Bjarmi - 01.01.1927, Blaðsíða 9

B J A R M I
5
óska þess, að kirkjulegt líf hjer í
okkar prófastsdæmi mætti blómgast
og eflast, til blessunar og heilla fyrir
oss og niðja vora.
Einar Thorlacius.
Barátta og friður.
i.
Englarnir boðuðu frið, er frelsarinn
fæddist, og sjálfur mælti hann: »Sælir
eru friðflytjendur« (Matt. 5, 9). En
þegar hann sendi lærisveina sína í
fyrstu trúboðsför þeirra, býr hann
þá undir baráttn og segir meðal ann-
ars: »Ætlið ekki að jeg sje kotninn
til að flytja friö á jörðu«. (Matt. 10. 34).
Fljótt á lilið kann þelta virðast
undarleg tnólsögn, en lærisveinar vita
að reynslan er þessi: Við Drottin
upphæða er friðarsamband, örugg-
leiki og sálarrósemi keinur þeim frá
Drottni á kyrlátum bænastundum
og í stórviðrum ofsókna. — En út á
við er sjalduast kjrrð. Því að trúr
lærisveinn gengur ekki afskiftalaus
fram bjá, þar sem spilling og svi-
virðingar æða, hlustar ekki þögull á,
er meistari hans er svívirtur, og hann
hleypur ekki í felur, þótt andstæð-
ingarnir sjeu taldir stórir og sterkir.
Auðvitað er baráttan margoft sárs-
aukaefni. Lærisveinar Krisls eru ekki
tilfinningasnauðir og þj'kir það ekk-
eit þægilegt að varpa sjer út í bar-
áttu gegn ýmiskonar þjóöíjelagsspill-
ingu, þar sem búast má við að öllum
lúalegustu vopnum tíðarandans sje
beitt gegn þeim, og því síður er
skemtilegt að deila um helgustu mál
hjarta síns við náunga sina, sem oft
kann að vera ýmislegt gott um, enda
þótt þeir hafi tekið það óheillaráð
að ráðast gegn einhverjum saunind-
um kristindómsins.
Það er notalegra fyrir hold og blóð
að sitja heima og sitja bjá, eða hrista
böfuðið út af »spiltum tíðaranda«,
þar sem allir eru sammála. en að
segja sannleikann opinberlega og
ganga í berhögg við vantrú og spill-
iugu.
Það er ekki mitt að dæina þá, sem
þykir nóg að komast sjálfir »á þurt
land«, og hugga sig við að Drottinn
sje nógu sterkur til að verja og út-
breiða ríki sitt, þótt þeir silji hjá, —
eða vex svo í augum áföll þeirra og
yfirsjónir, sem út fóru í hriðarnar
öðrum ti! hjálpar, að þeir þora ekki
»að hætta sjer út i annað eins«. En
benda má þeim á, að þeir, sem heima
sátu hugdeigir, hafa aldrei markað
djúp heillaspor i sögu kristninnar,
og vafasamt er hvort vanrækslusynd-
ir letingjanna verða að lokum Ijettari
á metunum en yfirsjónir athafna-
manna.
Ekki leikur á tveim tungum að
þótt kristnin hafi oft haft tjón af
deilum og baráttu, og þá einkum er
deilt var um ýms aukaatriði trúar-
innar, þá hefir þó afturförin verið enn
meiri þegar starfsmenn kirkjunnar
og aðiir aðalvinir ljetu vantrú og
spillingu afskiflalausa af makinda-
elsku og hiröuleysi. —
II.
Reykvíkingar og aðrir þeir, sem
kunnugt er um trúmálaerindin í Rvik
og trúmálagreinarnar í Reykjavíkur-
blöðunum að undanförnu, vita að
nú er annaðhvort hiklaus barátta eða
dáðlaust undanhald fram undan fyrir
lúterska kristni á landi voru.
Árásirnar gegn biskup þjóðkirkju
vorrar, hafa þegar vakið æðimikla
eftirtekt, enda þótt langflestum komi
saman um, að það sje ekki hlutverk
lútersks biskups að vigja prest handa
únítörum í annari heimsálfu, og því