Bjarmi - 01.04.1927, Blaðsíða 4

80
B J A R M I
t
Jú, þau orð missa óðara allan
mátt til nokkurrar trúar og trausts,
svo framarlega sem Jesús var ekki
annað og meira en jeg og þú, krist-
inn maður, sem ekkert getum fullyrt
og ekkert staðhæft af eigin hyggju-.
viti í hinum stærstu vandamálum,
sem snerta eiiifðina og dauðann. það
er áreiðanlega enn jafnsatt sem forð-
um, sem postulinn segir: Ef Kristur
er ekki upprisinn, þá er trú vor ónýt
og vjer hinir vesæluslu allra manna,
sem sett höfum trú vora og traust
til hans sem guðdómlegs bjálpara
vors í lífi og dauða. — —
Og hugsið yður enn fremur menn
í sjávarháska með kaldan dauðann
fyrir augum. Hvaða huggun getur
guðspjallið veitt þeim, ef Jesús var
ekki meira en þeir sjálfir, — ef hann
var Jósefsson — veikur, ófullkominn
maður, sem aðeins gat talað fögur
orð um traust og kærleik, von og
hugrekki, en brast allan mátt til að
staðfesta orðin með guölegu tákni og
almættisverki, sem vitnaði fyrir læri-
sveinunum fyrstu og sjómönnunum
á Genesaretvatni, að hann væri Guðs
eingetinn sonur og guðdómlegur
hjálpari og verndari á hverri hættu-
legri stund? — — Nei, aðeins þetta
hjálpar yður, sjómenn! Aðeins þetta
gjörir yður sterka í s*orminum og
hættunum, að þjer vitið að það er
guðdómlega satt, að sá sami Jesús,
sem forðum gekk yfir djúpið og tal-
aði hin hughreystandi orð til hinnar
hræddu, litlu skipshafnar: »Hræðist
ekki«, — hann gengur enn yfir djúpið
og hastar á storminn og öldurnar, —
hann rjettir enn út mildiríka hendi
sina til frelsunar og hjálpar hverjum
sökkvandi lærisveini og leiðir hann
farsællega til lands, hvort heldur
verður hjerna megin eða hinum megin
á strönd eiiifðarinnar.
Ef vjer ekki ættum þessa trú og
þessa vissu inst inni í sál vorri, hvað
þýddi þá fyrir oss að koma hjer
saman í guðshúsi og fela oss og
sjómenn vora Guðs föður vernd og
og varðveitslu í Jesú nafni?
— í hverri kirkju landsins er nú
prjedikað fyrir sjómönnum og beðið
fyrir sjómönnum. Það er gjört í trausti
til hans, sem forðum var með á
sjónum og ljet guðdómlegan mátt
sinn birtast þar í dýrlegu verki nauð-
stöddum mönnum til kjálpar.
í hverri sál er þess óskað, að slysin
megi verða sem fæst, en björgin og
blessunin sem ríkulegust. Það er
gjört í fullvissu þess, að hann sje
með, sem öll góð og öll fullkomin
gjöf kemur frá og sem upplýkur
mildiríkri hendi sinni og mettar alt,
sem lifir, með náð sinni.
Og frá óteljandi hjörlum stiga nú
upp bænir fyrir besta vininum, sem
móðir og systir, unnusta og eigin-
kona verða nú að eiga f hinni miklu
hættu og tvísýnu úti á kinum hvik-
ulu vötnum. Öll sameinast þau bænar-
óp í hinni sömu bæn, sem beðin var
forðum úti á Genesaretvatninu: Hjálpa
þú oss, herra. Líkna þú oss, Drott-
inn, sem eitl sinn var með á hættu-
legri sjóferð og bjargaðir og hjálp-
aðir og gerðir undursamlegt haáttar-
verk. Hastaðu á storminn þegar hann
rís; gef hugrekki þegar liugurinn
ætlar að bila; rjetlu út hendi þína
þegar sveinninn þinn hræðist og
hyggur að hann eigi fyrir hendi að
sökkva og týnast í djúpinu dökka.
Þannig biðja óteljandi bæði hjer
og hvar annarstaðar sem er hringinn
í kring á voru hættufulla landi. Peir
gjöra það allir í trausti til frelsarans,
Guðs eingetins sonar, sem gefið hefir
oss fullvissu um að vjer heyrum allir
Guði til og erum allir staddir á sigl-
ingunni miklu yfir haf mannlifsins.
Biðjum hann að vera með oss á