Bjarmi - 01.08.1927, Blaðsíða 14

170
B J A R M I
Handan yfir.
iJað er stundum nógu gaman að
lesa »Morgun«. í síðasta hefti hans
segir Einar Kvaran frá því, að ó-
neitanlega sjeu miklar líkur til, að
»Vestmannaeyja-Friðrik« sje ekki sá
sami og »Öxnafells-Friðrik«, því að
skignir menn segi. að »Vestmannaeyja-
Friörik« sje með yfirskegg, en hinn
skegglaus.
»Vestmannaeyja-Friðrik« hefir samt
talið sig sömu persónu og sá norð-
lenski, en eftir þessu hefir hann þar
skrökvað eða »ekki notið sín í sam-
bandinu«. Samt eru þeir nafnar í
einhverju sambandi, því að taug hefir
sjest á milii þeirra! segir Kvaran.
Annað er samt enn eftirtektarveið-
ara en skeggið: »Öxnafells-Friðrik«
er ekki huldumaður, og það, sem
Margrjet á Öxnafelli hefir haldið að
væri huldufólk, er alt framliðið fólk.
»Morgun« segir að miklar líkur
sjeu að þessu, og Friðrik sjálfur full-
yrðir á miðlafundi, undir umsjón
Einars, að þessu sje svo farið.
Ekkert minnist »Morgun« þó á,
hvernig útskýra megi »huldufólks-
kaupstaðinn« við Eyjafjörð og sigl-
ingar þangað. En á öðru atriði er
merkileg skýring. Margrjet hefir sjeð
fólk »með skepnur i dularheimum«,
og það kom Einari á óvart, eins og
fleirum, að fengist væri við fjárhirð-
ingu og fjósmokstur í öðru lifi. En
nú er leyst úr þeirii ráðgátu. —
»»Friðrik« bjelt því fram (á miðils-
fundi), segir Einar Kvaran, »að hún
(M. Th.) sæi þetta rjett, framliðnu
mennirnir hefðu, eða minsta kosti
fyndist að þeir hefðu1') þessar skepnur
á þeim sviðum, sem hún sæi«. —
Með öörum orðum: framliðnu fólki
1) Leturbreyting mln. S. Á. Gíslason.
finst að það sje að hirða skepnur,
og Margrjet »sjer hvað því finst!!«
»Ja, því segi jeg það: Það er fleira
ótrúlegt en að Jónas hafi gleypt hval-
inn«, sagði strákurinn! —
Raunatölur og ásakanir eru tals-
veröar í þessu sama »Morguns«-
hefli. Hr. E. H. Kvaran þykir ekki
byrlega blása með málefni sín hjer-
lendis, sem vonlegt er. þó voru ekki
þá komnir til Reykjavíkur dönsku
miðlarnir tveir, sem hafa verið að
selja Reykvíkingum »dularfull fyrir-
brigði«, en »Morgunblaðið«, og ýmsir
fleiri, hafa skopast að. — Má búast
við að i næsta »Morguns«-hefti verði
nýjar raunatölur út af því athæfi.
Georg Brandes vjek að því oft
þungum orðum síðustu ár æfi sinnar,
hve litill árangur væri sjáanlegur af
»upplýsingarstarfi« sinu gegn kristin-
dómi; margt virtist benda til, að
æskumenn Danmerkur, og jafnvel
æskumenn Frakklands, sætu sem fast-
ast. við trúarbrögðin, rjett eins og
Georg Brandes hefði aldrei verið til.
— Eitthvað svipað er nú vaknað í
huga skáldsins E. H. Kvaran’s. Auð-
heyrt er, að hann hefir vonað að fá
að standa yfir moldum alls »ófrjáls-
lyndis« og »kreddufestu« innan isl.
kirkju, en nú sjer hann ýms merki
þess, að það, sem hann kallar
»kreddur«, ætlar að lifa hann sjálfan,
og að fylgismenn þeirra eru óneitan-
lega líklegir til að verða áhrifameiri
en allir hans andar. — Að sjálfsögðu
greiðir hann samt »afturhaldinu« þung
högg og stór undir skilnaðinn, —
bara honum reynist það ekki vind-
högg, — og klappar sinum mönnum
blíðlega á vangann, sem enginn skyldi
öfunda þá af. Hann segir meðal ann-
ars (bls. 117 í »Morgni« þ. á.):
»Kandídat er neilað um vigslu
vegna einhvers játningar-grundvallar,
sem áður hefir verið afneitað. Upp á