Bjarmi - 01.11.1927, Blaðsíða 6

226
B J A R M I
nú að koma stjórnmálaaðferðum inn
í trúmálin. Sigurgeir Gíslason í Hafn-
arfirði, kvaðst ekki sjá að neinni óvið-
urkvæmilegri stjórnmálaaðferð væri
beitt, þótt fleiri fundarmenn en þeir
sem talað hefðu, fengju færi á að
sýna hvorri stefnunni þeir fylgdu.
Sumarliði Halldórsson á Akranesi
skoraði þá á fundarmenn með fáum
en áhrifamiklum oröum að hætta
öllum umræðum, en falla á knje til
bænagjörðar. Ólafur kaupm. Björns-
son, settur fundarstjóri, tók vel undir
það, og á sama augnabliki fjellu allir
fundarmenn, eitlhvað um 100 manns
á knje, en þeir Sumarliði Halldórs-
son og Jens Jensson í Reykjavík
fluttu bænir í heyranda hljóði. Að
því búnu var fundi slitið með sálma-
söng. — Er þessa hjer getið svo ná-
kvæmlega, bæði af því að Straumar
segja ekki rjett frá þessu, og þó miklu
fremur af hinu, að það mun full-
komið einsdæmi á vorulandi að heit-
ar kappræður. fjölda manna snúist
upp í auðmjúka sameiginlega bæna-
gerð. Töldu ýmsir viðstaddir á eftir
að nú hefði kraftaverk gerst og stund-
in yrði sjer ógleymanleg.
Um kvöldið voru þau erindi flult
sem dagskráin getur um.
Vafalaust hefir fleirum en mjer brugöið
í brún, er vjer eftir slíka samverustund,
sáum hvernig Benjamín Kristjánsson
guðfræöisnemi skrifar í Strauma um
penua fund. Hann minnist þar á, sem
rjett var, að ýmsir eldri stefnu menn liafi
viljað fá samþykta »yfirlýsingu um, að
fundurinn teldi sig eindregið fýlgjandi
eldri stefnunni«, en hann bætir svo við:
»Var nýguðfræðingum ekki vel ljóst,
hvort slík yfirlýsing ætti heldur að vera
leiðbeining til Guðs, til þess að honum
skjátlaöist síður i, að greina sundur sauði
og hafra, eða fyrir mennina sjálfa, er
samþykkja kynnu yfirlýsinguna, svo að
þeir sæju það svart á hvítu, hverrar
skoðunar þeir væru«. — Svo mörg eru
þau orð.
Ef jeg temdi mjer orðbragð Strauma,
mundi jeg segja, að þessar getgátur »ný-
guðfræðinga« lýstu annaðhvort »frá-
munalegri heimsku« eða »fádæma ó-
svífni«, — En þó því sje slept, má segja
um þessi ummæli B. K. í fullri alvöru:
Pað er harla ótrúlegt, ef ekki ómögu-
legt, að svo hafi hugsað, sem B. K. segir,
nokkur »roskinn og ráðinna nýguðfræð-
ingur, er fundinn sótti, og ósennilegt, að
B. K. sje kunnugt um slíkar hugsanir
annara »nýguðfræðinga« en fjelaga sinna,
guðfræðisstúdentanna, er þarna voru, því
enginn ræðumanna ljet neitt í ljósi um,
að fyrnefnd tillaga væri af þessum rótum
runnin. Ekki hafði Benjamín sjálfur
þrek til þess. En segi hann þetla satt,
og svo hafi hugsað »prestsefnin«, er fund-
inn sóttu, sýnir það, að þeir hafa setið
fullir kaldri hæðni meðan aðrir ræddu
um alvarlegustn mál mannkynsins. Er
þá óskiljanlegt hvers vegna þeir krupu
til bæna með fólkinu, sem þeir hæddust
að, — drengilegra að ganga til dyra, —
og bersýnilegt að þeir eiga ekkert gott
erindi á slíka fundi framvegis, og því
síður erindi í prestsstöður með slíkum
hugsunarhætti. — Komi engin andmæli
fram opinberlega frá guðfræðisstúdentun-
um gegn þessum ummælum Benjamíns,
svo að alþjóð verði ljóst, að B. K. fari
hjer með ósannindi, þá má búast við að
næsti sóknarnefndafundur taki til alvar-
legrar yfirvegunar hvort rjett sje að bjóða
þá menn velkomna á fundinn, sem hæð-
ast að alvarlegustu fundarmálum í blöð-
unum.
Væri síst undarlegt, að safnaðafulltrúar
hikuðu við að takast ferð á hendur til
höfuðstaðarins lil að sitja þar trúmála-
fund með þeim mentamönnum, sem ekki
hika við að blanda Guðs nafni inn í
kaldranalegt háð sitt um alvöruþrungnar
trúmálatillögur aðkomumanna. — Það er
enginn að segja, að allir fundarmenn
verði að vera sammála, en háð og lotn-
ingarleysi fyrir Guði á ekkert erindi inn
á slíka fundi.
Vinir eldri stefnunnar sýndu nýguð-
fræðingunum hina mestu tilhliðrunarsemi
í þessu tillögumáli og hættu við að taka
fyrnefnda tillögu upp daginn eftir, þótt
taliö bærist að því, einmitt til þess að
laða þá að, en »særa þá ekki«, og svo
uppskera þeir háðglósur Strauma í stað-
iun. Rað er beisk uppskera, en líklega