Bjarmi - 15.01.1927, Blaðsíða 12

24
B J A R M I
söngvum og bænum allra þeirra
manna, sem leita Guðs af aivöru, þó
þeir gangi ekki allir alfaravegu«. —
Þar sem nú vegurinn er að eins einn,
endurlausnarinn Jesús Kristur, þá
geta ekki aðrir bænar- og lofsöngvar
átt heimting á rúmi í nokkurri krist-
inni sálmabók, en bænar- og lof-
söngvar þeirra manna, sem vegsama
föðurinn í syninum, og soninn í föð-
urnum, því Jesús segir sjálfur: »Sá,
sem hefir sjeð mig, heíir sjeð föður-
inn« og »Trúið, að eg er í föðurnum
og faðirinn í mjer«. — Er af þessu
auðsætt, að alt er skrafið misskilningur
um slóð þá, sem í fyrstu er að eins
fótspor eins inanns, ef til vill troðin í
fannkyngi áhyggjanna og hríðarbyl
misskiinings, en geti með tímanum
orðið alþjóðaleið, þegar upp styttir
og fólkið sjer, að slóðin liggur upp
til heiðbjartra tinda trúarvissunnar
og guðstraustsins. Slík ummæli um
þetta efni, sem hjer liggur fyrir til
umræðu, eru hjegómamál og annað
ekki. Öllum þeim, sem vilja láta
Guðs orð í heilagri ritningu lýsa sjer,
er það ljósara en orðum þurfi að
því að eyða, að alþjóðaleiðin upp
að föðurhjarta Guðs liggur um Gol-
gata, og að kross Jesú Krists er þar
sá hvildarstaður, þar sem manns-
sálin, þreytt og þjáð af synd og sorg,
þarf að Ieita sjer lækningar, hvíldar
og endurnæringar, ef hún vill hjálp-
ræðið öðlast.
Greinarhöfundur spyr á einum stað
í grein sinni »hvað því sje til fyrir-
stöðu, að hinar nýju stefnur geti
auðgað kirkjuna að góðum sálmum?«
þar til er því einu að svara, að þar
sem þær allar vilja sneiða hjá kross-
inum á Golgata, þó fylgjendur þeirra
sumir hverjir vilji ekki hreiulega við
það kannast, þá geta þær af þeim
ástæðum ekkert það framieitt af
sálmatagi, er auðgað geti kirkjuna.
Pví allir þeir, sem ekki trúa á Jesúm
Krist sem Guðs son og endurlausn-
ara mannanna, eins og hann sagðist
vera, þeir geta ekki á nokkurn hátt
talað rjett um andlega hluti, og þar
af leiðandi ekki beðið rjettilega, ekki
lofsungið rjett, ekki vegsamað rjett,
því æðsta lofsöngs- og tilbeiðsluefni
kristninnar er, var, og verður ætíð
um tíma og eilifð: endurlausnin i
Kristi Jesú. — Pó að hinn heiðraði
greinarhöfundur þykist ekki vilja, að
gömlum og góðum sálmum sje út-
skúfað, þó þeir beri keim af trúar-
skoðunum, sera svo kallaöir »frjáls-
lyndir trúmenn«(ll!) telji nú orðið
úreltar, en eigi þó enn djúp ítök i
brjóstum margra manna, þá er lítið
fyrir slík ummæli gefandi; þvi meðan
þeir »frjálslyndu« eru að reyna að
tryggja sjer tökin á fjöldanum, þá
er fagurgalanum og orðskrúðinu ó-
spart beitt, og þá láta þeir svo, sem
þeir sjeu í raun og veru ógnarlega
frjálslyndir, já, ekkert nema saun-
girnin og umburðarlyndið sjálft. En
næðu þeir »frjálslyndu« yfiráðum á
sviði eilífðarmálanna, hvort heldur
væri um endurskoðun sálmabókar-
innar að ræða eða annað kristni-
haldi Islendinga viðkomandi, þá er
hætt við að hlutur vor, sem biblíu-
legum kristindómi viljum fylgja,
mundi heldur en ekki fyrir borð bor-
inn, og yrði þá lílið úr nútíðar tali
þeirra um það, að weinstrengingsleg
trúarstefna«, hvort heldur sem hún
nefndist ný guðfræði eða gömul,
frjálshyggja eða rjetttrúnaður, mætti
ekki ráða lögum og lofum í sálma-
bók hinnar wrúmgóðu íslensku þjóð-
kirkju«(Il!) Nei. Þá yrði áreiðanlega
ekki mikið um það talað, að »ýmsar
tegundir trúarreynslunnar« þyrftu að
mæla þar málum sfnum, til þess að
sem flestar sálir fengju þar fullnægt
þörf sinni ogþrátil sambands við Guð.