Bjarmi - 01.02.1927, Blaðsíða 3

B J A R M I
31
En jeg held, að meunirnir sjeu
betri en oröin, setn þeir tala. Jeg er
tíss um, að þeir finna, um leið og
þeir ráðast á hið heilaga: »Það gerir
svo lítið tii, þó að jeg skjóli nokkr-
um skolum á vígið, það hrynur ekki«.
Menn finna, að hjer er máttur, sem
eyðist ekki, þó að mörg orð sjeu
töluð.
Eða bugsum um alt, sem lalað er
gegn bibliunni. Um leið og menn ve-
fengja hana og fá aðra til þess, þá
finna menn, að þetta eyðiieggur ekki
bókina. Hún breiðist æ því rneira út.
Hún er miklu útbreiddari nú í dag,
en þenna dag í fyrra. Pað eru til fleiri
trúarbækur en biblían. — Heyrir þú
nokkurn tíma talað á móti þeim?
Vísindin hljóta þó að þekkja þær. —
Heyrir þú oft fundið að þvf, sem
slendur skráð í Kóraninum?
Jeg vil leggja áherslu á þetta, að
jeg betur og betur sje sannleika krist-
indómsins og tign bibliunnar. Jeg
sje og finn, að kristindómurinn er
lif, og að Guðs orð er líf. Það væri
ekki verið að ráðast á það, sem er
dautt. Það er ráðist á lífið, og það
er lífið, sem verður að verja.
En það lyftir sál minni, að liugsa
um þetta ///. Já, það gleður mig og
styrkir að hugsa um þá, sem hafa
sagt: »Jeg á þegar eilífa lífið«. Jeg
treysti því, að þeir vili, hvað krist-
indómur er, jafnvel þó að þá vanti
orð til að lýsa því.
í síðustu ræðu mintist jeg á, að
reynt væri að sanna mönnnm, að
Páll postuii hafi misskilið Jesúm. —•
En jeg er viss um, að sá maður,
sem sagði: »Lífið er mjer Kristur«,
sá maður hefir skilið fagnaðareriudi
Jesú. Víst er mikill munur á Jesú
og Pali, þvi að munurinn er þessi:
Annar er frelsarinn, hinn er frelsaðlir.
En jeg er viss um, aö sá, sem er
frelsaður heíir betri skilyrði til þess
að skilja frelsarann heldur en sá,
sem veil ekki, hvað frelsi er. Pað
er sagt, að Jesús haíi flutt boðskap
um Guð sem hinn kærleiksrika föður.
Ó, það cr svo satt.
Eu það er annað, sem ekki er satt.
Því er oft haldið fram, að Páll hafi
ekki komið auga á þelta, en í slað
þess hali hann búið til strembið og
torskilið trúarkerfi, þar sem sýna
eigi og sanna, hvernig rjettlæli Guðs
verði fullnægt, og þannig sje kenn-
ingin um friðþæging og fórn til oröin.
En jeg spyr: Skyldi Páll samt ckki
hafa sjeð kœrleika Gnðs? Hvað segj-
um vjer um þessi orð hans? »Jeg er
þess fullviss, að hvorki dauði nje líf,
nje englar, nje tignir, nje hið yfir-
standandi, nje hið ókomna, nje kraft-
ar, nje liæð, nje dýpt, nje nokkur
önnur skepna muni geta gert oss við-
skila við kœrteika Guðs, sem birtist
í Kristi Jesú Drotni vorum«. (Róin.
8. 38. 39.). Og á öðrum stað: »Svo
að þjer fáið, ásamt öllum heilögum,
skilið, hver sje breiddin, lengdin,
hæðin og dýptin og komist að raun
um kœrleika Krisls, sem yfirgoæfir
þekkinguna«. (Efes. 3. 18. 19.). Sá
maður, sem ritaði 1. Kor. 13, hefir
áreiðanlega komið auga á kærleikann,
og haít næman skilning á hinni mestu
gjöf, sem var gefin syndugum heimi,
af því að Guð elskaði að fyrra bragði.
Pannig horfi jeg á Pál, hinn frels-
aða, sem fer land úr landi, til þess
að vitna um frelsarann. Kærleikur
Krists knýr hann. Og er jeg hugsa
um, hvernig Pall og aðrir Guðs vottar
voru knúðir af kærleika Krists, þá
sje jeg mfna veiku trú, og finn þörf
á að biðja: Auk mjer trú. En um
leið og jeg bið þannig, þá er mjer
það styrkjandi gleði, að lesa vitnis-
burð þeirra, sem tala um blessun
trúarinnar.
Jeg hefi nokkrum sinnum og nú