Bjarmi - 01.04.1927, Blaðsíða 6

82
B J A R M I
ugt um kristin lönd enn í dag, þótt
fléstir hiki við að telja hann flokks-
bróður sinn. Hann hjet Júdas Is-
karíot.
Þeim varð vel ágengt, þessum and-
stæðingum guðdóms Iírists, eða »ein-
getnaðar-kenningarinnar«, svo að vjer
tölum nútíðarmál. Þeir gátu fært
meira en litilsháttar líkur og ágisk-
ahir máli sínu til styrktar. Samtíma-
menn sáu ekki annað í svip en að
þeir færðu óhrekjandi sönnun fyrir
því, að Jesús frá Nazaret væri um-
komulaus farandprjedikari og Guðs-
sonar-nafnið fjarstæða ein. Þá sönn-
un færðu þeir á föstudaginn langa.
Daginn þann gátu fáir sjeð annað
en að játning Jesú við æðsta prest-
inn væri ástæðulítil.
Stórir og smáir, höfðingjar og þræl-
ar, svívirða hann og misþyrma hon-
um á ýmsar lundir; hann virðist
ekki geta borið hönd fyrir höfuð sjer,
en lætur lífið sem illræðismaður á
kvalakrossi. — Lærisveinahópurinn
hans tvístrast aflvana og sá fremsti
þeirra sver sig og sárt við leggur
innan um þræla og ambáttir, að
hann þekki hann ekki.
Kristsafneitunin hefir aldrei unnið
jafn glæsilegan sigur og á föstudag-
inn langa — að því er virtist — en
þó aldrei. beðið jafn örlagaþrunginn
ósigur og daginn þann — að þvi er
reyndist. — Vegir Guðs eru ofar
vorum vegum.
Lærisveinunum runnu upp páskar
og hvítasunna, og margir þeirra urðu
gerbreyttir menn, sem gerðust ekki
svikarar fyrir 30 silfurpeninga nje
trúskiftingar fyrir 1000 kr. Þeir kusu
miklu fremur kvaladauða en kjass-
mæli vantrúar. En þegar Stefán hnje,
t -í Páll við, og þegar Páll hnje’
tóku þúsundir lærisveina upp merkið.
Boðberar hnigu, en boðskapurinn
barst engu að síður.
Margir aðrir sváfu bæði páska og
hvítasunnu, og sáu ekkert annað en
þrjósku og ofstæki í fastheldni læri-
sveinanna við Iíriststrúna. — »SIag-
orðin« hafa ekki verið mjög
margbreytt: »Guðlast, ættjarðarsvik,
heimska, ofstæki og úreltar kreddur«
hafa Kaífasar og Pilatusar, þrælar
þeirra og ambáttir, kallað Kriststrúna
í 19 aldir.
Hver einasta kynslóð heflr átt trú-
arhetjur sínar, en jafnframt einnig
sína Iíaífasa, Heródesa, Píiatusa, Jú-
dasa — og dáðlausa, hvikula »áhang-
endur«. Pví hafa kynslóðirnar oiðið,
hver á fætur annari, að gjöra sjer
ljóst, hver rjett hafl fyrir sjer, Jesús,
er kvaðst vera »sonur hins blessaða«,
eða Kaífas, er taldi slfkt guðlast, eða
Pílatus, sem þótti það trúarvingl og
vitleysa. Allir eiga þeir lærisveina
enn í dag, og í útjöðrum menningar-
heims, jafnt sem í háborgum stór-
veldanna, verða menn því enn í dag
að ákvarða sjálfir, hverjum skuli
fylgja. Fyrirhafnarminst í svip er að
hlaupa hugsunarsnauður eftir þeim,
sem hæst hóa þann og þann daginn,
eins og múgurinn í Jerúsalem forð-
um, en hinir hugsa sig um, og margir
sjá að best muni vera að leita til
frumuppsprettunnar, lesa frásögur
guðspjallanna um Krist, og leitast
við að spyrja hann sjálfan, hver
hann hafl verið og hvaða erinda
hann hafl komið i þenna heim.
En hvað segir þá Jesúsumsjálfan sig?
Venjulegast verðum vjer tortrygnir,
er vjer heyrum eða lesum einhvern
hæla sjálfum sjer eða tala um mikla
j'firburði sina. Sú tortrygni er ekkert
undarleg. Reynslan sýnir þráfaldlega,
að orð og athafnir fylgjast þá ekki vel
að. Pað er engin tilviljun, að mörg-
um þykir spaklega mælt að segja:
»Fjarlægðin gjörir fjöllin blá og menn-
ina mikla«.