Bjarmi - 01.07.1927, Blaðsíða 7
B J A R M I
147
íhuganir Yið bibiíulestur.
Eftir sra Björn 0. Björnsson.
Niðurl.
i iii.
Tríiarskynsemi.
(fhugan við lestur i einu af Pálsbrjefum.
Hinn lesni kafli Róm. 12, 1.—8.)
Áðan talaði Páll um, að það sje
skynsamleg guðsdýrkun að æfa sig
kappsamlega í því að gera Guðs vilja.
Nú talar hann um, að kapp sje best
með forsjá. Kapp er skynsamlegt, af
því að það er lífsnauðsynlegt, ef að
við eigum að fá nokkuru um þokað
til bóta í þessum efnum. Forsjá er
einnig skynsamleg, því án hennar
eyðum við hinum dýrmæta krafti,
sem kappið er, til ónýlis með þvi, að
vjer færumst það í fang, sem vjer
höfum enga skynsamlega ástæðu til
að ætla, að vjer höfum hæfileika til
að laka við nje til að geta fram-
kvæmt. Ekki síst þess vegna er ein-
læg, karlmannleg, vísindaleg, óhlut-
dræg, fyrir Guði auðmjúk sjálfsþekk-
ing oss sú nauðsyn, sem ekki verður
gengið fram hjá eða farið í kring um,
án þess að það liefni sín og geri
manninn óhæfan til að þiggja náðar-
gjafir með blíðu sjer til gagns. Fyrir
þessa, af Guði þegnu, sjálfsþekkingu
fáum vjer metið, hvað sje við vort
hæfi í trúarbaráttunni sem öðru. Og
þegar vjer höfum gert oss það Ijóst,
þá eigum vjer að taka föstum tökum
á verkefninu eftir þeim hæfileika,
sem vjer liöfum til slíks.
AUir mega heita hjer jafnrjettháir
hvort, sem þeir eru langt eða skamt
komnir á þroskabrautinni. Peim, sem
mörgu pundin hafa, er ætluð mikil
viðfangsefni. Peim, sem fáu pundin
hafa, eru ætluð lílil viðfangsefni. Aðal-
atriðið á þessari stund er ekki það,
hvort þú, bróðir, ert langt kominn á
þroskabrautinni, heldur hitt, hvort þú
ert að þroskast, balna, taka framför-
um. Og svo er það á sjerhverri stund:
Framför er hin sameiginlega nauðsyn
góðra og vondra, þroskaðra og lítt
þroskaðra. En fyrir hvern einstakan
dregur það ekkert úr bans persónu-
legu nauðsyn, að nauðsynin er sam-
eiginleg öllum mönnum. Þess vegna
sagði líka Jesús, að á himnum væri
meiri gleði yfir einum syndara, sem
bætti ráð sitt, heldur en yfir nítíu og
niu, sem ekki gerðu það. Finst þjer,
lesandi, annars ekki mikið til um þá
tilhugsun að vekja gleði á himnum?
Hvílík hvöt það gæti orðið oss, ef
að oss væri þessi opinberun veruleik-
ans föst i hugal
Pannig ber oss að taka ótil-
neyddir, vegna ástar Guðs, á oss
byrðar, sem samsvara kröftum vor-
um; og vera í einu kappsamir og
skynsamir, er vjer veljum oss byrð-
arnar. Óg skynsemi þessi liggur m.
a. í þvi að muna, að Guð er misk-
unnsamur og vill ekki, að lífið sje
oss byrði, þó að hann vilji, að vjer
berum byrðar þess og byrðar hver
annars.
Vegna áslar Guðs tökum vjer oss
svo fram í hinni góðu baráttu;
berjumst, hafandi betur í huga, hvað
vjer erum að gera; markvissari,
marksæknari, trúfastari, hlýðnari,
sigurglaðari en áður, því að »kær-
leiki Krists knýr oss«, eins og Páll
postuli segir annars staðar.
Orð Páls um hinn mismunandi
mæli trúarinnar flytja oss einnig aðra
mynd fagnaðarboðskapar Guðs til
mannanna. Áður bentu orð þessi oss
á að leita sjálfsþekkingar; nú benda
þau oss til að nota sjálfsþekkinguna,
lil þess að líta rjeltum augum á aðra.
Pau minna oss á að hinni eini sanni
fagnaðarboðskapur Guðs til manna,