðu þeir okkur vel, er þeir
heyrðu, hvað hætt vjer vorum komnir.
Gamall og góðlállegur skipstjóri vjek
sjer að mjer og sagði; »Það heíir skollið
hurð nærri hælum, en hvar hefði sál þín
verið nú, ef líkið væri á mararbotni?«
Jeg þagði við, því mjer var örðugt um
svar.