Bjarmi - 01.02.1927, Síða 1
BJARMI
= KRISTILEGT HEIMILISBLAÐ =
XXI. árg.
Reykjavík, 1. febrúar 1927.
5.-6. tbl.
Ef þjer hafið trú eins og mustarðskorn, gætuð þjer sagt við móberjatrjeð: Ríf þig
upp með rótum og gróðurset þig í hafinu; og það mundi hlýða yður. Lúk. 17, 6—7
Auk oss trú.
Prjedikun 3. sunnud. e. þrett. 23. jan. 1927,
flutt af síra Bjarna Jónssyni.
Guðspjallið: Lúk. 17, 5.—10.
Hvað sögðu postularnir við Drott-
in? Þeir báðu hinn rjelta um hið
rjetta. Um hvað? Þeir sögðu ekki:
»Lát oss heyra eitthvað nýtt um
trúna«. Þeir sögðu ekki: »Gef oss
lifandi trúhneigðn. Þeir sögöu ekki:
»Gef oss nýjar sannanir, svo að vjer
getum trúað«. Þeir sögðu jafnvel
ekki: »Ge/ oss trú«. Þeir álla hana.
Þeir voru rneð honum sjálfum. Þeir
heyrðu hann sjálfan tala. Þeir voru
í innilegu sambandi við hann. Það
er trú, Þeir áltu trú. En þegar þeir
voru mcð honum, fundu þeir, að trú
þeirra var lítil. Þeir sáu tign hans
og kærleika, en um leið sáu þeir
sinn eigin vanmált, og þá langaði
ti), að hin litla trú gæti uaxið. Þess
vegna sögðu þeir: Auk oss irá.
Hvílík hrej’ting á andlegu lííi, ef
þessi bæn yrði almenn, ef allir, sem
prjedika fyrir öðrum, ef allir, sem
frælt geta aðra, sem geta haldið fyr-
irlestra og skrifað greinar í hlöð og
timarit, ef þeir allir væru knúðir af
þessari bæn: Auk oss trú! Það mundi
margt breytast í söfnuðum vorum,
ef menn ávalt hlusluðu á orðið mtð
þessa hæn i hjarta. Er nokkur sá,
er þuríi ekki að biðja þessa bæn?
Það er oft talað um trúarofsa og
trúarofstæki. En jeg vil spyrja: Á
nokkur maður of mikla trú? Það er
oft talað á þá leið, eins og þyrfti að
vara við því, að trúin verði of mikil.
Það er oft talað þannig um trúna,
að mörgum finst þeir menn aumk-
unarverðir, sem eiga rjetta trú. Eu
hver er sá maður, sem á of mikla
trú? —
Vjer eigum ekki svo mikla trú, að
það megi taka nokkuð af henni frá
oss. Jeg má ekki missa trú mina.
Jeg vil þá heldur ekki leita efasemd-
irnar uppi og bjóða þær velkomnar.
Satt að segja undrast jeg oft, að
menn, sem þó vilja eiga trú, skuli
hafa löngun til að hlusta á útlistanir
bygðar á efasemdum og afneitun. —
Jeg vil miklu íremur leita að því, sem
styrkir trú mína. Á jeg að sækjast
eftir því, sem styrkir eða veikir heilsu
mína? Ef heilsa min er góð, þá má
jeg þó ekki bjóða lienni alt. Ef lík-
amleg heilsa mfn er í veði, þá fer
jeg áreiðanlega þangað, sem jeg fæ
styrkjandi meðul. Ef alt er í lagi, ef
ekkert amar að, þá þarf jeg ekki að
leita á mörgum stöðum að læknandi
lyfjum. Þegar mjer líður vel heima
hjá mjer, þá reyni jeg að gleðjast
heima og njóta þess að vera heima.
Pá fer jeg ekki hingað og þangað
að leita að betri vistarveru. Jeg er á
míuu heimili, og mig iangar til að,
þar veiði betra og betra að vera. —
Þannig í amllegum efnum. — Jeg á
mitt heimili. Jeg veit hvar jeg á