Bjarmi - 01.02.1927, Blaðsíða 14

12
B J A R M I
hafi ekki verið guðsson, frekar en
við allir, því við sjeuru aliir guðs-
synir.
F’rásögnin um fórnardauða Krists
og friðþægingu hansvið Guð bneykslar
þá og kraftaverkasögurnar, telja þeir
hugarburð einn og hjegóma. Yfir höf-
uð reyna þeir að reita af Krisli alt
það er gerir hann guðdómlegan i aug-
ura haus trúuðu iærisveiua.
Með öðrum orðum þeir gera Krist
að ósannindarnanui.
Við látum okkur það í Ijetlu rúmi
liggja þótt einstaka hugsunarlitlir
gapar, sem skóli iífsins er ekkert far-
inn að aga, tali eða skiifi á þann veg
En þegar það eru prestar þjóðkirkj-
unnar, sem eru farnir að hreyfa slík-
um kenningum.þá getur slíkt varla ver-
ið látið ótalið. Slíkir prestar eiga ekki
að hafa pláss í þjóðkirkju vorri, þótt
hún eigi að þeirra dómi að vera sem
rúmbest. Þeim væri sæmra að taka
hatt sinn og segja skilið við hana
heldur en að nota hana sern vígi, ti!
þess að rífa niður hennar hraustustu
varnarmúra. Mundu þeir sjálfir telja
heiðarlegt að lifa á íje þess fjelags,
sem maður er alveg ósamþykkur og
reynir að veikja á ýmsa lund? Hafa
í rauninni slíkir prestar nokkurt
rjett til þess að vera prestar í þjóð-
kirkju vorri?
Er þeim það nokkur styrkur eða
hugarljettir þótt þá vanti trúna, að
vera að veikja þann kraft og huggun
sem trúin veitir öðrum, og sem þeir
byggja á sínar eilífðar vonir? Vei
þeim sem hneykslunum veldur o. s.
frv. Það er svo margt sein snertir
eilífðarmálin sem erfitt er að sanna
eöa þreiía á, það er svo víða sem
skynsemin kemur að lokuðum dyrum,
en þar veröur trúin að taka við. Það
er hún sem ein er þess megnug að
lj'fta upp því fortjaldi, sem aðskilur
tímann og eilífðina.
Eyðimerkurgróðurirn gelur lifað
og þroskast á meðan sói og regn
frjófgar hann. En þegar frostnæðing-
taka að leika um hann, fölnar hann
skyndilega, vegna þess að hann vant-
ar alla hlífð og skjól.
Þessir niðurrifsmenn eru komnir út
á cyðimerku sjálíir og vilja fyrir hvern
mun að aðrir komi með sjer.
En þegar nepjufrost og næðingar
lífsins fara að gera vart við sig, þá
getur ekki Krists kross veitt þeim
vernd eða skjól.
I’eir verða þá sem gróður eyði-
merkunnar, hlífðarlausir, og hverfa
af leikvelli lífsins, svo ekkert sjest
eftir þeirra líf eða starf á þeim svið-
urn nema kaldar og gróðurlausar
auðnir. Kristindómsvinur.
Brjef úr Eyjafirði.
Akureyri 12. ág. 1926.
Heill og sæll Bjarmi minnl
Hjer með sendi jeg þjer nokkrar
línur um trúmálaástandið hjá okkur
Eyfirðingum, eins og það blasir við
mjer. En ástandinu getur ekki orðið
rjelt lýst á annan hált, en skifla
fólkinu í flokka. í fyrsta flokknum
tel jeg hreina biblíutrúarmenn, í 2.
fl. þá, sein aðhyllast andatrú og
guðspeki, í 3. fl. þá, sem fylgjast
með kirkjunni einni, af vana og
gamalli hefð, og í 4. flokki tel jeg þá,
sem láta öll andleg mál afskiftslaus,
gera öllum trúarbrögðum jafn hátt
eða jafn lágt undir hölði, og fljóta
þannig sofandi að feigðarósi. Jeg get
hugsað mjer að þessi flokkur sje
einna fámennastur, þó er það vafa-
samt, og þar næst sá flokkurinn,
sem trúir heilagri ritningu, en báðir
miðflokkarnir talsvert fjölmennari en
hinir tveir. En eins og jeg hefi þeg a