Bjarmi - 01.10.1927, Blaðsíða 3

B J A R M I
199
skapar-hneyxlið rekið annað, með
ströndum fram á skipunum og i
höfuðstaðnum, sum svo vaxin að
sómi þjóðarinnar væri í veði, ef er-
lend blöð fengju tækifæri til að segja
frá þeim. — Gömul saga og ný, því
miður, er það að margt verkafólk
sem er að koma til eða fara frá ver-
stöðum vor og haust, er hrúgað svo
sarnan á fólkflutningaskipum að engu
tali tekur. Sjóveiki annarsvegar og
drykkjuskapur hinsvegar gerir þá
lestina og 2. farrými að þeim óþrifn-
aðar- og clifnaðarbælum að óþolandi
verður öðrum en hálfgerðum skræl-
ingjum. Skiljanlegt er það, að stýri-
maður á sliku skipi hóti fullum mönn-
um í lest að varpa þeim óðar niður
aftur, ef þeir komi upp á þilfar, en
hvernig liður svo sjóveiku kvenfólki
og unglingum niður í slíku fangelsi?
Roskin hefðarkona erlend (afdönsk-
um ættuin) lenli nýlega innan um
slíkan lýð á 2. farrými »íslands« frá
Akureyri til Reykjavíkur. Hún var
svo gröm og forviða er hún kom til
Reykjavíkur, að hún vildi fyrir hvern
mun koma aðvörun í íslenzk blöð,
aðvörun til allra borgara, að forðast
að láta konur sínar eða dætur fara
á 2. farrými með skipum, er selja á-
fengi með ströndum íslands. Konan
mín þýddi megnið af frásögn þessar-
ar frúar, og kom sú grein í Vísi 17.
september s.l. Lýsingin er svört og
verður þó líklega enn svartari er
frúin sjálf fer að skrifa ferðasögu
sina í erlend blöð. Hún heitir Dr.
Anna de Spingler Engelsen og er nú
búsett í Sviss. En verði rosknar sjó-
veikar konur fyrir ósvífni af drukkn-
um mönnum á 2. farrými, eins og
frúin segir frá, hvað mun þá í lest-
inni? — Óvíst er að drykkjumenn-
irnir blygðist sín, þótt Iýsingar af
framferði þeirra komist í blöðin, en
yfirvöld og skipaeigendur þurfa að
taka alvarlega i taumana og láta
hætta vínaustrinum. f*að er ekki nóg
þótt alt sje fágað og prýtt á 1. far-
rými, ef allir aðrir farþegar verða að
búa í óþrifnaði og hættu innan um
ölvaða menn.
Ekki hefir þjóðernisvakningin náð
djúpt hjá því fólki sem skríður nærri
á fjórum fótum til erlendra eða inn-
lendra skipa-vínsala, er nýbúnir voru
að hirða alt sumarkaup þess fyrir á-
fengi — og biður um »flösku til láns
í land«, — og þó munu þess dæmi.
Sorglegt er það í meira lagi að úr
mörgum stórveizlum Alþingis og em-
bættismanna, skuli berast hneyxlis-
sögur um fyllirí og jafnvel skrílslegt
framferði. Er ein slík veizla nýaf-
staðin, svo að segja, og var svo hátt-
að að ógerningur er að segja frá
henni nánar. Væri vel, ef hægt væri
að taka lifandi myndir í slíkum sam-
sætum, og sýna svo gestunum þegar
runnið er af þeim, hvernig þeir litu
út. F*að er ekki ólíklegt að þeir ljetu
sjer það að kenningu verða.
En haldi slíkt framferði áfram er
þjóðarglötun fyrir dyrum.
Mjer kemur ekki til hugar að menn
verði sannkristnir, og því síður nokkr-
ir englar, við það eitt að sneiða hjá
áfengi. En hitt er jafnvíst samt, að
enginn löstur lamar jafnfljótt allar
siðgæðistilBnningar eins og ofdrykkj-
an, og því hlýt jeg að segja við alla
þessa drykkfeldu menn: »Glötun bú-
in yður er, ef i synd þjer flatir liggiða.
Jeg veit vel að þið eigið erfitt að
losna, sem gamall vani og illur hefir
fjötrað við einhverja lesti, og gæti
það orðið að liði, er mjer miklu lújf-
ar að rjetta yður vinarhönd til stuðn-
ings en áfella ýður í opinberu blaði,
þótt jeg neyðist tíl að gera það, eins
og nú er komið. Hvort sem þjer trú-
ið þvi eða ekki, þá ann jeg yður
miklu betra hlutskiftis en þess, að