Bjarmi - 15.09.1927, Blaðsíða 5

B J A R M I
193
úrvalsmennirnir þeirri stefnu áfram,
að óhlýðnast opinberlega ranglátum
fyrirskipunum og bera allar afleið-
ingar þess með jafnaðargeði, og verð-
ur talsvert ágengt á þann hátt. Sem
lítið dæmi mælti nefna, að í einni
indversku borginni var sjálfstæðis-
mönnum fyrirboðið að fara með fána
sina yfir brú, inn í útlendingahverfið.
Þeir tilkyntu lögreglussjóra borgar-
innar að þeir ætluðu ekki að hlýða
þessu og spurðu um leið hve marga
hann gæti látið taka fasta í einu án
þess nokkurt upphlaup yrði. Lög-
reglustjóri svaraði: »25«. »Jæja, þá
komum við 25 á dag«, var svarið.
Og svo hjeldu þeir áfram að koma
25 daglega uns búið var að taka 1200
fasta, — þá ijetu yfirvöldin undan.
Engir þessara manna höfðu tekið
kristna trú, og fátt máltu þeir taka
með sjer í fangelsið, en langílestir
voru þeir með Nýja-teslamentið í
vasanum.
Og er þá komið að því aðalatriði
hvað öll þessi einstæða baráttuað-
ferð kemur trúmálum við.
Gandhi hefir ekki tekið kristna
trú, en oft segir hann opinberlega að
hann hafi lært meira af Kristi en
nokkrum öðrum trúarbragðahöfundi,
þolgæði í ofsóknum og kærleiki til
óvina komi hvergi eins vel í ijós og
í Nýja-testamentinu. Alþjóð vissi að
hann las mikið í Nýja-testamentinu
meðan hann sat í fangelsinu, og því
laka áhangendur hans það einnig
með sjer þangað. Einhverju sinni
kom mannfjöldi saman á járnbraut-
arstöð og bað Gandhi að flylja ræðu
meðan lestin, sem hann var með,
nam þar staðar. Gandhi kom fram
á pallinn og las upp byrjunina á
fjallræðunni úr Mattheusarguðspjalli,
og bælti því einu við, að belri ræðu
gæti hann ekki ílutt og betri ósk
ætti hann ekki en að áheyrendurnir
breyltu eftir þeim orðum. Margoft
vitnar hann til orða Krists í ræðum
sínum og minnir á að krossinn hafi
sigrað eða sannur sigur komi helst
eftir »ósigur á Golgata«. Hefir hann
með því brotið á bak aftur ótal lileypi-
dóma æðstu stjetta Indlands gegn
kristinni trú. — Ber öllum saman
um að aldrei fyrri hafi þeim stjett-
um verið jafnljúft að heyra talað um
Krist eins og þessu síðustu ár.
Langt mál mætti skrifa uin skoð-
un Gandhis að öðru leyti bæði á
trúmálum og uppeldismálum. En þar
kemur víða fram svo indverskur
hugsunarháttur, að ekki er til neins
að minnast á það lauslega. Að Gandhi
skuli t. d. telja dómara, lækna og
kennara varasömustu aðkomustjettir
á Indlandi, að hann skuli reyna að
verja dýrkun kýrinnar, og stjetla-
skiftinguna indversku, þóft sjálfur
hafi tekið fósturdóttur af lægsla stig-
um, — það og margt fleira er ekki
unt að útskýra nema með löngu máli,
sem hjer er ekki rúm fyrir.
Vinur smælingjanna er hann jafn-
an í orði og verki. Tekur hann oft
málstað kvenna, sem áttu við hörmu-
leg kjör að búa á Indlandi, og eins
segir hann löndum sinum til synd-
anna út af framkomu þeirra við »þá
ósnerlanlegu«, Paríana, sem taldir
eru neðar öllum »stjettum«, og svo
»óhreinir«, að ekki má skuggi þeirra
falla á aðra menn, og synd og nið-
urlæging að koma við þá. 60 milj-
ónir eiga við slík kjör að búa.
Gandhi telur það smánarblett á þjóð-
lifinu, og í rauninni vonlaust um, að
þjóðin nái jafnrjetti við hvíta menn,
fyr en Paríar fái mannrjettindi innan
lands. Hroki hvítra manna gagnvart
Indverjum sje makleg málagjöld íyrir
hroka æðri stjetta gagnvart Paríum,
segir Gandhi.
Að lokum skulu nefndar tvær bæk