Bjarmi - 01.11.1927, Blaðsíða 8

228
liJARMI
»Frændi« var inikill maður í aug-
um litla drengsins, lærður, vitur,
hafði farið um allan heim, kunni alt,
vissi alt, gat alt. »Frændi« hlaut að
verða mjög hrifinn af bókinni hans.
»Frændi« kom og drengurinn sýndi
honum bókina. Drengurinn beið eftir
aðdáun hans, en »frændi« j'pti að
eins öxlum með kuldaglotti og sagði
háðslega: »Er það þá þessi skrudda?«
Orðin voru eins og eitruð ör, sem
hittu drenginn beint í hjartað. Og
svo sagði hann síðar sjálfur frá, að
þá hefði fyrsta vantrúarsæðinu verið
sáð í sál sína. Eitrið er ekki æfin-
lega mjög fyrirferðarmikið, en skemm-
ir eigi að síður.
Hjer hefir verið deilt um guðfræði
gamla og nýja. En sú stund kemur
áreiðanlega í lifi vor allra að deilur
um trúna verður oss einkisvirði, — að
oss verður ekkert til gagns annað en
hann sjál/ur, sem einn er lifið og
Ijósið — mannkynsfrelsarinn Jesús
Kristur.
Eilt sinn var jeg beðín um að
vitja dauðvona konu i sjúkrahúsi.
Hún var herfang »hvíta dauðans« og
átti auðsjáanlega skamt eftir ólifað.
En hitt var og bersýnilegt, að hún
átti eDgan frið í sál sinni, hún ótt-
aðist dauðann, skelfing og neyð nístu
sálina hennar.
— — »Jeg er svo vond — jeg er
svo óhrein — hvernig fer jeg að mæla
heilögum Guði?« — þessar spurning-
ar ráku hvor aðra, og angistarsvip-
urinn á hinu föla og tærða andliti
hennar vottaði betur en nokkur orð
hvilík neyð hennar var.
Hvað átti jeg nú að segja þessaii
dauðvona, hreldu konu? Átti jeg að
reyna að tína saman einhverja vis-
indamola nútímans handa henni, eða
segja henni undan og ofan af um
hinar ýmsu trúmálastefnur?
Jeg er ekki guðfræðingur, og jeg
held jeg bæti við: Guði sje lof fyrir
það, því að þarna kom »guðfræðin«
að engu gagni. Og jeg greip til orða
sem heimurinn vill helst ekki heyra
nú orðið. Jeg sagði við deyjandi kon-
una: »Blóð Jesú Krists hreinsar oss
af allri synd«.
Mundi jeg nokkru sinni geta gleymt
þessari stund?
»Er það satt*? — »Er það vlst?«
»Segið þjer það aflur!« — »Ætlihann
meini mig? — — «.
Gæti jeg gleymt því, þegar mjer
var leyft að sjá syndara mæta frels-
ara sínum?
Ef jeg ælti að reyna til að lýsa
áhrifunum sem þessi Guðs orð höfðu á
sál hennar, mundi jeg helst Iíkja þeim
við þurran njarðarvött, sem stung-
ið er ofan í vatn, á augabragði drekk-
ur hann alt vatnið í sig. Þannig teig-
aði dauðvona, örþyrst önd, hið lif-
andi vatn, Guðs orð. Deyjandimanns-
sál dugir ekkert annað en Guðs orð.
Jeg fann það þá og jeg hefi marg-
oft fundið það endranær.
í*að var sagt hjerna áðan að við
þyrftum öll að beygja okkur undir
vald Guðs. Þetta er salt. Við þurfum
að beygja okkur í auðmýkt, og hvað
segir auðmýktin? Reisir hún höfuð
sitt og segir: Jeg trúi þessu ekki,
nema jeg geti skilið það og skynjað
ineð viti mínu? Nei, auðmýktin lýtur
höfði í heilagri lotningu og hvíslar í
hljóði: »Jeg trúi herra, en bjálpa þú
trúarleysi mínu«.
Guð gefi okkur öllum það hugarfar.
K v i 11 a n i r : Til kristniboðs : vjelstj.
50 kr. N. N. á síðasta sumardag 5 kr.,
Guðrún Gísladóttir Akranesi 15 kr. Sókn-
arnefndafuudurinn í Rvik 105 kr. 61 eyri.
Til Elliheimilisins: Ragnh. Þorsteinsd.
Hrafnadal 15 kr. Sveinn Jónsson kaupm.
og systkini hans 250 kr., Ónefnd 10 kr.
Útgefandi: Slgnrbjörn Á. Gíslnson.
Prentsmiöjan Gutenbcrg.