Bjarmi - 15.05.1927, Blaðsíða 6

114
B J A R M 1
auðmýkja hjarta hans og vekja hann
til lifandi trúar, svo hann mætti vaxa
í náð og þekkingu Drottins vors Jesú
Krists.
Benjamín býðst til að leggja visku
sina saman við síra Gunnars »til að
finna út hvernig einum presti sæmi
að vera«. En skoðanir þeirra rýmast
illa saman. Síra Gunnar vill að prest-
arnir óttist og elski Guð, treysti hon-
nm og kappkosti að gera vilja hans.
Flytji söfnuðunum orð Krists. Já,
prjediki »Jesúm Krist og hann kross-
festan«, og sjeu sannir Drottins
þjónar í orðum og verkum.
Hjer er mikils krafist, en sæll
mundi sá söfnuður, er fengi prest,
sem í anda og sannleika gæti fylt
þessi skilyrði.
En Benjamín vill að prestarnir
prjediki að eins siðfræði Krists, og
sleppi algerlega kenningunni um
»endurlausnina fyrir trúna á frið-
þægingu Jesú Iírists, sem hefir verið
þungamiðja allrar síðari tíma guð-
fræði«. Hann telur varhugavert fyrir
presta að elska Jesú einlæglega, því
það geti blindað þá, og þar af leið-
andi orðið til vandræða. Hví skyld-
um vjer ekki mega elska Jesúm?
Hefir hann ekki elskað oss að fyrra-
bragði ? Er ekki kærleikurinn aðal-
inntak siðfræðinnar? Og hljóðar ekki
æðsta boðorðið þannig, að vjer ælt-
um að elska Guð af öllu hjarta og
náungann eins og sjálfa oss?
»Sæll er sá maður, sem gerir Drott-
inn að athvarfi sínu«. (Sálm. 40., 5).
B. K. talar um »hjátrúarkendan
vaðal« um Jesú blóð, sem eitthvert
töfra-meðal, sem frelsi af allri synd,
án verðleika.
I’etta er honum alt ráðgáta. Hann
fyrirlítur hjálpræðið, eins og svlnið
perlur. Hann hugsar í hæsta lagi líkt
og Tómas, sem efaðist um upprisu
Jesú. »Sjái jeg ekki í höndum hans
naglaförin og geti látið fingur minn
í þau, og lagt hönd mina í síðu hans,
mun jeg alls ekki trúa því« (Jóh.21.,25).
En eins og frelsarinn sannfærði
Tómas, lærisvein sinn, eins er hann
enn þá máttugur til að bjóða Benja-
mín skjól undir krossi sínum, á þeirri
slundu, sem hann óskar ekki að flýja
þaðan, en þiggur auðmjúkur hina
framboðnu náð.
Þótt B. K. temji sjer siðgæði, sem
ætti að vera hverjum manni sjálfsagt,
en sjerstaklega prestunum, þá eru
hjer svo margar villugötur og tæl-
andi raddir, að erfitt er að verjast
falli, ekki sist þeim, sem vilja standa
Óstuddir.
Fegar sorgin særir, er gott að mega
hvíla sig við kross írelsarans, eins
og sálmaskáldið kemst að orði:
Hvað stillir betur lrjartans böl
en heilög Drottins pina óg kvöl?
Hvað heftir framar hneyksli’ og synd
en herrans Jesú blóðug mynd?
Þessi orð eru óhrekjandi. Margra
alda reynsla sannar þau. t*au eru
altaf jafn hugsvalandi hverjum þeim,
sem viil staðnæmast undir krossi
Krists. Sá maður er ekki athvarfs-
laus í heiminum, sem getur tekið
undir með skáldinu og sagt:
Jeg lít beint á þig, Jesú minn,
jafnan pá hrygðin særir;
i mínum krossi krossinn pinn
kröftuglega mig nærir;
sjerhvert einasta sárið þitt
sannlega græðir hjartað mitt
og nýjan fögnuð færir.
t*egar sorg og sársauki knýr hjartað
vaknar þráin til Guðs, og
»Eins og hindin þráir vatnslindir,
þráir sál min þig, ó Guð. — Sál mína
þyrstir eftir Guði, hinum lifanda Guði.
(Sálm. 42., 2-3).
Hjartans instu æðar mínar
elski, lofi, prísi þig;
en hjartablóð og beujar þínar