Bjarmi - 15.02.1927, Blaðsíða 2

46
B J A R M I
sjálfstæðir. Verji maður peningum
kristniboðsfjelaganna og vinnu trúboð-
anna mest megnis í þarfir safnaðanna,
hver boðar þá Krist meðai heiðingj-
anna? — »Skyldukvöð hvílir á mjer,
já, vei mjer, ef jeg boða ekki fagn-
aðarerindiðk — — —
Kristniboði ykkar hefir siðaslliðið
ár aðallega unnið að trúboði meðal
heiðingjanna, en þó jafnframt gegnt
safnaðarstarfi á útstöðvunum einkan-
lega. Á starfsviði Kina-sambandsins
norska hafa verið hagstæðir tímar
að ýmsu leyti, þrátt fyrir borgara-
styrjöldina miklu; fólk er okkur vin-
veitt og einstaklega inóttækilegt fyrir
fagnaðarboðskapinn. Víðast hvar þar
sem jeg hef ferðast hefir kristniboðs-
starfið verið á byrjunarstigi og árang-
urinn því oft og einatt naumast sýni-
legur. Lærlingum hefir talsvert fjölg-
að. Pess eru naumast dæmi, að
heiðingjar snúist til lifandi trúar fyr
en þeir hafa numið kristin fræði.
En iðrun og lifandi trú eru ekki ávalt
þekkingunni samfara, hjer fremur en
heima. Jeg hef sjeð þess mörg dæmi
siðast liðið ár, að enn þá er orð Guðs
lifandi og kröftugt. Veit jeg enga gleði
stærri, en að veita þeim inngöngu í
söfnuð lifanda Guðs, sem hlýddu á-
minningunni fornu: »Gerið iðrun og
snúið yðurk
í Guðs riki eru sáðtímar og upp-
skerutímar. Fyrir sáðmanninn er eng-
in ástæða til að æðrast hafi hann
sannreynt og sje sjer þess meðvitandi
að hann er samverkamaður Guðs og
vinni á hans vegum. Vertu Guði trúr
hvaða starfa sem hann felur þjer.
Hann hefir heitið þjer liðveislu sinni.
Hann sjer um ávöxtinn. Jeg er Guði
þakklátur fyrir hvert einasta tækifæri,
sem hann gaf mjer liðið ár, til að
aefna á meðal heiðingjanna nafn Jesú,
nafnið, sem er ofar sjerhveiju nafni,
sem nefnt er.
Ferðatjaldið, sem kristniboðsvinir
á fslandi sendu mjer, hefir komið að
góðum notum. f því hefir nú þús-
undum heiðingja verið boðað orð
Guðs. Enn þá mun tjaldið verða
mikið notað, þó áætianir minar í
Yunyang sjeu nú aliar farnar i mola.
Pað var ekki sársaukalaust að verða
að hverfa frá nýbyrjuðu starfi þar.
Vegna manneklu sá ársfundur kristni-
boðarma á Haishan s. J., sjer ekki
fært að nema ný lönd eða færa út
kvíarnar. Svo nú er jeg fluttur í annað
hjerað og hef orðið að verja miklum
tima til að læra nýja mállýsku. Að
því er mjer reyndar mikill hagnaður,
því opinbera málið, »Gwan-hwaa er
hvergi hreinna talað í Kína en hjer
í Honan, og svo gefst mjer nú tæki-
færi til að endurskoða þá ögn, sem
jeg áður kunni í kinversku.
Ekki eru full 30 ár liðin síðan
kristniboðsstarf var hafið hjer i Teng-
chow. (frb. Dengdjó). Safnaðarmeð-
limir eru nú alls nokkuð á fimta
hundrað. Stærstur er söfnuðurinn hjer
á aðalstöðinni, og i barnaskóla trú-
boðsins hjer voru hjer um bil 90
nemendur í fyrra. Útstöðvar eru i,
er full dagleið til þeirrar, sem er
lengst i burtu. 580 þúsund ibúar
kváðu vera hjer í sýslunni, enda er
iandið bjer flatt og frjósamt og mjög
þjettbýlt. Ræningjar hafa þrengt hjer
að kosti manna undanfarin 3 ár, ea
ber nú fremur lítið á þeim.
Tveir kristniboðar hafa hjer nóg
að gera; mundi okkur áreiðanlega
ekki skorta verkefni, þó við heiðum
verið 20. Kinversku samverkamenn-
irnir okkar verða auðvitað að bera
hita og þunga dagsins.
Tjaldi höidum við úti a. m. k. ®
mánuði ársins; vinna nú 6 inniendir
ferðaprjedikarar í því, tala þeir auð-