Bjarmi - 15.12.1927, Blaðsíða 6

242
B J A R M I
stjarnan slokknaði aldrei, og að
englasöngurinn þagnaði aldrei uin
æfina hans.
G. L. þýddi. Boye Holt.
Kirkjan og söngiistin.
Erindi fiutt á sóknarnefndafundi í Rvík
haustið 1927 af Óla/i B. Björnssyai,
Akranesi, örlítið aukið.
----- [Niðurl.]
Kaþólska kirkjan hefir víst margt
fram yfir okkur. Svo sem það, að
hún leggur ekki, eins og við, alla á-
hersluna á ræður prestanna. Lúther
var það hjartfólgið áhugamál að
sálmarnir gætu orðið varanleg eign
safnaðanna. Hann lagði áherslu á að
fá fólkið til að syngja með. Hann hefir
haft hugmynd um hvers virði söng-
urinn var. Hjer hefir í margar aldir,
einungis verið lögð áhersla á ræð-
urnar, alt snúist um prestinn. Þegar
svo er, er fljótgert að álykta, að hann
verður að vera afburðamaður, ef
hann á að geta gefið guðsþjónustun-
um varanlegt gildi með ræðunum
einum.
Annars held jeg eins og jeg sagði
áðan, að við græðum Iítið á kirkju-
ferðum, ef þær, eða meðau þær,
snerta okkar innri mann ekki meira
en það, að höfuðatriðið er einungis
þetta: Jæja, hvað sagði nú prestur-
inn í dag? Svo koma dómarnir. Auð-
vitað misjafnir að vanda. Jú, hjá
einstaka viðurkendum presti er oft-
ast sagt: »Það var afbragð eins og
vant er«. En svo hjá miklu fleirum :
wt^að var lítilfjörlegt eins og venja
er til, lítil uppbygging að því«. En
svo hjá nokkrum: »Jeg get bara
ekki hlustað á hann«.
Jeg er viss um, að stöðugar kirkju-
ferðir, vinna leitandi manni i trúar-
efnum sem og sannfærðum, mjög
mikið gagn. En jeg er lika viss um
að ýmislegt má gera til þess að þær
geti unnið meira gagn, ómetanlegt
gagn. í minum augum er það aðal-
atriðið, að hver og einn taki veru-
legan lifandi þátt í guðsþjónustunni,
með sameiginlegum söng og bæna-
haldi. Það jafngildir hverri ræðu,
hve góð sem hún annars kann að
vera Það er þó líf, ef hitt bregst.
En ef þetta er nú svo í raun og
veru, sem jeg veit að margir muni
vitna með mjer, er þá ekki enn þá
oflítið gert fyrir það málefni sem
getur unnið sannarlegum guðsþjón-
ustum svona mikið gagn? En finst
yður þá að nokkur leið, sje í raun
og veru færari en sú, sem hjer
hefir verið bent á?
Ef það er ekki færasta leiðin, að
aura saman smátt og sinátt, hægt og
bítandi, þessu málefni til sluðnings,
án þess að koina nokkuð svo um
muni við hjarlað í okkur, (jeg meina
þar sem peningarnir eru (!!!), þá er
það þó ekki með því að gera alls
ekki neitt, í þessu nje öðru.
Ókkur vantar margt gagnvart guðs-
þjónustunum, svo þær geti unnið
meira gagn. En það undarlega er,
að vjer, söfnuðirnir, getum að lang-
mestu leyti kipt þessu í lag. Vjer get-
um gagnvart hinu ytra, bjargað með
þessu ráði sem hjer er bent á. Gagn-
vart hinu innra, með því að skoða
oss sem aöila í guðsþjónustugjörð-
inni, sem veitendur, og þið getið ver-
ið viss um, að þá er sú hliðin kom-
in líka. En þegar þetta væri orðið
svo, verður presturinn lika langt um
meiri preslur og maður. Þá væri
hægt i sameiningu að lyfta Grettis-
tökum erfiðleikanna af veginuni.
Það er venjulegt svar hjá hug-
sjónalausuin hugleysingjum: — wÞað
kemur svo seint. t*á verð jeg dauður«.
m