Bjarmi - 01.07.1927, Blaðsíða 12

152
BJARM!
framan í drenginn, sem horfði á hana
spyrjandi og beið svars. Eins og börn-
um er titt, vildi hann fá fullnaðar-
úrskurð á mál sitt.
»Er hann ekki ósköp vondui ?«
spurði drengurinn mjög alvarlegur.
»Jeg veit ekki, Nonni minn«, sagði
hún og stóð skyndilega upp úr sæti
sínu. »Það cr Guð einn, sem getur
dæint um það«.
Hún kysti drenginn. en jeg sá á
svip hennar að spurningar hans
höfðu sært hani talsvert, og við
horfðum þegjandi hvort á annað.
Drengirnir háltuðu. Helga sat á
rúminu hjá þeim á meðan þeir lásu
bænirnar sínar.
»Fyiirgefur Guð þá ekki nema
þeim, sem fyrirgefa öðrum?« spurði
Jón litli alt í einu. — Við hugsuðum
að hann væri sofnaður, og mjer brá
þegar skær barnsröddin rauf þögnina.
»Það er skylda okkar að fyiirgefa
hvor öðrum«, svaraði móðir hans,
og mjer virtist rödd hennar titra.
»Fyrirgefðu þá manninum, mamma,
og svo fyrirgefur Guð þjer«, sagði Jón
litli.
— Við horfðum bæði á drengina,
eftir að þeir voru sofnaðir. Við þögð-
um, en í þögninni hreyfðu sjer hugs-
anir, sem sameinuðu sálir okkar.
»Heyrðir þú til barnsins?« spurði
Helga hljóð. — »Hjeðan af get jeg
ekki beðið Faðir vor, fyr en — fyr
en jeg hefi sigrað sjálfa mig — og —
og fyrirgefið«.
Hún stundi þungan, eins og undan
ósýnilegum svipuhöggum.
Svo stóð hún upp og fór fram, og
jeg vissi að nú gekk Helga á þann
orustuvöll, sem mörgum hefir erfið-
astur orðið.
Jeg var kyr inni. Jeg vissi vel að
hjá Helgu var mjer nú ofaukið. Guð
einn gat lagt henni lið, og þess bað
jeg hann af öllu hjarta.
Hún var lengi frammi og kom
grátin inn aftur. Hún afklæddi sig
og sofnaði, en jeg lá lengi vakandi.
Jeg var að þvi kominn að festa svefn-
inn, þegar jeg hrökk upp við það,
að barin voru þung högg á bæjar-
dyra huiðina.
Jeg fór til dyra með ljós í hend-
inni. Það voru komnir 2 inenn, sem
báðust gistingar.
»Það er ekki gott í efni fyrir
okkur«, sögðu þeir. »Við erum hjer
með veikan mann, sem við treyslum
okkur ekki til að koma lengra en
hingað, en við erum að vona að það
brái af honum í nótt, svo að hann
geti haldið áfram ferðinni á morgun«.
Jeg kvað sjálfsagt að taka á inóti
sjúklingnum eltir föngum, og spurði
hver maðurinn væri.
»Björn heitir hann, í Dal«, sagði
annar koinumanna.
Mjer brá í brún. Björn í Dal kom-
inn á heimili okkar Helgu, veikur og
hjálparþurfi!
»Honum varð alt í einu svona ilt.
Við studdum hann á hestinum; jeg
held helst að hann sje meðvitundar-
laus núna«.
Við bárum Björn inn í stofuna og
lögðum hann á stóla, og síðan fór
jeg inn til þess að vekja Helgu og
leita ráða hjá henni.
Hún svaf fast. Jeg ýtti við henni.
»Það eru komnir næturgestir, Helga«,
sagði jeg, »og einn þeirra er mikið
veikur«.
Hún losaði svefninn, lauk upp
augunum og brosti, en það var auð-
sjeð að hún var enn þá stödd á
landi draumanna: — wfyrirgef oss
vorar skuldir, svo sem vjer og fyrir-
gefum vorum skuldunaulum«, — —
hún mælti orðin lágt og óskýrt.
»Helga, það eru komnir nætur-
gestir með veikan mann«, sagði jeg
aftur.