Bjarmi - 15.01.1927, Blaðsíða 11

B J A R M I
23
og þjer líka voruð kallaðir til einDar
vonar við köllun yðar, einn Droltinn,
ein trú, ein skírn, einn Guð og faðir
allra, sem er yfir öllum og með öll-
um og í öllum«. — Þar sem þessu
er nú þannig háttað, að von köllun-
ar vorrar er ein, Drottinn og frelsar-
inn einn, trúin ein, skirnin ein, Guð
og faðirinn einn, sem í Jesú Kristi
hefir friðþægt heiminn við sjálfan sig,
þá er auðsælt hverjum hugsandi,
kristnum manni, að allir bænar- og
lofsöngvar kristinnar kirkju, svo á
íslandi sem annarsstaðar, hljóta allir
að hafa eitt og sama aðal-innihald,
og það er: bæn og þakkargjörð
gjörvallrar kristninnar, til Guðs föður
á himnum, fyrir endurlausnina í
Kristi Jesú. Um aðra »trúarskoðun
eða slefnu« en þessa getur ekki verið
að ræða í sálmabókum kristinna
landa (ísland er þar engin undan-
tekning), og því er mjög fráleitt öllu
viti alt fimbulfamb greinarhöfundar
um »bróðurlega samvinnu framsókn-
ar og íhalds«, að því er snertir endur-
skoðun sálmabókarinnar. Og hvað
sem hann segir um það, að ekki
megi »einskorða efni hennar við eina
sjerstaka trúarskoöun eða stefnu«,
þá geta menn, af því sem þegar er
tekið fram um höfuð-innihald sálma
og lofsöngva kristninnar, fyllilega
sjeð, hve fráleit þessi ummæli eru.
Pá segir greinarhöf. enn fremur:
»Pað á að vera metnaður og sæmd
kirkju vorrar, að vera rúmgóða
þjóðkirkjan, þar sem samviskufrelsi
manna fær notið sín, og margvísleg
trúarreynsla leiðir mann um ýmsa
vegu upp á sigurhæðir«. — Já, glögt
er það enn hvað þeir vilja, fylgjendur
»nýju stefnanna« meðal vor. Þeir vilja
hafa hina evangelisk-lúthersku þjóð-
kirkju að skálkaskjóli, til þess að geta,
undir hennar vernd, útbreitt villukenn-
ingar sínar í næði, og útrýmt biblíu-
legum kristindómi, ef unt væri, og í
því augnamiði eru þeir að halda að
almenningi hugtakinu ura »rúmgóðu
þjóðkirkjuna«. Sannleikurinn er nefni-
lega sá, að þeir finna það einhvern
veginn, Ijóst eða óljóst, þeir Djöfuls-
ins vikapiltar, að vantrúarstefnur
þær, sem þeir halda að fjöldanum,
ef stefnur skyldi kalla, eru ekki lík-
legar til þess að framleiða hjá þjóð-
inni ueitt andlegt líf, er það nafn
verðskuldi, ef þær koma til almenn-
ings í sínu rjetta gerfi, og þess vegna
reyna þeir að villa á sjer heimildir
með ýmsu móti, og eitt blekkingar-
ráðið, sem Djöfulliun, þeirra audlegi
húsbóndi, hefir kent þeim, er það,
að látast vilja balda í og vernda
þjóðkirkjuna, vitandi vel að nái van-
trúarstefnur þeirra yfirráðunum, er
þjóðkirkjan dauðadæmd sem kristiu
kirkja. Frá þvílíkri hörmung bið jeg
almáttugan Guð að forða þjóð og
kirkju, það bænheyri hann í Jesú
Dafni!
Þó að samviskufrelsi manna eigi,
í orði kveðnu, að fá að njóta sin í
rúmgóðu þjóðkirkjunni(III) hinna
frjálslyndn(lll) og »margvísleg trúar-
reyusla« að »leiða menn um ýmsa
vegu, upp á sigurhæðir«, þá er slíkt
tal þeirra hjegóminn einber, því Jesús
segir sjálfur: »Jeg er vegurinn, sann-
leikurinn og lífið«. Og enn fremur
segir hann: »Enginn kemur til föður-
ins, nema fyrir mig«. — Fyrst Jesús
er eini vegurinn, hvað þýðir þá að
tala um »ýmsa vegu«? Alt slíkt tal
er argasta blekking og annað ekki,
sem margan leiðir í voða, svo meira
sje ekki sagt.
Pá kemur greinarhöfundur loks að
þvi, hverning hann vill að sálmabók
»rúmgóðu þjóðkirkjunnar« sje úr
garði gerð, að hans áliti og þeirra,
er líkar eða sömu skoðanir hafa.
Hún á nefnilega »að gefa rúm lof-