Bjarmi - 15.01.1927, Blaðsíða 7

B J A R M I
19
ekkert annað að gera en bíða og sjá
hvað hann gerir«,
Hverju gat jeg svarað? Hún stóð
þarna við hliðina á rajer, áhyggju-
iaus og glöð, fuliviss ura sigur, þar
sem jeg sá ósigurinn visan. Jeg þagði
því.
»Mjer þykir það vissulega leitt,
elsku vinur minn«, sagði hún inni-
lega og lagði hönd sína á öxl mína,
»hve tregur þú ert til þess aö trúa
því aö Guð muni senda mjer bjálp,
svo að jeg þurfi ekki að fara hjeðan.
Jeg vildi óska þess að þú vissir hve
óumræðilega sæl jeg hefi verið siðan
mjer varð þetta alveg ljóst, og þá
um leið hitt, að bjer fæ jeg að lifa
og deyja á föðurleifð minni og æsku-
slóðum. Jeg er þess albúin að aíheDda
búslóð mína og gripi, aðra en Skjóna,
upp í þessa skuld, e/ med þarf, og
jeg hefi búið mig uudir það, svo að
nú á jeg ekkert eftir annað en að
tæma bólfin í skattholsgarminum í
stofunni. Jeg efast nú reyndar um
að það sje flutningsfært, þótt einhver
vildi kaupa það, þarna hefir það
staðið í sömu skorðum í fullan
mannsaldur, og jeg vildi fegin að
það fengi að standa þar áfram. Jeg
veit að bakhlið þess og instu hólíin
eru farin að fúna töluvert, — en
þeim er ekki ofgott að bisa við það.
Nú ætla jeg að taka smávegis úr
hólfunum áður en þeir koma«.
Hún var góða stund frammi í
stofunni, á meðan var jeg hitt og
annað að taka til handargagus, og
jeg var alveg sannfærður um að það
yrðu með seinustu handarvikunum
minum á Núpi. Jeg var eiumitt að
hugsa um það, þegar jeg heyrði að
Helga kallaði til min og bað mig að
finna sig fljótt. Hún stóð við opinn
gluggann i stofunni, þegar jeg kom
inn, og hjelt á óhreinu og böggluðu
blaði í hendinni.
»Líttu á, lestu!« sagði hún og rjetti
mjer blaðið. Jeg horfði ýmist á Helgu
eða blaðið, það var lítt læsilegt, en
brált varð jeg þess vís að hjer var
fundin greiðsluviðurkenning, undir-
rituð af Birni i Dal.
sÞú skilur hvað þetta er«, sagði
hún og bar ört á. »f*að er hvorki
meira nje minna en sönnun þess að
sú skuld, sem Björn krefur af mjer
nú, er að fullu og öllu greidd«. —
Hún þagnaði sem allra snöggvast,
og jeg sá að tárin komu fram í augu
hennar, er hún sagði í lægra róm:
»Trúirðu því nú að Guð geti hjálpað
mjer? — Jeg faun blaðið bak við
insta hólfiö, jeg var nærri því búin
að fleygja því, það var svo óhreint
og bögglað, samt sem áður fór jeg
að skoða það — og hugsaðu þjer
gleði mina, — — á þennan hátt
ónýtir Guð ráð vondra manna«.
Hún þrýsti brjefinu upp að brjósti
sínu og horfði tárvotum augum til
himins. Varir hennar bærðust. Þannig
stóð hún stundarkorn, og þanuig hefi
jeg margoft sjeð hana siðan, um-
kringda öruggum friði, sem fæst
fyrir barnslegt trúuaðartraust á góð-
um Guði. — —
Enn um kvermálið.
Ritsljóri Bjarma hefir góðfúslega boð-
ið mjer rúm í blaði sinu til þess að ræða
kvermálið, sem nú er á dagskrá.
Er rjett að jeg noti mjer það til þess
að gera nokkrar athugasemdir við grein
Baldvins í Helguhvammi í [26. tbl. Bjarraa,
sem er að mestu beint að mjer út af um-
mælum minum í sumar um kvermálið.
Jeg hefi nú fyrir skemstu gert nokkra
grein fyrir afstöðu minni til þessa máls
í svargrein til sira L. Knudsens í Verði.
í þeirri grein tel jeg flestu svarað, sem
máli skiftir í þessum umræðum. Grein
Baldvins er að mestu sama efnis og grein