Bjarmi - 01.05.1927, Blaðsíða 2

94
BJARMI
sjálfan sig og líða fyrir þær. — En
syndugur maður, sem finnur sárt til
sinnar sektar og synda og flýr í yfir-
gnæfandi meðvitund þeirra að krossi
Jesú, finnur með fullvissu trúar sinn-
ar, að honum er fyrirgefið, vitanlega
með því skilyrði, að hann reyni, sem
verða má, að forðast syndina fram-
vegis.
Nei, enginn skilur elsku Droltins i
og með sendingu hans eingetna sonar,
enginn skilur þann mikla og dýrmæta
leyndardóm, með hverjum hætti Jesús
verður með krossdauða sinum til
syndalausnar syndugum manni. En
þar sem skilninginn þrýtur, kemur
trúin til, trúin á Jesúm sem frelsar-
ann frá mesta böli og þunga lífsins.
Friðþæging Krists og fórnardauði
verður hulin ráðgáta kaldri skyn-
semi. Hún verður að eins meðtekin
af auðmjúku hjarta, sem ekki spyr
um aðra ástæðu en þá, sem liggur í
elsku Drottins sjálfs.
Iðrandi syndari, sem flýr til Drolt-
ins með fyrirgefningarbón, byrjar ekki
á því, að útlista fyrir sjálfum sjer
með skynsemisrökum, hvernig Jesús
geti verið Frelsarinn. Hann að eins
flýr til hans í því trausti, að kvöl
hans og krossdauði sje honum ávinn-
ingur til eilífs lífs.
Syndalausnarstarfsemi Jesú hefir
um allar aldir verið hulin ráðgáta.
Þess vegna hefir hann verið Gyðing-
um hneyksli, og Grikkjum heimska,
eins og að orði hefir verið kveðið.
Kaldri skynseminni verður því belst
að vegi nú á tímum, sem ella einatt
fyr, að nema það burtu úr kenning-
unni, sem skynsemin ekki skilur, án
þess áð gæta að því, að þann veg
er kipt fótum undan þeim meginat-
riðum f lífi og starfi Krists, sem mestu
varðar syndugan mann.
Það, sem þá verður fyrst fyrir að
rýma burtu er þetta tvent: Guðlegt
ætterni Krists og krossdauði bans,
því hvorugt skilur neinn eða neitt
likt þvi.
Hjálpræðisstarfið skilur eDginn mað-
ur. Öll mannleg vísindi og rök verða
þar til einskis og hjálpræðisstarfið er
um fram alt fyrirgefningar og fórn-
arstarf frelsarans, er engin tunga fær
nógsamlega þakkað eða vegsamað.
Sú náð, er í því kemur fram við
syndugan mann, er meiri, en full-
þökkuð verði, svo sannarlega sem
syndin er mesta bölið í mannlegu lífi.
Þeir, sem vilja helst ganga fram
hjá þessu atriði, hinu óskiljanlega og
þar með fórnarstarfi frelsarans, þeir
hafa það sumir til, að fara um þá
kenning hæðilegum orðum. Sannleik-
urinn er nú samt i sínu fulla gildi
fyrir þvi og huggunin, sem syndug-
um manni veitist einmitt í því, sem
enginn skilur.
Þeir segja, að fylgjast verði með
nýjum viðfangsefnum, breyttum ald-
aranda og breyttum siðum. Það er
eins og þeir virðist hafa þá skoðun,
að þarfir sálarinnar breytist eitthvað
með breyttum tiðaranda og breyttri
þjóðfjelagsskipun, með meiri menn-
ingu og vakandi vísindamensku.
En skyldi það nú vera rjett? Mundi
ekki sálarþörfin haldast óbreytt um
aldir, þótt ýmislegt viðhorf breytist
að öðru leyti.
Vísindin, vaxandi þekking talar
fremur, og einatt með öllu, til kaldr-
ar skynsetni, en sálar, og sáluhjálpar-
þörfin er æ hin sama, af þeirri einu
og óbreylilegu ástæðu, að sjerhver
maður heldur áfram að vera synd-
ugur maður. Vísindin eru þar lítt eða
engin vörn. Tímanleg framþróun er
þar engin vörn. Vaxandi menning er
þar engin vörn. Syndin getur unnið
sitt niðurrifsstarf í sálu hins marg-
fróða og vifra, engu síður en í lífi
hins fáfróða. Engin stjett nje staða