Bjarmi - 01.02.1927, Blaðsíða 5

B J A R M I
33
á dyr. En trúin, sem vex, á einnig að
likjast þjóninum, sem með trúmensku
vinnur starfið fyrir húsbóndann, og
um slíkt starf talar einnig guðspjall
dagsins. Trúin, sem vex, getur sjest
hjá móðurinni, sem bætir föt litla
drengsins, og hjá stúlkunni, sem
matreiðir fyrir heimilisfólkið.
Trúin, sem vex, þekkist á hinni
sönnu sorg og sársauka, hún finnur
til, þegar mælt er á móti hinu hei-
Iaga, og hún finnur til, þegar hún sjer
hinar litlu framfarir hjá sjálfri sjer.
Trúin, sem vex, þekkist á hinni
sönnu gleði, þá rætast orð postulans:
Eins og hryggir, en þó ávalt glaðir,
eins og fátækir, en auðgum þó marga,
eins og öreigar, en eigum þó alt«.
(2. Kor. 6,10).
Trúin, sem vex, þekkist á þakklœti
og auðmýkt. Vjer erum ekkert. Öll
bjálpin kemur trá Guði. Hans er
mátturinn og dýrðin. Frá honum er
gjöfin.
Hvað er veglegra, hvað er betra,
hvað er sannara, hvað er eftirsókn-
arverðara en hin kristna trú? Á
hverju er oss meiri þörf?
Látum þá þörfina knýja oss til að
biðja: Auk oss trú. Amen.
Kristur og Indland.
Árið sem leið kom út bók eftir
amerískan kristniboða, Stanley Jones,
sem vakið heflr hina mestu athygli
og er einhver allra bezla bók um
kristniboð, sem jeg hefi lesið, þegar
kristniboðssaga Henry Ussings er frá-
skilin. Á frummálinu, ensku, heitir
bókin »The Cbrist of the Indian
Road« (verð 3V2 shilling). Nú er hún
ný-komin í ágætri danskri þýðingu
eftir Knud Hee Andersen og heitir
þá Kristus og Indien (verð 3,25 ísl.
kr.). Útg. Dausk Missionsselskab.
Saga höfundarins er eftirtektarverð.
Fyrst var hann 8 ár í Indlandi
(prestur hjá Englendingum, bóka-
útgáfustjóri, trúboði og umsjónar-
maður kristniboðs í slóru hjeraði).
Þá misti hann alveg heilsuna af of-
þreytu, hvarf heim og hvildi sig, en
fjekk sífeld máltleysisköst og aðsvif,
er hann kom aftur til Indlands;
stoðaði ekkert, þótt hann leitaði sjer
margra mánaða hvíldar á fjöllum
Stanlcy Jones.
uppi þar syðra og færi svo varlega
með heilsu sína, [sem frekast varð.
Jafnskjótt og hann tók að prjedika,
fjekk hann aðsvif, og ekkert útlit á
öðru en að hann yrði að, fara al-
farinn heim, heilsulaus og ráðþrota.
Sjálfur þráði hann að geta starfað
meðal æðri stjetta Indlands, sem
flestum kristniboðum hefir fundist
árangurslftið.
En þegar öll sund virtust lokuð,
kom hjálpin af hæðum. Segir hann
svo frá þeirri breytingn:
»Jeg sá engin ráð önnur en að
hverfa að svo búnu veslur um haf.
Það var ein af skuggalegustu stund-
um æfi minnar. Um það leyti var
jeg á samkomu i Lucknow. I*egar
jeg var að biðja — og hugsaði ekkert
sjerstaklega um sjálfan mig — var