Bjarmi - 15.05.1927, Blaðsíða 7

B J A R M 1
115
blessi, hressi, græöi mig;
hjartans þýöar þakkir fínar
þjer sje gæskan eilífleg.
Mjer virðist svo, að allir prestar
vorir ættu að telja sjer það blessun,
að mega gera þessi orð trúarskálds-
ins að sínum orðum. En þeir ættu
að varast að breyta þungamiðju
kristindómsins í fálm og »hjátrúar-
kendan vaðal«. — — —
Góði Guð I Helgaðu þjóna þína í
þinum sannleika, þín orð eru lif,
andi og sannleikur. Láttu þá elska
þig og ganga á vegum þínum, og
kappkosta að gera vilja þinn í orði
og verki. Gefðu að þeir mættu auka
dýrðarljóma þinn meðal vor og benda
oss sífelt á þann veg, sem liggur til
lífsins. Vertu með þjónum þínum
alla daga, alt til veraldarinnar enda.
H. S.
Afi og amma.
Söguþættir
eítir
Guðrúnu Léirusdóttur.
Flestar sögur enda á giftingunni,
en þá byrjar eiginlega sagan min.
Hún verður aldrei skráð, þó að hún
geymi atvik, orð og gerðir, sem mynda
óslítandi heild í huga mínum og jeg
reki þættina, jeg skoðaði myndirnar,
sem bjartir geislar helgra minninga
leiftra um, þá vantar mig orðin, —
þau mundu vera alt of fátækleg og
hversdagleg til þess að lýsa auðæfum
sannrar ástar, unaði ánægjunnar —
hamingjunni sjálfri.
Jeg hefi ornað mjer við arinn
þeirra minninga, þar hefi jeg yngt
skapið, þangað hefi jeg sókt ljós þeg-
ar dapurt logaði á hörkveiknum í
sorgarhúmi lifsins.
Marga stundina hefi jeg unað mjer,
umkringdur af ósýnilegum verum úr
heimi endurminninganna: í þeim
hóp er jeg löngum sæll. Fá er mjer
sýnd liðin tíð, jeg heyri hjartslátt
ástarinnar, sem auðgaði líf mitt og
ljeði mjer bæði þrekið og þolið þeg-
syrti í lofti, — hugurinn faðmar enn
í dag ástmeyna, sem færði mjer ham-
ingjuhnossið.
Nú stend jeg á sjónarhólnum og
horfi yfir dagleiöina, og jeg sje, að
þrátt fyrir margt, sem mennirnir kalla
böl og mæðu, þá hefi jeg verið láns-
maður, og í fátækt minni var jeg
rikur maður.
Hver trúir þvi, að hamingja og
fátækt geti átt samleið, þegar lífs-
gildið og gengi krónunnar vega salt
í meðvitund fjöldans?
Og hver trúir því, að ástin og
trygðin sjeu þær brynjur, sem hörð
lífsbaráttan vinnur ekki á, þegar ást-
in er svívirt og trygðin fer landflótta?
Jeg hefði ef til vill ekki trúað því
heldur, ef aö jeg hefði ekki reynt
það sjálfur og sjeð um leið að það,
sem gefur lífinu gildi, hið fagra, sanna,
göfuga og góða er óháð öllu jarð-
nesku, lífsþróttur þess er frá höfundi
ljóssins — frá honum, sem öll góð
og fullkomin gjöf er frá.
Brúðkaupsdagurinn okkar var að
kveldi kominn, og kveldið var óvið-
jafnanlega fagurt.
Gestirnir okkar voru nýlega riðnir
úr hlaði. Við Helga hjeldumst í hend-
ur og horfðum á eftir þeim. Jeg sá,
að Helga var þreytuleg.
»Er þjer ilt í höfðinu?« sagði jeg.
»Hálfvegis«, sagði hún. »Það má
jeg kenna Birni í Dal um«, bætti
hún við gremjulega.
»Það var hálf skrítin brúðargjöf«,
sagði jeg í gamni.
»Jeg get ekki búist við neinu betra
úr þeirri ált«, svaraði Helga. »Og þó