Bjarmi - 01.10.1927, Blaðsíða 6

202
B J A R M I
Afi og amma.
Söguþættir
eftir
Guðrúnu Lárusdóttur.
Læknirinn. sagði að veikindi Björns
væru mjög alvarleg, og með öllu ó-
hugsanlegt að hann yrði fluttur heim
til sín.
Það var því ekki um annað að
gera en að Björn hýrðist í baðstofu-
horninu hjá okkur.
Mjer flaug margt í hug, öll viður-
eign okkar við gamla manninn, síð-
asta koma hans á heimili okkar, og
mín eigin orð við hann þá: »Það er
ekki gott að segja hver verður mest
hjáiparþurfi«. Þegar jeg fór að hugsa
um alt hugarstríðið, sem Helga hafði
átt í höggi við, hans vegna, um kviða
hennar og áhyggjur og alla þá gremju,
sem hann hafði vakið í huga henn-
ar, þá varð mjer það fullkomlega
ljóst að hún hlaut að hafa gengið
sigrandi af velli í viðureign þeirra,
þegar jeg sá hve ant hún ljet sjer
um hann á allar lundir. Jeg varð
þess fullviss að nú hefði hún unnið
stærsta sigurinn. »Sá, sem sigrar skap
sitt er meiri en sá, sem vinnur borg-
ir«. Jeg sannfærðist um sannleik
þeirra orða, þegar jeg virti konu
mína fyrir mjer, þar sem hún sat
við sjúkrabeð Björns, þess manns,
sem jeg hafði sjálfur sjeð skaprauna
henni svo mjög. Móðir hefði ekki
getað látið betur að barni sínu. Hún
vakti yfir hreyfingum hans, hún
lagði hlustir að andardrætti hans,
hún athugaði drættina á andliti hans
rjett eins og hann væri litli drengur-
inn hennar.
Hún vakti yfir honum á nóttunni.
í hvert skifti, sem jeg vaknaði og
leit upp milli blunda í rúmi minu,
kom jeg auga á hana, þar sem hún
sat hjá rúmi Björns. Nátt-týran brá
daufri birtu á andlil hennar og sýndi
mjer mildan svip, sem bar vott um
kærleiksríka umhyggju. Stundum las
hún í bók eða hjelt á prjónunum
sínum, — og vakti svo og beið eftir
nýju tækifæri til þess að rjetta þjáð-
um manni hjálparhönd.
Stundum vöktum við bæði og rædd-
um í hljóði um horfna daga. Þær
næturstundir urðu mjer löngum minn-
isslæðar, af því að þær festu í minni
mínu undra-afl kærleikans.
Dagarnir liðu hver öðrum líkir og
tilbreytingalitlir. Einn daginn kom
sonur Björns, hann var mjög vin-
gjarnlegur og virtist þakklátur fyrir
föður síns hönd. Hann bauðst til að
senda kvenmann Helgu til hjálpar,
en Helga afþakkaði boð hans.
»Jeg hefi hugsað mjer«, sagði hún
»að stunda gamla manninn sjálf, og
heimilisstörfin hjerna eru mjer ekkert
ofvaxin«.
Björn var oftast rænulaus, stöku
sinnum leit þó út fyrir að hann vissi
eitthvað um sig, þá horfði hann í
kring um sig eins og hann væri að
leita að einhverju. Við áttum afar-
erfitt með að skilja þau fáu orð, sem
hann talaði. Helgu var það mikil
raun. »Mig langar til að gera hon-
um það skiljanlegt, þó hann hvorki
sjái mig nje heyri«, sagði hún einu
sinni »að jeg hefi gleymt öllu því
misjafna, það er alt fyrirgefið. Og
mjer er það sjálfri svo mikil hjálp«,
bætti hún við, »að mega nú vaka
yfir honum, aumingjanum og hlynna
eitthvað að honum. Þegar jeg var
barn, heyrði jeg fólk segja, að besta
ráðið fyrir likhrædda væri að fara
inn til liðins manns og snerta við
líki hans, þá mundi líkhræðslan
hverfa, — og jeg held að besta ráð-
ið til að útrýma kala og óvild sje