Bjarmi - 15.01.1927, Blaðsíða 10

22
B J A R M I
almáltugan, en ekki kœrleiksrikan. Það er
í annari gr. talaö um aö Jesús hafi verið
getinn af heil. anda, fæddur af Maríu
mey og píndur undir Pontíus Pilatus, en
hvergi að hann sje endurlausnari vor
mannanna og að hann liii og starfi með
lærisveinum sínum alla daga til enda
veraldar. Pað er reynt að hafa þrískift-
ingu á störfum guðdómsins samkv. prenn-
ingar-lærdómnum, sem tæplega skipar
lengur stórt rúm í hjörtum trúaðra, og
það er talað um »upprisu holdsius«, sem
samkv. kenningu Pals postula er hæpin
kenning. Jeg efast ekki nm, að t. d. biskup
vor, gæti í væntanlegri barnabók (kveri)
dregið enn skýrar saman helstu trúaratrið-
in á enn fastari og breiðari grundvelli en
gert er í postullegri trúarjátningu. Jeg
treysti honum vel til þess, því enn mun
hann sömu skoðunar og þeirrar, sem kom
fram i fyrnefndri Kbl. grein hans, að á
degi reiknigsskaparins verði enginn dærad-
ur eftir samsinning vissra trúarsetninga
heldur eftir »afstöðu hjartans til Guðs og
hans náðar«.
Meining mín var og er sú að í barna-
lærdómsbók, sem er fengin jafn mörgum í
hendur með svo mismunandi trúarskoð-
unum, til kenslu, eigi sem fæst að standa
af því, er valdið getur deilum og mis-
skilningi, en sem mest af því er snertir
grundvallaratriðin og sjálft hjarta hinnar
kristnu trúar. Fyrir þessa skoðun get jeg
vel þolað hrópyrði og gusur þeirra, sem
grynst vaða. Björn Stefánsson,
Auðkúlu.
Athugasemdir við þessa grein koma
bráðlega í blaðinu. Ritstj. Bjarma.
Danðasyndir nútímans.
Stjórnmáiarekstur — dygðasnauður.
Auðsöfn — atorkulausra.
Skeratanir — skaðvænar.
Pekking — þróttlaus.
Stóriðja — samviskulaus.
Vísindi — kærleikslaus.
Menning — mannúðarsnauð.
Guðsþjónustur — gjafalausar.
Donaldson.
,Glögt er það enn hvað þeir vilja1.
[Niðurl.|. -------
Hvorugur þessi flokkur virðist
nokkra hugmynd hafa um það, að
kristindómurinn á ekkert skylt við
náttúruvísindi eða stjórnmál, að því
er eðli og uppruna snertir. Og að
því er hinum háttvirta greinarhöf-
undi við kemur, þá veröur hann að
teijast í flokki hinna síðarnefndu,
eins og setuingar þær bera með sjer,
sem tilfærðar eru úr grein hans hjer
aö framan, þar sem hann talar um
»bróðurlega saruvinnu milli fram-
sóknar og íhalds« við endurskoðun
sálmabókarinnar. Nú má spyrja:
Hvað er kristindómur? Á hverju
byggist hann? Allir vjer, sem af
hjarta trúurn opinberunarorði heil-
agrar ritningar, svörum hiklaust:
Kristindómurinn er opinberun guð-
legs vilja og ráðs, til frelsis og sálu-
hjálpar oss syndugum mönnum. F*á
opinberun hefir eiiífur, almáttugur,
óumbreytanlegur og kærleiksríkur
Guð látið spámenn sína, son sinn
Jesúm Krist og postula hans birta
oss, svo hún væri oss það ljós, er
vjer gætum látið lýsa oss á lífsins
oft svo myrku brautum. Nær sú op-
inberun sinni æðstu fylling í Jesú
Kristi og endurlausnarverki hans.
Fyrst þessu er nú þannig varið,
þá er það næsta íráleilt í augum
trúaðra, kristinna manna, að tala
um »þróun, framsókn og ihald« í
sambandi við kristna trú. Skal nú, í
þessu sambandi, athugað, hvað einn
af fyrstu boðberum fagnaðarerindis-
ins, sá af þeim, sem einna skýrast
hefir skiigreint hvað kristindómur-
inn sje í eðli sínu og anda, segir
hjer að lútandi. Jeg á hjer við um-
mæli Páls postula í Efesusbrjefinu
4. kap., 4.—6. v. Hann segir: »Einn
er líkaminn og einn er andinn, eins