Bjarmi - 15.05.1927, Blaðsíða 4

112
B J A R M I
sjer þessa eldgömlu þýðingu til að
staðfesta »meyjar-fæðinguna«, heldur
játað með fullri visindamensku að
þar sem þýðingin er alveg einstæð í
þessum atriðum, þá munu þessir les-
mátar stafa frá hlutdrægni þýðandans.
Á hinn bóginn heíir nýguðfræðinni
ekki farist jafn vísindalega, þegar ann-
að gamalt handrit sýrlenskt fanst, er
aleitt virtist sumstaðar styðja gagn-
stæða skoðun.
Árið 1892 fundu 2 enskar systur
og fræðikonur, frú Lewis Smith og
frú Gibson, fornt sýrlenskt handrit í
klaustri á Sinai-fjalli. Á handriti þessu
voru skráðar (líkl. um 780) gamlar
dýrlinga-sögur, en við nánari rann-
sókn kom í ljós, að hjer var um
»tvírit« að ræða, — sem textafræöin
kallar »palimpsest«. — Sýrlensk þýð-
ing guðspjallanna hafði verið rituð í
fyrstu á handritið, en letrið síðan af-
máð og dýrlinga-sögurnar ritaðar
ofan í.
t*ess háttar »tvírit« eru alltíð frá
fyrri öldum og hefir vísindum nú-
tímans tekist að framkalla eldra letr-
ið, og lesa það sem fyrst var skráð,
þótt ekki sje það árennilegt fyrir
viðvaninga.
í þessu handriti, sem venjulega er
kallað »sýrus sýnaiticus*, er 16. v. i
1. kap. Matteusarguðspj. á þessa leið:
»Jakob gat Jósef, Jósef, sem María
mey var heitin, gat Jesúm, sem kall-
aður er Messiasc.
það var eins og nýguðfræðin hefði
fundið dýrmæt sáluhjálpar-sannindi,
er kunnugt varð um þenna lesmáta.
það þótti svo sem sjálfsagt að þarna
væri elsta þýðing guðspjallanna, og
þarna væri »sönnun« þess, að Matt.-
guðspjall hefði í fyrstu sagt Jesúm
vera Jósefsson. Hæst töluðu þeir, sem
ekkert vissu um þetta handrit nema
þetta eina vers. Textafræðingar eru
raunar ekki enn í dag sammála um,
hver sýrlenska þýðingin sje elst eða
í hvaða röð eigi að lelja þær þrjár:
Díatessaron, Cúretons og Sinai-hand-
ritið, svo það er rangt að tala hik-
laust um »elsta handrit« og »elstu
þýðingu« í þessu sambandi.
Auk þess er þessi síðastnefnda sýr-
lenska þýðing i svo mikilli mótsögn
við sjálfa sig, einmitt í þessu atriði,
að sumir sjerfræðingar ætla að til-
gangur þýðandans hafi verið alveg
gagnstæður við það, sem 16. versið
í Matteusarguðspjalli bendir þar til.
Grúlzmacher, kunnur þýskur há-
skólakennari, segir t. d. í riti sínu
um »meyjarfæðinguna«, er hann hefir
skýrt frá fyrgreindri sýrlenskri þýð-
ingu 16. versins í 1. kap. Malteusar-
guðspjalls:
»í sömu setningunni sem sagt er:
Jósef átti Jesúm, er vikið að því, að
móðir hans hafi verið mey, og það
er staðfest f næstu versum, alveg
eins og í öllum öðrum handritum
gnðspjallsins«. — T. d. er sagt i 18.
versi að Maria hafi verið »þunguð
af heilögum anda«, og í 19. versi að
Jósef hafi ætlað að skilja við hana f
kyrþey, til að gera henni ekki van-
virðu. En hvaða vit var f að segja
það, ef þýðandinn hefir viljandi skrif-
að í 16. vers: »Jósef átti Jesúm«. —
Því segir Grutzmacher: »Sýrus sýnai-
ticus« hefir þannig blandaðan texta,
sem er í mótsögn við sjálfan sig, og
sá texti getur ekki verið frumlegur.
En hvernig stendur á uppruna hans?
Ekkert bendir til að versin, sem eitt
segir að Jesús hafi verið Jósefsson,
en hitt eða hin neita þvi alveg, sjeu
seinni viðbót. Eina skýringar-úrræðið
verður þvf að rannsaka hvort nokk-
urt grískt handrit muni að einhverju
leyti valda þessari undarlegu þýðingu.
(Meira).