Bjarmi - 01.10.1927, Page 1

BJARMI
= KRISTILEGT HEIMILISBLAÐ
XXI. árg.
lleykjiiTík, 1. okt. 1927.
26. tbl.
„Rjettlætið upphefur fólkið, en syndin er þjóðanna skömm“.
PjóðarvataiDi ór þjoðarlöstum.
Umbótabyltingar á andlega sviðinu
eru oft kallaðar vakningar á vorum
dögum. Bókmentavakningar og þjóð-
ernisvakningu kannast flestir við og
þykir vænt um þær. Hefðu þær al-
drei komið til lands vors, væri land
vort fylki framandi lands og þjóð-
ernið líklega glatað. En þjóðarvel-
ferð er samt í veði nema trúarleg og
siðferðileg vakning sjeu samhliða
hinum.
Þær hafa ekki verið það vor á
meðal, og enn eru margir svo blind-
ir, að þeir halda að trúarvakningu
hljóti að fylgja öfgar og vitleysa, og
siðferðileg vakning sje henni óvið-
komandi.
Reynsla allra þjóða sannar þó, að
þegar verulegt los kemur á trúmálin
svo að almenningur varpar frá sjer
feðratrú og fær enga ákveðna trú i
staðinn, þá losnar um ótal ill öfl í
þjóðlífinu til æfitjóns fjölmörgum ein-
staklingum, og til glötunar heilum
þjóðum — slundum.
Fyrir fáum árum var t. d. fjöl-
ment þing uppeldisleiðloga og trú-
málamanna haldið í Japan til að ræða
slík vandamál. Unga fólkið hafði
unnvörpum mist feðratrú sina við
lestur vestrænna bóka, og enga trú
fengið aftur aðra en þá, »að njóta
líðandi stundar«. — Rað vita fleiri
en kristnir menn að þá er morgun-
dagurinn glataður og þjóðarframtíð
í veði.
Vafalaust lamar einnig trúarhringl-
ið á voru landi ábyrgðartilfinningu
margra manna, enda þótt forgÖDgu-
göngumenn þess hringls hafi ekki
ætlast til þess. Það eru ekki þeir,
sem einhverja »nýja trú« taka, sem
sem þar eru helzt í hættu; sje þeim
trúin alvörumál, verður það þeim
siðgæðisstyrkur, hvatning til að sýna
í verki göfgi trúar sinnar. En hinir
sem ekki lærist annað en vantraust-
ið á feðratrú, verða hverri freistingu
að bráð — langoftast, og þeir eru
oftast miklu fleiri en hinir, sem
»nýju trúna« taka.
Varla er við því að búast að »á-
byrgðarmennirnir« kannist við þetta,
því að »blindur er hver í sjálfs síns
sök«. — En um hitt ætti ekki að
vera ágreiningur, að siðferðisskortur
er tilfinnanlegur orðinn á mörgum
sviðum hjá þjóð vorri, og meir en
lítil ástæða fyrir alla sanna ættjarð-
arvini að vinna að siðferðislegri
vakningu með þjóöinni.
Ekki er það vandalaust að tala um
þau efni svo nokkurt gagn sje að.
Óhjákvæmilegl er að |nefna lestina
fullum nöfnum, til að brýna vand-
aða menn til að berjast gegn þeim,
en hjá fámennri þjóðgmá -alt af bú-
ast við að þá haldi sumir að veriö
sje að höggva eftir einhverjum vanda-
mönnum sinum, og persónuleg gremja
komi í stað vandlætingar, Ró er enn
erfiðara að skrifa^íen tala um þessi