Bjarmi - 15.10.1927, Blaðsíða 1

BJARMI
■seeee KRISTILEGT HEIMILISBLAÐ =
XXI. árg.
Reykjarík, 15. okt. 1927
27.-28. tbl.
„Til himna nær miskunn þín, til skýjanna trúfesti þín“. — Sálm. 36, 6.
Sumarminningar.
Blessað sumarið, sem nú er á för-
um, var örlátt á sólskinsdaga og góðar
minningar, má margur segja, og ritstj.
þessa blaðs er einn í þeirra tölu.
Minningarnar góðu eru ekki að
eins um sólskin og gestrisni, heldur
og um það, sem er betra: vakandi
þrá eftir lifandi trú og vaxandi slarfs-
löngun hjá trúuðu fólki.
Mestalt sumarið fór í ferðalög og
því voru tækifærin mörg til að kynn-
ast þessum efnum. Nærri mánuður
fór til norðurferðar okkar hjónanna.
Byrjaði förin vel, því að rúmum 12
stundum eftir að Brúarfoss fór með
okkur að heiman, gengum við til
kirkju á Patreksfirði. Oft gei a sunnu-
dagakomur strandferðaskipa skarð í
kirkjugöngur í kauptúnum, — sem
skiljanlegt er. — í þetta sinn komu
kirkjugestir nokkuð seint sumir, en
urðu allmargir að lokum. Sra Magn-
ús Þorsteinsson flutti góða stólræöu,
og jeg fjekk tækifæri til að bæta við
nokkrum orðum áður en farið var.
Á heimleiðinni fór jeg ekki í land á
Patreksfirði, var svo þreyttur, en sá
þó eftir þvi, þvi nóg hefðu verið er-
indin.
Á ísafirði var varla talað uin ann-
að en kosningar, þá alveg nýafstaðn-
ar, og Hnífsdalsmáiin »alkunnu«, sem
enginn kvað þó geta sannað mikið
um enn þá. Hvergi á landinu rek-
ur ferðamaður sig á eins mikla
gremju manna á milli út af stjórn-
málum og þar, — en þó eru þeir
fleiri en ókunnuga grunar, sem and-
varpa út af því, — og er Ijúft að
tala um frelsarann, friðarhöfðingjann.
Trúuð húsmóðir safnaði fyrirvara-
lítið þó nokkrum vinkonuin sínum
til sambæna þá stund er konan mín
dvaldi á heimili hennar, og hús-
bóndinn, þjáður af langvinnum veik-
indum, lofaði Drottin, eins og alt
væri tómt sólskin. Engin ræðuhöld
og engar húsvitjanir verða gestinum
jafn giftudrjúgar minningar eins og
þegar hann sjer sólskin í sálu sorg-
arbarna, heyrir lofsöngva hjá þeim,
sem títt verða að stynja af sárum
líkamsþrautum. — Með fyrirbæn og
þakklæti hugsum við um slík heimili.
Regar Brúarfoss kom austur íyrir
Skagann milli Húnaflóa og Skaga-
fjarðar, streymdu aö Skagíirðingnum
ótal minningar hvar sem litið var í
land: Parua er Drangey skamt inn
frá myndarleg og stórskorin eins og
fyrri. Nú er hann blindur og heilsu-
laus maðurinn, setn studdi mig bezt
í eina skiftið, sem jeg gerði þar upp-
göngu. — Rúmri viku eftir þessa
innsiglingu sat jeg við rúm hans í
lítilli baðstofu, og sá hóp af lilluiu
barnabörnum hans leika sjer þar úli
og inni. Mjer fanst hann vilja styðja
þau með fyrirbæn og hollum ráðum.
Og engin mælti hann æðruorð frem-
ur en þegar hann fyrrum var að
slyðja mig í klettum Drangeyjar.
Seiut mundi ganga »ferðasagan«